Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Krystyna Smaga
Sędziowie:	SA Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska SA Małgorzata Pasek (spr.)
Protokolant: sekr. sądowy Krzysztof Wiater

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2016 r. w Lublinie

sprawy G. P.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o ustanie ubezpieczenia społecznego

na skutek apelacji wnioskodawcy G. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 8 września 2015 r. sygn. akt VI U 200/14

oddala apelację.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Krystyna Smaga Małgorzata Pasek

Sygn. akt III AUa 1171/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 stycznia 2014 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego na podstawie art. 36 ust. 1 pkt 1, art. 3a ust. 1 i art. 5a ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1403 ze zm.) stwierdził ustalenie ubezpieczenia społecznego rolników w zakresie ubezpieczenia wypadkowego, chorobowego i macierzyńskiego oraz ubezpieczenia emerytalno – rentowego dla G. P. od dnia 1 kwietnia 2007 roku oraz ustanie obowiązku opłacania składek, gdyż po podjęciu działalności gospodarczej nie złożył on oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia rolniczego.

Kolejnymi decyzjami z dnia 11 sierpnia 2014 roku oznaczonymi numerami DU (...), DU (...) Prezes KRUS działając w oparciu o przepisy art. 58 § 1 k.p.a. i art. 5a ust. 1 pkt 1, ust. 4 i ust. 7 w/w ustawy odmówił wnioskodawcy przywrócenia terminu do złożenia oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia społecznego rolników po rozpoczęciu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej oraz odmówił przywrócenia terminu do złożenia zaświadczenia właściwego urzędu skarbowego o nieprzekroczeniu kwoty należnego podatku dochodowego od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej za lata 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013.

Sąd Okręgowy w Radomiu rozpoznając odwołania wnioskodawcy złożone od powyższych decyzji wyrokiem z dnia 8 września 2015 roku oddalił odwołania.

Sąd pierwszej instancji swoje rozstrzygnięcie oparł na poniższych ustaleniach faktycznych oraz ich ocenie prawnej.

G. P. podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników w pełnym zakresie z mocy ustawy jako rolnik od dnia 6 czerwca 1997 roku do dnia 31 marca 2001 roku i od dnia 18 stycznia 2002 roku z tytułu dzierżawienia gospodarstwa rolnego. Z dniem 1 lutego 2007 roku wnioskodawca rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej pod firmą (...). Faktu powyższego nie zgłosił do KRUS, jak również nie złożył oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia społecznego rolników w ustawowym 14-dniowym terminie od dnia rozpoczęcia wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej. Z tytułu prowadzenia przedmiotowej działalności kwota należnego podatku wyniosła: w 2007 roku – 0,00 zł, w 2008 roku – 1.001 zł, w 2009 roku – 0,00 zł, w 2010 roku – 1.948 zł, zaś w 2011 roku – 5.755 zł. G. P. nie przedłożył w organie rentowym zaświadczeń z urzędu skarbowego dotyczących kwot należnego podatku z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W dniu 31 października 2013 roku wpłynął do KRUS wniosek o zmianę wpisu w (...) dotyczący działalności gospodarczej prowadzonej przez G. P.. W efekcie wszczętego postępowania wyjaśniającego wydane zostały zaskarżone decyzje.

Sąd Okręgowy ustalił, że ojciecG. P.– I. P.od około 1994 roku leczy się kardiologicznie. Rozpoznano u niego infekcyjne zapalenie wsierdzia, stan po implantacji układu stymulującego serca i kilkukrotnych rewizjach chirurgicznych układu, stan po usunięciu układu stymulującego w dniu 3 lipca 2008 roku, zmiany przerostowe krtani oraz stan po operacji przepukliny pachwinowej lewostronnej w dniu 31 stycznia 2008 roku. Z przyczyn kardiologicznych był kilkakrotnie hospitalizowany w 2008 roku. W okresie od dnia 26 listopada 2010 roku do dnia 2 grudnia 2010 roku przebywał w (...)w R. Oddziale (...) z rozpoznaniem udaru niedokrwiennego prawej półkuli móżdżku, stwierdzono ustępujący dyskretny zespół móżdżkowy prawostronny, zmiany zakrzepowe w prawej TT. kręgowej, przewlekłą zatorowość płucną i nadciśnienie tętnicze.

G. P. od 2003 roku zamieszkuje wraz z konkubiną i dziećmi w K. oddalonej o około 10 km od miejscowości K..

Sąd pierwszej instancji powołując treść przepisu art. 5a ust. 1 pkt 1, ust. 5, 6 i 7 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników (t.j. Dz. U. z 2015 roku poz. 704) wskazał, że odwołania wnioskodawcy od wszystkich trzech decyzji nie zasługują na uwzględnienie.

