Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Małgorzata Rokicka - Radoniewicz (spr.)
Sędziowie:	SA Elżbieta Czaja SO del. do SA Małgorzata Pasek
Protokolant: sekr. sądowy Maciej Mazuryk

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 r. w Lublinie

sprawy M. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy M. Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt VI U 1239/12

oddala apelację.

III AUa 973/13

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. decyzją z dnia 8 sierpnia 2012 roku odmówił M. Z. prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, ponieważ wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Radomiu złożył M. Z., wnosząc o zmianę decyzji i ustalenie prawa do dochodzonego świadczenia. Zdaniem wnioskodawcy w spornych okresach wykonywał prace przy remontach samochodów ciężarowych i autobusów, która wykonywana była stale, na zewnątrz bez względu na porę roku, w kanałach remontowych, w pyle, smarze i brudzie.

Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z dnia 26 czerwca 2013 roku oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca M. Z., urodzony (...), złożył w dniu 26 czerwca 2012 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury wraz z załącznikami. Organ rentowy uznał za udowodniony łączny staż ubezpieczeniowy wynoszący na dzień 1 stycznia 1999 roku – 31 lat 2 miesiące 21 dni. Organ rentowy odmówił wnioskodawcy zaliczenia okresów pracy: od 1 października 1970 roku do 23 października 1973 roku w (...) Spółdzielni (...), od 13 listopada 1975 roku do 30 kwietnia 1976 roku w Spółdzielni (...) w R., od 6 maja 1976 roku do 30 listopada 1982 roku w Spółdzielni (...) w P., od 1 grudnia 1982 roku do 30 maja 1990 roku w (...) Spółdzielni (...) w P., bowiem wskazany w świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych charakter wykonywanych prac nie został określony ściśle według wykazu, działu, pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku „w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze”. Ponadto w ocenie organu rentowego wskazane w w/w świadectwach stanowiska pracy nie zostały określone według wykazu, działu i pozycji oraz punktu zarządzenia resortowego, pod które zakład podlegał.

Wnioskodawca M. Z. w okresie do 1 stycznia 1999 r. zatrudniony był kolejno w następujących zakładach i okresach:

- (...) Spółdzielni (...) w P. od 11 września 1967 roku do 23 października 1975 roku, początkowo jako uczeń praktycznej nauki zawodu –mechanika pojazdowa (od 11 września 1967 roku do 11 września 1970 roku), następnie do końca okresu zatrudnienia tj. do 23 października 1975 r. wykonywał czynności mechanika pojazdów samochodowych. Pracował w warsztacie, w którym znajdował się jeden kanał, do którego wchodziły jedynie dwa samochody. Pracował w kanale reperując samochody dostawcze, czasem ciężarowe, przy czym napraw tych ostatnich dokonywał na zewnątrz. Remontował sprzęgła, krzyżaki na wałach, skrzynie biegów, wymieniał resory, gumy w resorach tylnie mosty, jak również wymieniał zawieszenia, olej. Napraw tych dokonywał na hali, mieszczącej się z boku warsztatu. Natomiast, jak kanał był zajęty, wówczas awarie usuwało się na zewnątrz „wchodząc” pod samochód. W zakładzie pracowało 3 mechaników oraz jeden przełożony. Wnioskodawca pracował 8 - 12 godzin dziennie, przy większą część czasu pracy tj. ok. 90 % spędzał w kanale, pozostałe natomiast 10% poza nim. Zakład nie wypłacał dodatków za pracę w warunkach szkodliwych.

- Spółdzielni (...) w R. (poprzednia nazwa zakładu to Wojewódzka Spółdzielnia (...) w K. Oddział w P.) w pełnym wymiarze czasu pracy od 13 listopada 1975 roku do 30 kwietnia 1976 roku na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych. Pracę rozpoczął w zakładzie po odbyciu dwuletniej zasadniczej służby wojskowej, do której powołany został w 1973 roku. Pracował przy samochodach marki S., dokonując ich napraw, w tym wymieniał olej, resory, mosty. W zakładzie znajdowały się 4 kanały, samochodów było ok. 60, liczba mechaników zaś oscylowała w około 15-20. Czasami zdarzało się, że wnioskodawca pracował na zewnątrz, bo w warsztacie nie było miejsca. Na podwórku nie było kanału

- Spółdzielni (...) w P. od 6 maja 1976 roku do 30 listopada 1982 roku na stanowisku mechanika samochodowego. Czynności wykonywał w pomieszczeniu mieszczącym dwa kanały. Remontował samochody marek: Ż., N., S. (...). Na zewnątrz natomiast znajdował się trzeci kanał, w którym remontowano samochody osobowe. W okresie tym wymieniał skrzynie biegów, silniki, olej. Remontował samochody z innych Spółdzielni (...) tj. z K., W., P.. Zajmował się również naprawą autobusów oraz samochodów typu K. czy Z., których dokonywał na zewnątrz. Przeważnie pracował w kanale, jeżeli jednak trzeba było dokonać jakiejś naprawy w kabinie również ja wykonywał;

- (...) Spółdzielni Pracy (...) w P. w pełnym wymiarze czasu pracy od 1 lutego 1982 roku do 31 lipca 1997 roku na stanowisku mechanika. Jak sam wnioskodawca wskazał, czynności mechanika wykonywał do 30 maja 1990 roku, potem zaś był kierowcą Ż.. Pracę mechanika świadczył w garażu po samochodzie osobowym, w którym znajdowały się niezbędne narzędzia tj. m.in. klucze, sprężarka. Ne zewnątrz zaś znajdował się jeden kanał bez zadaszenia. Czynności wykonywał zarówno w kanale jak i poza nim, przy czym 80% czasu pracy zajmowała mu praca w kanale, zaś pozostałe 20% to praca poza nim. Dokonywał napraw samochodów ciężarowych, autobusów oraz osinobusów w ilości po 2 sztuki każdy. Był jedynym mechanikiem w zakładzie.

Okoliczności te Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach osobowych wnioskodawcy z poszczególnych okresów zatrudnienia oraz zeznaniach świadków i wnioskodawcy.

Wnioskodawca M. Z. domagał się przyznania mu prawa do emerytury z uwzględnieniem pracy w warunkach szczególnych. Sąd Okręgowy orzekł, że w oparciu o przepis art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 Nr 153, poz. 1227 j.t.) wnioskodawca urodzony po dniu 31 grudnia 1948 roku mógłby uzyskać prawo do emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32 – czyli 60 roku życia, pod warunkiem osiągnięcia w dniu wejścia w życie ustawy 15 letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okresu składkowy i nieskładkowego wynoszącego 25 lat. Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje, że wnioskodawca osiągnął wiek 60 lat i udowodnił wymagany 25 letni okres zatrudnienia, nie przystąpił również do otwartego funduszu emerytalnego i nie pozostaje w zatrudnieniu.

Sprawą sporną pozostało ustalenie, czy wnioskodawca wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A w wymiarze, co najmniej 15 lat i czy okres ten osiągnął przed dniem 1 stycznia 1999 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego w odniesieniu do okresów zatrudnienia wnioskodawcy we wszystkich zakładach, w których dotąd pracował, udokumentowanych świadectwami pracy znajdującymi się w aktach niniejszej sprawy wnioskodawca nie wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy prac w warunkach szczególnych. Wnioskodawca w swoim odwołaniu podniósł, iż w warunkach szczególnych pracował jako mechanik samochodowy przy wykonywaniu remontów samochodów ciężarowych i autobusów, jednakże materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala w sposób kategoryczny stwierdzić, że wykonywał on te prace w szczególnych warunkach w zakresie uprawniającym do nabycia uprawnień do wcześniejszej emerytury tj. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Wprawdzie Sąd dał wiarę zarówno wnioskodawcy, jak i przesłuchanym w sprawie świadkom, co do okoliczności potwierdzających wykonywanie przez wnioskodawcę tych czynności, jednak jest to okoliczność niewystarczająca do uznania, że świadczona praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres, co najmniej 15 lat, a jedynie te przesłanki pozwalają na zakwalifikowanie charakteru pracy do wykonywanej w warunkach szczególnych. Ustalenia poczynione w toku postępowania na podstawie dowodów prowadzą do wniosku, że praca, którą wykonywał wnioskodawca składała się z szeregu czynności, w tym także takich, których nie wykonywał w kanałach, ale poza nim.

W odniesieniu do pierwszego okresu zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w P., jak wynika ze świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, wnioskodawca w okresie od 1 października 1970 r. do 23 października 1973 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prace jako mechanik napraw pojazdów. Jak ustalił Sąd Okręgowy, w trakcie postępowania sądowego, praca w tym okresie świadczona była w kanale jedynie 80-90 % czasu pracy, zaś pozostałe 20-10 % poza nim. Powyższe potwierdzają zeznania świadka H. M., który owszem, potwierdził, że M. Z. rzeczywiście pracował w zakładzie jako mechanik, jednakże z uwagi na znajdujący się w zakładzie tylko jeden kanał, na 3 mechaników, często zdarzało się, iż ten kto się nie zmieścił, remontów dokonywał na dworze, wobec powyższego w ocenie Sądu, kanał wykorzystywany był do wykonywania określonych czynności naprawczych w ograniczonym zakresie. Nadto, jak zauważa Sąd Okręgowy, odwołujący remontował również części, których naprawa nie wymagała pracy w kanale np. wymieniał tylne mosty, które następnie remontował na hali z boku.

Z kolei w Wojewódzkiej Spółdzielni (...) Oddział w P., jak wskazał sam odwołujący w złożonych zeznaniach wykonywał wszystkie czynności jakie zlecił mu kierownik, wymieniał olej, resory, mosty, praca zaś świadczona była przez okres jedynie 5 miesięcy. Dodatkowo, jak wskazał świadek W. C., zdarzało się, iż wnioskodawca prace wykonywał na podwórku, bowiem nie było miejsca w warsztacie, z uwagi liczbę zatrudnionych mechaników około 15-20, a zatem nie zachodziła konieczność przebywania w kanale zawsze tego samego mechanika. Wystawione przez zakład pracy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, określa charakter pracy wnioskodawcy jako mechanik napraw pojazdów samochodowych. Sąd Okręgowy wskazał, że aby charakter pracy mógłby być zaliczony do warunków szczególnych, wymagane jest by świadczone prace były wskazane w odpowiednim i prawidłowym świadectwie pracy. Tymczasem wystawiony przez pracodawcę dokument jest niezgodny z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze, które w wykazie A dział XIV poz. 16 jednoznacznie konkretyzuje, że są to prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, a zatem świadectwo nie zostało prawidłowo wystawione.

Praca świadczona przez M. Z. w Spółdzielni (...) w P., również w ocenie Sądu nie nosi znamion pracy pozwalającej na zakwalifikowanie jej jako wykonywanej w warunkach szczególnych zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem. Niewątpliwym jest, że odwołujący wykonywał zawód mechanika i że pracował w kanałach. Jednakże zebrany materiał dowodowy nie pozwala na jasne przesądzenie, iż praca wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przesłuchany na tę okoliczność świadek G. K. wskazał, że w zakładzie zatrudnionych było dwóch mechaników i mistrz, wnioskodawca zaś przeważnie pracował w kanale, jednak wykonywał również czynności poza nim, np. w kabinach. Także i w tym przypadku wystawione świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych jest błędne i nie spełnia wymogów formalnych. Owszem, charakter wykonywanej pracy – prace w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych, jest wskazane prawidłowo, jednakże nie zgadza się dział oraz pozycja, określone jako dział wykaz A dział XIII poz. 16 pkt.1 podczas, gdy winno być wykaz A dział XIV poz. 16.

Ostatni sporny okres, dotyczy zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w P. w okresie od 1 grudnia 1982 roku do 31 lipca 1997 roku. Odwołujący jako mechanik pracował do 30 maja 1990 roku, bowiem następnie był kierowcą Ż.. We tym czasie naprawiał samochody ciężarowe, autobusy. Warsztat mieścił się w garażu, zaś na zewnątrz znajdował się jeden kanał. Okoliczność tą potwierdził świadek R. G., który w złożonych zeznaniach wskazał, iż wnioskodawca pracował zarówno w kanale jak i poza nim, przy czym praca świadczona w kanale to około 80 % czasu pracy, kolejne 20% to praca świadczona poza kanałem. Wobec tak poczynionych ustaleń, nie jest możliwe stwierdzenie, że M. Z. pracę wykonywał w kanałach w pełnym wymiarze czasu pracy. Jak już była o tym mowa, przy ocenie charakteru pracy w poprzednich zakładach pracy, również i w niniejszym, wykonywane czynności nie powodowały konieczności ciągłego przebywania mechanika w kanale.

Sąd dał wiarę zeznaniom powołanych w sprawie świadków, uznając je za logiczne, spójne i niebudzące wątpliwości, a z których wynika charakter prac wykonywanych przez M. Z.. Świadkowie pracowali razem w wnioskodawcą, zatem opisali dokładnie, na czym polegały wykonywane przez niego czynności. Sąd uznał za wiarygodne dokumenty załączone do akt. Prawdziwość tych dokumentów nie była przez strony kwestionowana, zatem Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej.

Podsumowując te rozważania Sąd Okręgowy orzekł, że nie ma podstaw, aby uznać, że M. Z. w spornych okresach wykonywał stale i w pełnym okresie czasu pracy czynności ujęte w wykazie A rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) dział XIV poz. 16 – prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, wobec tego nie spełnił przesłanek uprawniających go do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury.

Od tego wyroku apelację w imieniu wnioskodawcy M. zabronią wniósł pełnomocnik adwokat K. K., zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał obrazę przepisów prawa procesowego tj. art.233 KPC przez nierozważenie materiału dowodowego w sposób wszechstronny oraz oceny sprzecznej z zasadami logicznego powiazania wniosków z ustalonym stanem faktycznym i w konsekwencji wyprowadzenie z materiału dowodowego błędnych wniosków przyjętych za jego podstawę, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia polegający na przyjęciu, że praca skarżącego w okresach od 1 października 1970 roku do 23 października 1973 roku w (...) Spółdzielni (...), od 13 listopada 1975 roku do 30 kwietnia 1976 roku w Spółdzielni (...) w R., od 6 maja 1976 roku do 30 listopada 1982 roku w Spółdzielni (...) w P. i od 1 grudnia 1982 roku do 30 maja 1990 roku w (...) Spółdzielni Pracy (...) w P. – na podstawie wystawionych świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie była pracą w warunkach szczególnych, podczas gdy zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z zeznań świadków R. G., G. K. i H. M., wynika, że pracował on w warunkach szczególnych przez okres wymagany w art.32 ustawy emerytalnej.

Ponadto wnosił o uzupełnienie materiału dowodowego z zeznań świadka tj H. N. (...)-(...) P. ul. (...) (pisownia oryginału) i o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Istota sprawy sprowadzała się do ustalenia, czy wnioskodawca, któremu w wystawionych świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych pracodawcy potwierdzili wykonywanie w warunkach szczególnych na stanowisku mechanika samochodowego faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i przez wymagany okres 15 lat wykonywał czynności wymienione w wykazie A uprawniające do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym.

Sąd Okręgowy przeprowadził bardzo drobiazgowe i wnikliwe postępowanie dowodowe i przeanalizował wszystkie dostępne dokumenty dotyczące zatrudnienia wnioskodawcy i zajmowanych przez niego stanowisk pracy, przesłuchał też wnioskodawcę i zgłoszonych przez niego świadków, mających potwierdzić, że przez cały okres zatrudnienia w różnych warsztatach samochodowych pracował w warunkach szczególnych. Sąd Okręgowy wprawdzie niesłusznie nie uznał jako pracy w warunkach szczególnych pracy w od 12 września 1970 roku do 23 października 1975 roku w (...) Spółdzielni (...) w P. i od 6 maja 1976 roku do 30 listopada 1982 roku w Spółdzielni (...) w P., od 13 listopada 1975 roku do 30 kwietnia 1976 roku w Spółdzielni (...) w K. potwierdzonej zeznaniami wnioskodawcy i świadków, którzy zgodnie zeznawali, że wnioskodawca wykonywał pracę na przy naprawie pojazdów w kanałach remontowych. W tej części rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy zbyt rygorystycznie interpretuje pojęcie pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze użyte w § 2 ust. 1 rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mającego zastosowanie do wnioskodawcy (art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Należy zgodzić się z poglądem Sądu Okręgowego, że warunkiem uznania za pracę w warunkach szczególnych jest wykonywanie w pełnym wymiarze czasu pracy stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75 i z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152 oraz z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638) W związku z tym nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika. Sąd Okręgowy dokonując wykładni powołanego przepisu orzekł, że dla uznania pracy w warunkach szczególnych, konieczne jest wykonywanie jej przez 100% czasu pracy. Jest to praktycznie niemożliwe w żadnym procesie technologicznym i nie były intencją ustawodawcy przyznanie prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym wyłącznie osobom, które przez pełną dniówkę roboczą nie wykonują żadnych innych czynności poza wymienionymi w wykazie A. Jak wskazują poglądy Sądu Najwyższego przytoczone powyżej, w ramach pracy w warunkach szczególnych wykonuje się także inne czynności mające związek z taką pracą. W przypadku wnioskodawcy na pewno będzie to wykonywanie niewielkich napraw poza kanałem remontowym, np. w kabinie pojazdu. Tak, jak nie podlegają wyłączeniu godziny poświęcone w niewielkim wymiarze na prace biurowe, do których wykonywania obowiązany był kierownik, podobnie nie odlicza się np. krótkotrwałych przerw śniadaniowych, czy też czynności związanych z procesem technologicznym wykonywanej naprawy. Okoliczności te jednak nie mogą spowodować zmiany zaskarżonego wyroku, ponieważ okresy, które ewentualnie mogłyby być uwzględnione jako praca w warunkach szczególnych, wynoszą łącznie 12 lat, miesiąc, 26 dni.

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego brak jest podstaw do przyjęcia, że również w okresie od 1 lutego 1982 roku do 30 maja 1990 roku w czasie zatrudnienia jako mechanik w (...) Spółdzielni (...)w P. wykonywał wyłącznie pracę w warunkach szczególnych w kanałach remontowych. Wnioskodawca był wówczas jedynym mechanikiem zatrudnionym w warsztacie, a zatem wykonywał wszystkie rozmaite naprawy samochodów, zarówno w kanale, jak i poza nim, niekiedy nawet poza warsztatem, gdy samochód uległ awarii w drodze. W tym zakresie Sąd Okręgowy dokonał dokładnej analizy wszystkich okoliczności i postępowanie dowodowe wskazuje, że wnioskodawca nie wykonywał wyłącznie prac w kanale remontowym, przy czym należy przy tym zwrócić uwagę, że Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach samego wnioskodawcy, który wyjaśnił, na czy polegała jego praca i jakie czynności wykonywał poza wymienionymi w wykazie.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych co do spornego okresu zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) i ocenił zebrany materiał dowodowy zgodnie z zasadami proceduralnymi, nie przekraczając granic zakreślonych w art.233 § 1 KPC. Wywody apelacji sprowadzają się do podważenia oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy i stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami tego Sądu, aczkolwiek uzasadnienie apelacji wskazuje, że pełnomocnik wnioskodawcy uznaje każdą wykonywaną czynności przy naprawie samochodów za pracę w warunkach szczególnych, zwłaszcza, gdy była wykonywana w czasie awarii na drodze w trudnych warunkach atmosferycznych.

Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosku o uzupełnienie postępowania dowodowego. Po pierwsze - wniosek ten nie spełnia wymogów art.258 KPC, bowiem nie zawiera oznaczenia faktów, które miał być zeznaniem tego świadka stwierdzone, nie wiadomo zatem, czy dowód ten jest istotny dla dalszego postępowania i jakich okoliczności dotyczy. Pełnomocnik wnioskodawcy sporządzający apelację z wnioskiem dowodowym jest adwokatem, powinien zatem znać obowiązujące w tym zakresie przepisy, zwłaszcza powołany powyżej art.258 KPC. Po drugie - pełnomocnik wnioskodawcy nie wykazał, ( a nawet nie próbował wykazać), że wcześniej w postępowaniu przed Sądem I instancji nie miał możności powołania się na przytoczone fakty i dowody, ani też że potrzeba ich powołania powstała dopiero po zapadnięciu wyroku przed tym Sądem. Sporem objęte były okoliczności związane z rodzajem czynności wykonywanych przez wnioskodawcę i ich zakresem oraz czy praca wymieniona w wykazie jako praca w warunkach szczególnych była wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy, czy też przy okazji wykonywania innych czynności związanych z zakresem obowiązków wnioskodawcy. Z uwagi na treść art. 381 KPC ryzyko nieuwzględnienia w postępowaniu sądowym interesu strony, która wykazuje tak daleko idącą opieszałość w przedstawieniu istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy faktów i dowodów, obciąża ją samą. Z tych względów Sąd Apelacyjny oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodów, które powinny być zgłoszone w postępowaniu przed Sądem Okręgowym.

Przepis § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) jednoznacznie stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Podkreślić należy, że o uprawnieniach pracownika do emerytury na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu decyduje łączne spełnienie określonych w nim przesłanek, a nie przekonanie pracownika o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy. Należy zgodzić się z pełnomocnikiem wnioskodawcy, że wykonywana przez wnioskodawcę praca w (...) Spółdzielni (...) była wykonywana w warunkach szkodliwych dla zdrowia, jednakże ta okoliczność nie przesądza o uznaniu takiej pracy za wykonywaną w warunkach szczególnych określonych w wykazie A stanowiącym załącznik do powołanego rozporządzenia.

Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku odnoszące się do spornego okresu zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...). W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776). Podnieść należy dodatkowo, że skarżący argumentami przytoczonymi w apelacji w żaden sposób nie podważył zasadności stanowiska Sądu pierwszej instancji. Apelacja zawiera bowiem jedynie własną ocenę faktów odmienną od przyjętej przez Sąd Okręgowy i interpretację definicji pracy w warunkach szczególnych.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona. Wnioskodawca nie spełnił wymaganego warunki 15 lat pracy w warunkach szczególnych, co uniemożliwia nabycie przez niego prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym na podstawie art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.