Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

POSTANOWIENIE

Dnia 18 grudnia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2024 r. w L.

sprawy K. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o wysokość emerytury

na skutek skargi K. Z. o wznowienie postępowania

od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie

z dnia 30 września 2021 r. , sygn. akt III AUa 219/21

postanawia:

odrzucić skargę.

Iwona Jawor-Piszcz

Sygn. akt III AUa 552/24

UZASADNIENIE

K. Z. dnia 16 października 2024 roku (data prezntaty) złożyła skargę o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 30 września 2021 roku sygn. akt III AUa 219/21, powołując się na wydanie przez Trybunał Konstytucyjny wyroku w dniu 4 czerwca 2024 roku sygn. akt SK 140/20. Argumentowała, iż Trybunał w powołanym orzeczeniu stwierdził niekonstytucyjność art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. 2024 poz. 1631 tekst jednolity ze zm.) w sytuacji faktycznej w jakiej znajduje się również i ona. Jednocześnie wnioskodawczyni wskazała na wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 3 lipca 2004 roku sygn. akt VI U 528/24, którym Sąd nakazał ponownie obliczenie emerytury z pominięciem art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, powołując się na powołany wyrok Trybunału z dnia 4 czerwca 2024 roku. W ocenie Sądu Okręgowego fakt nie publikacji wyroku Trybunału przez władzę wykonawczą stanowi nieuzasadnione zaniechanie tej władzy i nie może wywierać negatywnego wpływu na sytuację obywateli (skarga k. 1- 2).

Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 30 września 2021 roku sygn. akt III AUa 219/21, po rozpoznaniu apelacji K. Z. od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu z dnia 29 stycznia 2021 r. sygn. akt IV U 1056/20 o wysokość emerytury oddalił apelację. Ustalenia faktyczne sprawy wskazują, iż K. Z., ur. (...), od dnia 1 lipca 2007 r. ma ustalone prawo do emerytury w oparciu o art. 46 ustawy emerytalnej i od daty przyznania została podjęta wypłata świadczenia. W dniu 8 sierpnia 2013 r. (po osiągnieciu powszechnego wieku emerytalnego), zgłosiła w organie rentowym wniosek o przyznanie emerytury powszechnej. Organ rentowy uwzględnił powyższy wniosek i przyznał wnioskodawczyni prawo do emerytury na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej. Ustalając wysokość tej emerytury, podstawę jej obliczenia pomniejszył o sumy kwot pobranych emerytur wcześniejszych i zawiesił nowo przyznane świadczenie, jako mniej korzystne dla wnioskodawczyni od wypłacanej dotychczas emerytury wcześniejszej. W dniu 30 października 2020 roku ubezpieczona wniosła do organu rentowego wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury powszechnej na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2020 poz. 1222). Organ rentowy nie uwzględnił wniosku skarżącej, przyjmując, że wobec wnioskodawczyni, ur. w (...) roku, a nie w 1953 roku, te przepisy nie mają zastosowania. Sąd Okręgowego uznał, iż odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie, powołując się na art. 194i i art. 194j, ustawy emerytalnej oraz przywołując orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 roku. Sąd Apelacyjny rozpoznając apelację ubezpieczonej, podzielił ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu pierwszej instancji i na podstawie art.385 k.p.c. orzekł jak w wyroku 30 września 2021 roku sygn. akt III AUa 219/21.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Skarga podlega odrzuceniu.

Oczywiste jest, iż zgodnie z art. 401 ¹ k.p.c. strona procesu zakończonego prawomocnym wyrokiem może żądać wznowienia postępowania w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją RP. Jednakże pamiętać należy, iż skarga o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem należy do szczególnych środków zaskarżenia poddanego odpowiednim rygorom prawnym, sformułowanych w przepisach art. 399 i n. k.p.c. Do tych rygorów należy m.in. odpowiedni, ustawowy termin do wniesienia skargi. Ustawodawca wskazał ramy czasowe w jakich skarga może być wniesiona do Sądu. W szczególności, w sytuacji określonej w art. 401 ¹ k.p.c., zgodnie z art. 407 § 2 k.p.c. skargę o wznowienie postępownia wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Przepis ten stanowi zatem o dwóch terminach: terminie początkowym jakim jest wejście w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego i terminie końcowym - trzech miesięcy liczonym od daty wejścia w życie orzeczenia. Zatem termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania rozpoczyna bieg od dnia wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, co następuje zgodnie z art. 190 ust. 3 Konstytucji RP z dniem ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw, chyba że Trybunał określił w wyroku inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2016 r. III CZ16/16 LEX nr 2066011). Na dzień rozpoznania skargi o wznowienie postępowania jednak nie nastąpiło wejście w życie wyroku Trybunału co jest konieczną przesłanką wznowienia postępowania sądowego zgodnie z art. 190 ust.4 Konstytucji RP. Podnieść należ, iż sądy powszechne nie mają kompetencji oceny w oparciu o inne niż konstytucyjne kryteria faktu wejście z życie danego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, a te są jasno precyzowane w art. 190 ust. 3 Konstytucji RP.

Orzeczenie Sądu Okręgowego w Szczecinie jakie wnioskodawczyni przywołała w skardze nie odnosi się w żadnej mierze do istoty niniejszej sprawy jaką jest skarga o wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem.

Wobec takiego stany rzeczy Sąd Apelacyjny zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c. odrzucił skargę o wznowienie postępowania jako niedopuszczalną.

Iwona Jawor-Piszcz