Według art. 5a ust. 7 w/w ustawy, terminy określone w tym przepisie zarówno dotyczące złożenia oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia, jak i złożenia zaświadczeń właściwego urzędu skarbowego mogą zostać przywrócone na wniosek zainteresowanego rolnika, jeśli udowodni on, że niezachowanie terminu nastąpiło wskutek zdarzeń losowych. Tak więc, inaczej niż w przypadku przywrócenia terminu w postępowaniu cywilnym, koniecznym jest udowodnienie takich okoliczności, nie zaś jedynie ich uprawdopodobnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego choroba ojca wnioskodawcy nie jest zdarzeniem losowym o którym mówi art. 5a ust. 7 ustawy ubezpieczeniowej. Z dokumentacji lekarskiej wynika, że w 2008 roku nastąpiło pogorszenie jego stanu zdrowia, dowody te wskazują też na leczenie w 2010 roku. Tymczasem ustanie ubezpieczenia skarżącego nastąpiło od kwietnia 2007 roku. Zatem oświadczenie i zaświadczenie wymagane przepisami powołanej ustawy, G. P. winien złożyć z chwilą rozpoczęcia działalności gospodarczej, co nastąpiło 1 lutego 2007 roku, a więc przed problemami zdrowotnymi ojca. Sąd wskazał, że dla ustalenia, czy stan zdrowia i zachorowanie ojca wnioskodawcy mogło stanowić zdarzenie losowe, istotne znaczenie ma kwestia ówczesnego miejsca zamieszkania skarżącego. W 1999 roku, gdy była przeprowadzana kontrola w K. nr (...), wtedy pracownicy organu ustalili, że mieszkał on u konkubiny – tak podała matka wnioskodawcy i taki zapis znajduje się w protokole pokontrolnym. Również podczas kontroli przeprowadzonej w 2003 roku ustalono, że mieszka on w K. nr(...). W tej sytuacji nie znajdują potwierdzenia kwestie podnoszone przez świadka I. P. i wskazywane przez wnioskodawcę, jakoby jego miejscem zamieszkania były K.. Odwołujący ma własną rodzinę, mieszkał w innej miejscowości, tj. K., a to że pomagał ojcu w prowadzeniu gospodarstwa rolnego w domu rodzinnym, stanowiło wypełnianie obowiązków prawno-rodzinnych względem niego.

W odniesieniu do kwestii ewentualnego pouczenia skarżącego o treści art. 5a ustawy ubezpieczeniowej, Sąd zwrócił uwagę, że wprawdzie przepis ten zmieniał się na przestrzeni lat, lecz wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, przy objęciu ubezpieczeniem społecznym rolników, tj. przy wydaniu decyzji z 4 lipca 1997 roku był on pouczony o konieczności złożenia oświadczenia i zaświadczenia w trybie art. 5a ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników w obowiązującym wówczas brzmieniu. Podobne pouczenie widniało na kolejnej decyzji z dnia 12 marca 2002 roku. Sąd podniósł, że odwołujący nagminnie zalegał z zapłatą składek i nie wywiązywał się z zawieranych z organem rentowym układów dotyczących spłaty zaległości.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że powoływane przez wnioskodawcę orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, sygn. III AUa 415/13, zawiera inną tezę niż wskazywana przez jego pełnomocnika. Mianowicie wynika z niego wprost, że obowiązująca w naszym systemie prawnym zasada znajomości prawa nie pozwala na obarczanie w tym przypadku odpowiedzialnością organu rentowego za brak pouczenia o treści wskazanego przepisu (art. 5a).

Skoro wnioski o przywrócenie terminu skutecznie i zasadnie zostały oddalone, a nie kwestionowanym było, że odwołujący nie złożył stosownych dokumentów w wymaganych przez prawo terminach, to tym samym decyzja o ustaniu ubezpieczenia także była prawidłowa.

Z tych też powodów Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł G. P., który zaskarżając wyrok w całości zarzucił:

1) rażące naruszenie prawa procesowego, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wskazania, którym dowodom Sąd dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności i z jakich powodów:

2) rażące naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5a ust. 7 polegające na jego niewłaściwej wykładni sprowadzającej się do przyjęcia, że za przypadek losowy w rozumieniu tego przepisu może być uznana konieczność sprawowania przez skarżącego opieki nad najbliższym członkiem rodziny pod warunkiem jednak, że w tym czasie jego miejsce zamieszkania będzie tożsame z miejscem zamieszkania osoby względem której tą opiekę sprawuje.

Wskazującą na powyższe zarzuty apelujący domagał się:

- uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji lub

- zmiany zaskarżonego wyroku i przywrócenia terminu do złożenia oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia społecznego rolników po rozpoczęciu prowadzonej działalności oraz przywrócenie terminu do złożenia zaświadczenia właściwego urzędu skarbowego o nieprzekroczeniu kwoty należnego podatku dochodowego od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej za lata 2007 – 2013 oraz ustalenie istnienia ubezpieczenia społecznego.

W uzasadnieniu swojego stanowiska apelujący podniósł, że Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił, że nie tylko pomagał on ojcu w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, ale też się nim opiekował, co wiązało się z koniecznością częstych wyjazdów poza miejsce zamieszkania ze względu na wizyty lekarskie, pobyty w szpitalu. Problemy zdrowotne ojca nasiliły się w 2007 roku i pomimo leczenia nie ustały 2010 roku. Stan taki należy ocenić zdaniem apelującego jako zdarzenie losowe uzasadniające uwzględnienie jego odwołań od decyzji KRUS. Dodatkowo wskazał, że nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, że za przypadek losowy w rozumieniu powołanego przepisu może być uznana konieczność sprawowania przez ubezpieczonego opieki nad najbliższym członkiem rodziny pod warunkiem jednak, że w tym czasie jego miejsce zamieszkania będzie tożsame z miejscem zamieszkania osoby względem, której tą opiekę sprawuje.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny ustalenia te podziela i przyjmuje za własne, co powoduje, że nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zawartego w apelacji zarzutu dotyczącego naruszenia przepisów prawa procesowego, do którego według apelującego doszło na skutek przekroczenia przez sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, należy stwierdzić, iż jest on całkowicie nietrafiony.

Sąd Okręgowy poczynił wystarczające ustalenia, w szczególności w oparciu o powołane w uzasadnieniu orzeczenia dowody z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony, jak również odniósł się do dowodu z zeznań świadka. Stan faktyczny nie był w istocie sporny w sprawie, trudno zatem dopatrzeć się naruszenia art. 233 k.p.c. i to w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy. Wnikliwa analiza przez Sąd Okręgowy materiału dowodowego i wyciągnięte z niej prawidłowe wnioski nie pozwalają Sądowi Apelacyjnemu na uwzględnienie tego zarzutu.

Natomiast zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych przypadkach, w których treść uzasadnienia orzeczenia uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 24 lutego 2006 r., II CSK 136/05, LEX nr 200973; z dnia 3 października 2012 r., II PK 64/12, LEX nr 1243026). W niniejszej sprawie uzasadnienie Sądu Okręgowego zawiera wszystkie elementy wskazane w w/w przepisie, a w szczególności Sąd ten odniósł się do wszystkich dowodów czyniąc zadość wymogom przewidzianym w art. 328 § 2 k.p.c.

Jeśli zaś chodzi o zarzut naruszenia prawa materialnego trzeba stwierdzić, że w ubezpieczeniu społecznym rolników obowiązuje zasada, że w razie posiadania innego tytułu do ubezpieczenia lub podlegania zaopatrzeniu społecznemu obowiązek ubezpieczenia rolniczego jest wyłączony. Zawsze zatem pierwszeństwo ma tytuł nierolniczy. Jedyny wyjątek dotyczy zbiegu ubezpieczenia rolniczego z obowiązkiem ubezpieczenia z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej lub innych ustaw. Rolnik prowadzący jednocześnie taką działalność gospodarczą podlega nadal ubezpieczeniu rolniczemu, jeżeli w ciągu 14 dni od rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej złoży w KRUS oświadczenie o kontynuowaniu ubezpieczenia rolniczego. Niezachowanie tego terminu powoduje ustanie obowiązku ubezpieczenia rolniczego z końcem kwartału, w którym rolnik lub domownik rozpoczął wykonywanie pozarolniczej działalności gospodarczej lub współpracę przy prowadzeniu tej działalności. Stanowi o tym przepis art. 5a ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 277) w brzmieniu obowiązującym w dacie rozpoczęcia działalności gospodarczej przez wnioskodawcę. Ponieważ G. P. rozpoczął taką działalność w lutym 2007 r. i nie złożył oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia, KRUS zasadnie wyłączył go z ubezpieczenia społecznego rolników od 1 kwietnia 2007 roku.

W świetle zarzutów apelacji i niespornie ustalonego stanu faktycznego, kwestią do rozważenia pozostaje zasadność wniosku o przywrócenie terminu do złożenia oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia o którym mowa w art. 5a ust. 1 pkt 1 oraz zaświadczenia właściwego urzędu skarbowego o wysokości należnego podatku dochodowego od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej za poprzedni rok (dot. lat 2007 – 2013), które należy złożyć w myśl art. 5a ust. 4 w/w ustawy do 31 maja każdego roku podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 5a ust. 6 w/w ustawy ubezpieczenie rolnicze takiej osoby ustaje z mocy prawa również w razie niedostarczenia w terminie zaświadczenia właściwego urzędu skarbowego o kwocie należnego podatku dochodowego za poprzedni rok podatkowy od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Ustanie ubezpieczenia następuje z mocy samego prawa i nie jest uzależnione od uprzedniego indywidualnego pouczenia ubezpieczonego przez organ rentowy o obowiązkach wynikających z art. 5a ust. 3 i 4 (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2008 roku I UK 287/07 opubl. OSNP 2009/13-14/182, uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 17 września 2015 r. III UZP 1/15 opubl. OSNP 2016/4/46, LEX nr 1793678).

Możliwość przywrócenia w/w terminów przewiduje art. 5a ust. 7 w/w ustawy. Może to nastąpić pod warunkiem złożenia wniosku przez zainteresowanego rolnika lub domownika, jeżeli ten rolnik lub domownik udowodni, że niezachowanie terminu nastąpiło wskutek zdarzeń losowych, a więc zdarzeń nadzwyczajnych, nieprzewidzianych, nieuchronnych.

Przyjmuje się w orzecznictwie, że „zdarzenie losowe" w rozumieniu w/w przepisu to zdarzenia spowodowane zarówno działaniem sił przyrody, jak i działaniem innego człowieka, zdarzenie niemożliwe do uniknięcia i niezależne od woli osoby wywodzącej z niego skutki prawne (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 czerwca 2010 r., I UK 49/10 opubl. OSNP 2011/23-24/304, LEX nr 1086786, z dnia 6 marca 2012 r., I UK 330/11, LEX nr 1212049). Podkreśla się też, że zdarzenie losowe nie może być utożsamiane z brakiem wiedzy o konieczności złożenia w organie rentowym stosownego zaświadczenia ani brakiem winy w uchybieniu terminowi do dokonania tej czynności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 marca 2012 r., III AUa 13/12, LEX nr 1153768). Nieznajomość prawa również nie stanowi zdarzenia losowego uzasadniającego przywrócenie terminu w rozumieniu w/w przepisu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 27 lutego 2013 r., III AUa 968/12, LEX nr 1305988, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 20 czerwca 2013 r., III AUa 114/13, LEX nr 1428228).

Zasadniczo choroba rolnika lub członków jego rodziny, która wymaga jego aktywności związanej ze sprawowaniem opieki, może być uznana jako zdarzenie losowe i stanowić podstawę wniosku o przywrócenie uchybionego terminu. Ważne jest jednakże by przyczyna, która spowodowała opóźnienie, była tego rodzaju, że uniemożliwiała dokonanie czynności w znaczeniu obiektywnym. Między zdarzeniem losowym, a naruszeniem terminu musi istnieć ścisły związek przyczynowy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że okoliczności niniejszej sprawy nie pozwalają na uznanie, iż niezachowanie przez wnioskodawcę terminów zarówno do złożenia oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia, jak i zaświadczeń o wysokości kwoty podatku dochodowego za poszczególne lata nastąpiło wskutek zdarzeń losowych, o których mowa w art. 5a ust. 7 ustawy. Należy bowiem podkreślić, iż zdarzenia losowe uzasadniające przywrócenie terminu winny mieć charakter nagły. Tymczasem, jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy ojciec wnioskodawcy leczył się z powodu choroby serca od kilku lat, a pogorszenie jego stanu zdrowia miało miejsce w 2008 roku, co wynika z dołączonej dokumentacji lekarskiej wskazującej na konieczność kilkakrotnych hospitalizacji, jak i zeznań świadka I. P.. Trudno więc przyjąć takie zachorowanie za zdarzenie mające charakter nagły. Proces jego leczenia był długotrwały i rozpoczął się na długo przed rozpoczęciem przez wnioskodawcę działalności.

W tym miejscu należy podkreślić, że nawet samo nastąpienie zdarzenia losowego nie jest wystarczające do przywrócenia terminu na podstawie art. 5a ust. 7 ww. ustawy. Wymagane jest jeszcze, aby niezachowanie terminu nastąpiło wskutek zdarzeń losowych, a więc istnienie związku przyczynowego między tym zdarzeniem, a niezachowaniem terminu. Brak jest natomiast takiego związku przyczynowego, jeżeli mimo wystąpienia zdarzenia losowego, możliwe było w danych okolicznościach faktycznych podjęcie działania, jakie zwykle podejmuje się, gdyby zdarzenie losowe nie wystąpiło, zmierzające do złożenia oświadczenia w terminie, a jego zaniechanie następuje również z powodu niedbalstwa rolnika lub zwykłego zapomnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2012 r., I UK 330/11, opubl. OSNP 2013/3-4/42, LEX nr 1271608).

