I ACa 457/20 - wyrok Sąd Apelacyjny w Lublinie z 2021-06-02
- Tytuł:
- Sąd Apelacyjny w Lublinie z 2021-06-02
- Data orzeczenia:
- 2 czerwca 2021
- Data publikacji:
- 25 czerwca 2021
- Data uprawomocnienia:
- 2 czerwca 2021
- Sygnatura:
- I ACa 457/20
- Sąd:
- Sąd Apelacyjny w Lublinie
- Wydział:
- I Wydział Cywilny
- Przewodniczący:
- Mariusz Tchórzewski
- Sędziowie:
-
Jolanta Terlecka
Piotr Czerski - Protokolant:
- Agnieszka Zdanowicz-Martyna
- Hasła tematyczne:
- Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie , Koszty procesu , Odszkodowanie , Naprawienie szkody , Powództwo
- Podstawa prawna:
- art. 108 § 2 k.p.c.; art. 225 k.c., art. 224 § 2 k.c., art. 187 k.p.c.
- Teza:
- a. Wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez pozwaną, jak też wysokość ewentualnego odszkodowania za pogorszenie rzeczy posiadanej przez posiadacza samoistnego w złej wierze bezpośrednio winny odnosić się zarówno do granic ingerencji pozwanej w prawa powodów, jak też ustalenia, czy rzecz posiadana przez pozwaną ulega normalnemu zużyciu zgodnie z jej przeznaczeniem. Rolą Sądu dokonującego ustaleń faktycznych jest więc nie tylko ustalenie granic przestrzennych posiadania części nieruchomości powodów przez pozwaną, ale również granic funkcjonalnych ingerencji w ich prawo własności; b. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwane też inaczej studium planistycznym jest strategicznym dokumentem wprowadzonym do polskiego systemu planistycznego ustawą o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r. (art. 10). Dokument ten ma kreować politykę przestrzenną danej gminy i poprzedza Plan zagospodarowania przestrzennego. Z tego względu studium zaliczane jest do aktów planowania planistycznego, tzw. aktów planowania ogólnego i nie jest nigdy aktem prawa miejscowego. Oznacza to, że nie zawiera norm prawa administracyjnego powszechnie obowiązujących i nie może być podstawą do wydawania decyzji administracyjnych. Ma wyłącznie charakter aktu kierownictwa wewnętrznego, obowiązującego w systemie organów gminy przy sporządzaniu Planów zagospodarowania przestrzennego dla konkretnych obszarem gminy (art. 9 ust. 4) i służy koordynacji ustaleń tych planów. Studium jest tylko informacją o potencjalnym przeznaczeniu gruntów w niesprecyzowanej przyszłości, jednak nie determinuje wcale (wbrew błędnemu stanowisku powodem i Sądu Okręgowego) ostatecznie ich przeznaczenia. Nie ma żadnej mocy prawnej i w niczym nie zobowiązuje (ani do niczego nie umocowuje) mieszkańców gminy i innych podmiotów gospodarujących na jej terenie; c. Żądanie pozwu i przytoczone na jego uzasadnienie okoliczności faktyczne stanowią jedną całość, nazywaną „powództwem". Tym samym, zmianą powództwa jest zarówno zmiana żądania, ale też każde przytoczenie nowych okoliczności faktycznych na uzasadnienie żądania pozwu. W konsekwencji, zmiana istotnych elementów żądania lub jego podstawy może oznaczać wystąpienie z nowym powództwem; d. Wskazana w art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. odpowiedzialność samoistnego posiadacza jest odpowiedzialnością odszkodowawczą, kształtowaną autonomicznie przez własne reguły prawa rzeczowego. Nie obejmuje, zatem wszelkich szkód „w majątku" właściciela, pozostających nawet w związku przyczynowym z pogorszeniem posiadanej rzeczy, gdyż naprawienie szkody „dalszej" mote się odbywać w oparciu o ogólne przesłanki odpowiedzialności deliktowej; e. Pogorszenie jest jedną z trzech odrębnych kategorii stanu faktycznego stanowiących podstawę odszkodowawczą. Obejmuje wszelkie działania i zaniechania posiadacza, które — nie stanowiąc normalnego korzystania z rzeczy — prowadzą do obniżenia wartości użytkowej i ekonomicznej rzeczy, w szczególności poprzez naruszenie jej substancji, zmianę przeznaczenia; f. Granicą odpowiedzialności posiadacza — w ramach damnum emergens — jest „pełna" wartość rzeczy utraconej i całkowicie zużytej, natomiast w przypadku pogorszenia lub częściowego zużycia odpowiedzialność posiadacza jest „proporcjonalna"; g. Obowiązujące od 1997 r. akty prawne wynagrodzenie pełnomocnika przypisują do „sprawy", zaś KPC nie pozwala traktować „sprawy", którą wskutek uchylenia rozpoznaje sąd pierwszej (odpowiednio drugiej) instancji, jako sprawy innej. Przepisy art. 386 § 4 i § 6 k.p.c., podobnie jak art. 108 § 2 k.p.c., wskazują, że chodzi o tę samą sprawę. Przyjęta obecnie w polskiej procedurze cywilnej konstrukcja środków zaskarżenia sprawia, że sprawa może wrócić do ponownego rozpoznania przez sąd, który co do niej wcześniej rozstrzygał, ale co do zasady jest to nadal to samo postępowanie, w tym samym przedmiocie i przed sądem tej samej instancji, a nie dwa, lub więcej różnych postępowań w danej instancji.
- Istotność:
Dodano:
,
Opublikował(a):
Magdalena Szymaniak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Lublinie
Osoba, która wytworzyła informację: Mariusz Tchórzewski, Jolanta Terlecka , Piotr Czerski
Data wytworzenia informacji:
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Lublinie
Osoba, która wytworzyła informację: Mariusz Tchórzewski, Jolanta Terlecka , Piotr Czerski
Data wytworzenia informacji: