Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Krystyna Smaga (spr.)
Sędziowie:	SA Elżbieta Czaja SA Małgorzata Rokicka - Radoniewicz
Protokolant: sekr. sądowy Maciej Mazuryk

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2013 r. w Lublinie

sprawy T. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy T. Ś.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 18 października 2012 r. sygn. akt IV U 944/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 listopada 2011 r Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił T. Ś. prawa do emerytury, bowiem wnioskodawca nie udowodnił piętnastu lat pracy w warunkach szczególnych oraz nie udokumentował rozwiązania stosunku pracy. ZUS zaliczył jako okres pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresy od 19 listopada 1981 r do 3 stycznia 1984 r i od 10 kwietnia 1984 r do 1 grudnia 1984 r, to jest 2 lata 9 miesięcy 7 dni. ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu od 3 marca 1971 r do 19 listopada 1981 r, bowiem Przedsiębiorstwo (...) zostało połączone z Przedsiębiorstwem (...) dopiero od 1 lipca 1982 r, nie zaliczył też innych okresów, bo wnioskodawca nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od decyzji wnioskodawca podniósł, że okres pracy w Przedsiębiorstwo (...) powinien być zaliczony od 1 lipca 1977 r, bo od tej daty skarżący pobierał dodatek z tytułu pracy w warunkach szczególnych, nadto w powinien być zaliczony okres pracy w Przedsiębiorstwie (...) od 25 lutego 1985 r do 5 grudnia 1994 r, bo wtedy wykonywał prace w szczególnych warunkach, w tym pracę spawacza, bo miał takie uprawnienia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 18 października 2012 r oddalił odwołani na podstawie następujących ustaleń faktycznych i ich oceny prawnej.

W dniu 26 września 2011 r T. Ś. złożył wniosek o emeryturę. Na podstawie przedstawionych dokumentów ZUS uznał za udowodnione przez wnioskodawcę 29 lat 5 miesięcy i 7 dni okresów ubezpieczenia, w tym 2 lata 9 miesięcy i 7 dni pracy w warunkach szczególnych. Ze świadectwa pracy wystawionego 3 grudnia 1984 r przez (...) Zakłady (...) w W. wynika, od 3 marca 1971 r do 1 grudnia 1984 r wnioskodawca był zatrudniony w tym Przedsiębiorstwie na stanowisku montera - mechanika napraw pojazdów samochodowych w pełnym wymiarze (w tym budowa eksportowa w Niemczech od 19 listopada 1981 r do 3 stycznia 1984 r na stanowisku montera nawierzchni kolejowej). Z akt osobowych wnioskodawcy wynika, że został on zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w G. 3 marca 1971 r, początkowo na stanowisku montera stażysty, następnie montera samochodowego, montera napraw pojazdów samochodowych. W dniu 2 maja 1975 r powierzono mu stanowisko ślusarza remontowego. Protokół Komisji Kwalifikacyjnej z 25 lipca 1977 r wskazuje, że wnioskodawca zajmował się naprawami pojazdów samochodowych i w tym kierunku składał egzamin kwalifikacyjny. Z dniem 9 marca 1979 r powierzono mu stanowisko mechanika napraw pojazdów samochodowych - elektromontera akumulatorów i baterii. Następnie 9 listopada 1981 r powierzono mu obowiązki brygadzisty w terenie.

Dalej Sąd stwierdził, że z akt osobowych wnioskodawcy dotyczących okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w G. od 25 lutego 1985 r do 5 grudnia 1994 r wynika, że pracował on na stanowisku ślusarza - mechanika w dziale utrzymania ruchu oraz od 1 czerwca 1986 r na stanowisku mechanika urządzeń i pojazdów. Do jego obowiązków należała kontrola stanu technicznego maszyn i urządzeń mechanicznych będących na wyposażeniu oddziału, prowadzenie zapisów w książce pracy, dotyczących stanu technicznego maszyn i urządzeń oraz danych odnośnie części zamiennych, prowadzenie remontów i przeglądów maszyn i urządzeń, dokonywanie montażu i demontażu maszyn i urządzeń, prowadzenie konserwacji antykorozyjnej zbiorników metalowych, rurociągów, konstrukcji metalowych, bram, furt i ogrodzeń, prowadzenie napraw bram i ogrodzeń, prowadzenie przeglądów i remontów pojazdów, prowadzenie konserwacji, przeglądów i remontów oraz okresowych uruchomień aparatów prądotwórczych.

Z zeznań wnioskodawcy i świadków, które Sąd obdarzył wiarą, wynika że w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w G. wykonywał on swoją pracę zarówno na terenie siedziby przedsiębiorstwa, jak i w terenie. Praca polegała na naprawach samochodów ciężarowych, wykorzystywanych przy budowie i modernizacji linii kolejowych. W siedzibie przedsiębiorstwa oraz w niektórych placówkach, gdzie wnioskodawca wykonywał swoją pracę, warsztaty samochodowe wyposażone były w kanały, jednakże nie wszędzie takie wyposażenie było. Wnioskodawca i inni pracownicy przemieszczali się wzdłuż budowanej linii kolejowej i mieli za zadanie na bieżąco naprawiać pojazdy pracujące przy budowie linii.

W ocenie Sądu, praca mechanika, czy montera pojazdów samochodowych, jeśli taka osoba dokonuje napraw w pełnym zakresie, odbywa się częściowo w kanale, a częściowo poza nim. Jest to uzależnione od rodzaju usterki w pojeździe. Ponadto, jak wynika z zeznań świadków, w terenie nie wszędzie istniała możliwość skorzystania z kanału. Wynikało to z prowizorycznych warunków, w których pracowali mechanicy.

Sąd wskazał, że zgodnie z zapisem w dziale XIV, poz. 16 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jedynie praca mechaników zatrudnionych wyłącznie w kanałach remontowych stale i w pełnym wymiarze jest pracą w warunkach szczególnych. Wnioskodawca nie wykonywał swojej pracy wyłącznie w kanale remontowym, dlatego nie można zatrudnienia na stanowisku montera napraw pojazdów uznać za pracę w warunkach szczególnych.

Sąd podkreślił, że w okresie od 9 marca 1979 r do 12 września 1980 r (co do dalszego okresu brak jest danych - w angażu z 25 listopada 1980 r wpisano „mechanik napraw pojazdów samochodowych”, a sam wnioskodawca stwierdził, że pracował krótko, może pół roku), T. Ś. zatrudniony był na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych - elektromontera akumulatorów i baterii. W okresie tym otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych i jak wynika z jego wyjaśnień, zajmował się mieszaniem kwasów do akumulatorów, montażem i demontażem akumulatorów z samochodów ciężarowych, wymianą rozruszników i innymi pracami związanymi z zasilaniem samochodów energią. W dziale XIV. pkt 13 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.) wymieniono prace w akumulatorowniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowiowych. Zdaniem Sądu, wnioskodawca wykonywał pracę wymienioną w tym przepisie w pełnym wymiarze, gdyż głównym jego zajęciem była obsługa akumulatorów, zaś wymiana rozruszników w pojazdach była wykonywana sporadycznie. Dlatego okres zatrudnienia wnioskodawcy na tym stanowisku podlega zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych.

Odnosząc się do zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) w G.. Sąd przypomniał, że wnioskodawca wyjaśnił, iż pracował tam jako mechanik samochodowy, zajmował się także obsługą sprężarek i agregatów prądotwórczych, remontował i konserwował wszystkie maszyny pracujące w Oddziale. Wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów akt osobowych wnioskodawcy, zwłaszcza w treści karty stanowiska pracy. Z dokumentu tego wynika, że ponadto wnioskodawca miał w zakresie obowiązków konserwację antykorozyjną zbiorników, wodociągów, konstrukcji metalowych, bram, furt i ogrodzeń, a także prowadzenie napraw ogrodzeń i bram. W ocenie Sądu, niektóre z powierzonych wnioskodawcy obowiązków kwalifikują się do pracy w warunkach szczególnych, np. obsługa agregatów prądotwórczych, czy jak wynika wyjaśnień, prace spawalnicze. Jednak do zaliczenia pracy na danym stanowisku do pracy w warunkach szczególnych niezbędnym jest, by była wykonywana ona stale i w pełnym wymiarze. Skoro więc do obowiązków wnioskodawcy należały remonty pojazdów, czy przeglądy, konserwacja i remonty maszyn i urządzeń, a także dokonywanie montażu nowych maszyn i urządzeń, czyli prace nie zaliczane do wykonywanych w warunkach szczególnych, to także okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) nie można uwzględnić do okresu wymaganego przepisami wskazanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów.

Sąd zacytował art. 184 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r Nr 153, poz. 1227), który mówi, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet, 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Zgodnie z ust. 2, emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Zgodnie z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura, jeśli osiągną wiek emerytalny 60 lat oraz udowodnią 25 lat zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu wnioskodawca nie udowodnił piętnastu lat pracy w warunkach szczególnych, a więc nie spełnił wszystkich przesłanek niezbędnych do uzyskania prawa do emerytury. Dlatego orzekł jak w wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

Apelację od tego wyroku wniósł T. Ś., który podniósł, że nie zgadza się z wyrokiem. Ma on bowiem około 44 lat pracy, ukończył 61 lat, obecnie przebywa na zasiłku rehabilitacyjnym i przepracował ponad 15 lat w warunkach szczególnych do 31 grudnia 1998 r.

Wyjaśnił, że pracując w (...) Zakładzie (...) na stanowisku mechanika pojazdów samochodowych wykonywał pracę w kanałach remontowych. Również będąc zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku mechanika urządzeń i pojazdów wykonywał prace w szczególnych warunkach, takie jak bieżąca konserwacja urządzeń i agregatów, bezpośrednia obsługa stacji sprężarek, prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, bowiem naprawa bram polegała na spawaniu.

Apelujący wniósł o przyznanie emerytury, zaś w uzupełnieniu apelacji domagał się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie są trafne zarzuty apelacji dotyczące błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie nieudowodnienia przez skarżącego piętnastoletniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych do 1 stycznia 1999 r.

Skarżący domaga się przyznania emerytury, której warunki ukonstytuowane zostały w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r Nr 153, poz. 1227 ze zm.), który w zakresie wcześniejszego wieku emerytalnego odwołuje się do art. 32, 33, 39 i 40, zaś w zakresie pracy w szczególnych warunkach do przepisów dotychczasowych.

Dla uzyskania prawa do emerytury ubezpieczony urodzony po dniu 31 grudnia 1948 r winien udowodnić do dnia wejścia w życie ustawy: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (ust. 1). Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2). Wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4). Oznacza to, że na datę 1 stycznia 1999 r wnioskodawca powinien legitymować się co najmniej piętnastoletnim okresem wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stosownie do § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43).

Wbrew twierdzeniom apelującego, nie może być zaliczony do okresu pracy w szczególnych warunkach okres zatrudnienia od 3 marca 1971 r do 1 grudnia 1984 r w Zakładach (...), kiedy skarżący był zatrudniony na stanowisku montera naprawy pojazdów samochodowych i wykonywał taka pracę.

W czasie tego zatrudnienia skarżącemu udzielono urlopu bezpłatnego, w trakcie którego przebywał na budowie eksportowej w NRD w okresach od 19 listopada 1981 r do 3 stycznia 1984 r i od 10 kwietnia 1984 r do 1 grudnia 1984 r. Jest to okres wynoszący 2 lata 9 miesięcy i 7 dni i stanowi okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych, co nie było kwestionowane przez ZUS.

Natomiast w Zakładach (...) wnioskodawca, jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, nie wykonywał prac w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy. Skarżący, na co wskazują zeznania jego i świadków, naprawiał samochody ciężarowe na kolejnych „placówkach” w terenie, w miejscach, gdzie budowana była linia kolejowa. Placówki te były przenoszone sukcesywnie, gdy kolejny odcinek torów został wybudowany. Zakład posiadał siedzibę i warsztat w G. i tam znajdowały się kanały, w których można było przeprowadzać naprawy. Jednak, jak wynika z zeznań wnioskodawcy oraz świadków Z. U. i J. Z., wnioskodawca bardzo często pracował w terenie, naprawiając samochody ciężarowe w miejscu, gdzie była placówka obsługująca budowę danego odcinka magistrali kolejowej. Jeżeli w terenie był kanał, to naprawa samochodów mogła być prowadzona w kanale. Jak wskazują zeznania świadków, w niektórych miejscach były kanały, w innych takich kanałów nie było. Nadto z zeznań świadków jednoznacznie wynika, że wnioskodawca wykonywał naprawy samochodów ciężarowych w pełnym zakresie, co oznacza, że prowadzone były naprawy w kanałach, jak i takie, które nie musiały być prowadzone w kanałach. Świadek Z. U. zeznał, że „praca polegała na naprawie wszystkiego, co się zepsuło w samochodzie” (k. 15v – 16). Świadek J. Z. podał, że wnioskodawca „samochody remontował w pełnym zakresie” (k. 16). Sam skarżący wyjaśnił, że w tym spornym okresie praca była przeważnie w kanałach, a wiec sam przyznał, że nie wykonywał napraw w kanałach w pełnym wymiarze czasu pracy. Skarżący opisywał, że poza kanałem naprawiał np. mosty, bo wyjmował z mostu główkę, mył, woził na zespołownię, gdzie główka była remontowana, a następnie montował ten most do pojazdu w kanale (k. 15).

Stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), praca w szczególnych warunkach może być zaliczona do stażu rodzącego uprawnieni do emerytury, jeżeli jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Skarżący wykonywał prace wymienione w wykazie A rozporządzenia, dziale XIV. „Prace różne” pod poz. 16 - prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, ale nie w pełnym wymiarze czasu pacy, bowiem część napraw wykonywał poza kanałem ze względu na warunki pracy oraz ze względu na charakter napraw. Prace wykonywane przez skarżącego przy naprawie samochodów ciężarowych nie są też pracami wymienionymi w dziale VIII. rozporządzenia „W transporcie i łączności” w pkt 13, to jest pracami zakładowych służb kolejowych bezpośrednio związanymi z utrzymaniem ruchu pociągów, bowiem skarżący pracował przy budowie linii kolejowej.

Nie mają znaczenia dołączone świadectwa pracy dotyczące innych pracowników. Nie są one wiążące dla sądu, nadto J. Z. był kierowcą samochodu ciężarowego (k. 9 akt sprawy), a świadectwo dotyczące Z. U. nie podaje, na jakim stanowisku pracował (k. 6).

Natomiast, jak prawidłowo ustalił Sąd pierwszej instancji, do okresu prac wykonywanych w szczególnych warunkach może być zaliczona praca mechanika elektromontera akumulatorów, bowiem w dziale XIV. „Prace różne” w pkt 13 wymienione są prace w akumulatorowniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowiowych. Skarżący podał, że taką pracę wykonywał przez pół roku (zeznania k. 30v). Z akt osobowych Oddziału (...) Samochodowego (...) zaś wynika, że skarżącemu od 1 marca 1979 r powierzono stanowisko mechanika napraw pojazdów samochodowych - elektromontera akumulatorów i baterii (k. 42 akt osobowych). Od 2 listopada 1981 r powierzono mu funkcję brygadzisty mechaników na placówce terenowej w K.. Można w tej sytuacji uznać, że skarżący od 1 marca 1979 r do 1 listopada 1981 wykonywał pracę w szczególnych warunkach elektromontera akumulatorów i baterii. Okres ten wynosi 2 lata 8 miesięcy 1 dzień. Zatem okres pracy skarżącego w szczególnych warunkach z okresem uznanym przez ZUS wynosi 5 lata 5 miesięcy 8 dni (2 lata 9 miesięcy i 7 dni + 2 lata 8 miesięcy 1 dzień).

W znajdującym się w aktach osobowych zakresie czynności „brygadzisty mechaników w terenie” z 9 listopada 1981 r podano, że do obowiązków skarżącego należały między innymi takie czynności jak: przyjmowanie pojazdów do naprawy, sprawdzanie kompletności i czystości pojazdu, nadzorowanie ustawienia pojazdu na stanowisku naprawy, przydzielanie zadań monterom i kontrolowanie ich wykonania, nadzorowanie napraw, ustalanie kolejności napraw, sprawdzenie jakości wykonanych prac naprawczych, przeprowadzenie codziennego instruktażu bhp z odnotowaniem w dzienniczku, czuwanie nad prawidłowym zużyciem części zamiennych i materiałów, zgłaszanie potrzeby do majstra i magazyniera. Na tym stanowisku skarżący nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy, bowiem nie wykonywał naprawy pojazdów mechanicznych w kanałach remontowych w pełnym wymiarze czasu pracy.

Odnosząc się do okresu zatrudnienia skarżącego w Przedsiębiorstwie (...) w S. Oddziale w G. od 25 lutego 1985 r do 5 grudnia 1994 r na stanowisku mechanika naprawa urządzeń i pojazdów , stwierdzić należy, że prawidłowo Sąd Okręgowy ocenił, że skarżący w tym okresie wykonywał różne prace będące pracami w szczególnych warunkach, jednak nie wykonywał takich prac w pełnym wymiarze czasu pracy, bowiem wykonywał też prace, które nie są pracami wymienionymi w wykazie A rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r.

Skarżący wykonywał prace w szczególnych warunkach, takie jak: prace przy spawaniu (dział XIV. „Prace różne”, poz. 12), bezpośrednia obsługa stacji sprężarek (dział XIV. poz. 9), okresowo uruchamiał agregaty prądotwórcze, czyli wykonywał prace wymienione w dziale II. „W energetyce” - prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych. Apelujący wskazywał, że wykonywał też pracę wymienioną w dziale XIV. poz. 25 - bieżącą konserwacja agregatów i urządzeń. Przepis ten mówi jednak, że pracą w szczególnych warunkach jest bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń, ale na oddziałach w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Wnioskodawca zajmował się konserwacją i naprawą różnych urządzeń na terenie całego zakładu, również takich jak bramy, furty, ogrodzenia.

W aktach osobowych skarżącego z Przedsiębiorstwa (...) znajduje się karta stanowiska pracy z 1 czerwca 1986 r na stanowisku mechanika napraw urządzeń i pojazdów. Ten zakres czynności wskazuje, że obowiązku skarżącego, to bieżąca kontrola stanu technicznego maszyn i urządzeń mechanicznych będących na wyposażeniu Oddziału, prowadzenie zapisu w książce napraw dotyczących stanu technicznego powyższych maszyn i urządzeń, jak również danych odnośnie części zamiennych, prowadzenie remontów i przeglądów maszyn i urządzeń zgodnie z instrukcja remontową i dokumentacja techniczno - ruchową, dokonywanie montażu i demontażu maszyn i urządzeń mechanicznych nowych i wcześniej eksploatowanych, prowadzenie konserwacji antykorozyjnej zbiorników metalowych, rurociągów, konstrukcji metalowych, bram furt i ogrodzeń, prowadzenie napraw ogrodzeń, bram itp., prowadzenie przeglądów i remontów pojazdów, prowadzenie konserwacji, przeglądów i remontów oraz okresowych uruchomień agregatów prądotwórczych.

Już z tego zakresu czynności wynika, że skarżący nie wykonywał prac w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy. Był mechanikiem napraw urządzeń i pojazdów (w świadectwie pracy podano stanowisko ślusarz – mechanik), który wykonywał wszelkie naprawy i przeglądy maszyn i wszystkich konstrukcji metalowych (w tym bram i ogrodzeń). Wykonywał różne naprawy samochodów, nie tylko w kanałach remontowych. Skarżący zeznał, że naprawiał samochody, ciągniki ale też beczki asenizacyjne (k. 15v). Naprawy bram i ogrodzeń to nie tylko prace przy spawaniu. Nadto skarżący przeprowadzał konserwację antykorozyjną m.in. bram, furt i ogrodzeń, co również nie jest praca wykonywaną w warunkach szczególnych. Prace antykorozyjne i termoizolacyjne wymienione są w dziale IV. „W chemii” pod poz. 38, ale dotyczą urządzeń i instalacji technologicznych. Do zadań wnioskodawcy należało też uruchamianie nowych urządzeń, demontowanie wcześniej eksploatowanych, prowadzenie zapisów w książce pracy dotyczących stanu technicznego maszyn i urządzeń, danych odnośnie do części zamiennych.

Zakresy obowiązków znajdujące się w aktach osobowych są dokumentami sporządzonymi przez pracodawcę na bieżąco w trakcie zatrudnienia skarżącego i przyjętymi przez skarżącego do wykonania. Przedstawiają szczegółowo czynności, jakie miał skarżący wykonywać w czasie zatrudnienia, a czynności te korelują też z nazwą zajmowanego przez niego stanowiska (ślusarz - mechanik, mechanik napraw urządzeń i pojazdów, pracownik warsztatu, monter samochodowy). Dokumenty te nie mogą zatem być pominięte, tym bardziej, że nie zostały podważone żadnymi istotnymi dowodami. Samo zeznanie skarżącego, że w spornym okresie wykonywał wyłącznie pracę w szczególnych warunkach, wobec treści zakresu czynności, nie jest wiarygodne.

Skarżący nie udowodnił piętnastu lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, dlatego nie ma prawa do emerytury.

Z powyższych względów apelacja jako bezzasadna została oddalona na podstawie art. 385 kpc.