G. P., pomimo choroby ojca, po zarejestrowaniu działalności gospodarczej podjął działania związane z jej prowadzeniem. Skoro więc problemy zdrowotne członka rodziny skarżącego nie uniemożliwiły mu rozpoczęcia i prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, to tym samym nie mogą stanowić usprawiedliwienia dla zaniedbania obowiązku poinformowania o tym fakcie organu rentowego. Należy zauważyć, że okres, w którym wnioskodawca - mimo ciążących na nim obowiązków - nie poinformował KRUS o prowadzeniu działalności gospodarczej trwał kilka lat. W tym czasie skarżący był w stanie wykonywać różne czynności związane z prowadzeniem działalności zarówno rolniczej jak i gospodarczej, jak również dokonywać wszelkich innych formalności z tym związanych, w tym zgłosić działalność w Urzędzie Skarbowym. Przy dokonywaniu tych czynności nie przeszkadzał mu zły stan zdrowia ojca.

Powyższe okoliczności wskazują na to, iż G. P. nie tyle uchybił 14-dniowemu terminowi do złożenia oświadczenia o rozpoczęciu pozarolniczej działalności gospodarczej, co w ogóle takiego oświadczenia nie zamierzał składać, podobnie jak zaświadczeń o wysokości podatku. Wniosek taki wypływa z faktu, że organ rentowy dowiedział się o podjęciu tej działalności przypadkowo po kilku latach w związku z uzyskaniem wniosku o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Wniosek zaś o przywrócenie terminu odwołujący złożył dopiero na rozprawie w dniu 25 lipca 2014 roku.

Należy też zwrócić uwagę, że wnioskodawca w decyzji z dnia 12 marca 2002 roku (k. 80 akt KRUS) był pouczony o obowiązku złożenia stosownego oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia w związku z rozpoczęciem pozarolniczej działalności gospodarczej oraz informowania o okolicznościach mających wpływ na podleganie ubezpieczeniu. Trudno natomiast oczekiwać, by organ rentowy zobowiązany był to poinformowania go o wymogach dotyczących składania zaświadczeń o wysokości podatku dochodowego, skoro nie miał wiedzy, że rozpoczął on taką działalność. Na marginesie tylko można podnieść, że ubezpieczony był świadomy (a przynajmniej powinien być) tego z czym wiąże się dla rolnika podjęcie pozarolniczej działalności gospodarczej skoro uprzednio prowadził już taką działalność pod nazwą: Agencja (...), obsługa przyjęć i imprez (k. 152 akt KRUS). Z wyjaśnień skarżącego wynika zaś, że to nie tyle przez chorobę ojca, co własne zaniedbanie nie złożył oświadczenia. Jak to określił zrobił to: „przez nieumyślność”, „nie dotarło do mnie”, „umknęło mi”, przyznał też, że nie przeczytał pouczeń zawartych w decyzji.

Reasumując powyższe rozważania Sąd Apelacyjny uznał podniesione w apelacji zarzuty za nietrafne i podzielił wnioski Sądu Okręgowego, iż podawany przez odwołującego powód – choroba ojca – ze względu, na który uchybił terminowi do złożenia oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia społecznego rolników oraz zaświadczeń o wysokości podatku dochodowego po rozpoczęciu wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej, nie jest zdarzeniem losowym, o którym mowa w art. 5a ust. 7 w/w ustawy, w związku z powyższym brak było podstaw do przywrócenia odwołującemu terminu do złożenia stosownego oświadczenia i zaświadczeń. Uważna lektura uzasadnienia wbrew twierdzeniom apelującego prowadzi do przyjęcia, iż to w/w okoliczności, a nie fakt braku wspólnego stałego zamieszkiwania z chorym rodzicem zadecydował o nieuwzględnieniu jego żądań. Wskazane zaś orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Krakowie, na które powołuje się apelacja (wyrok z dnia 25 czerwca 2013 roku w sprawie III AUa 1743/12 LEX nr 1331026) zapadło w innym stanie faktycznym i nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania.

Podsumowując należy stwierdzić, że Sąd I instancji wydając zaskarżony wyrok nie naruszył wymienionych w apelacji przepisów prawa materialnego ani procesowego, a zatem apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Krystyna Smaga Małgorzata Pasek