Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Małgorzata Pasek
Sędziowie:	sędzia Elżbieta Czaja (spr.) sędzia (del.) Danuta Dadej-Więsyk
Protokolant: st. prot. sądowy Kinga Panasiuk-Garbacz

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2019 r. w Lublinie

sprawy W. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o przeliczenie świadczenia

na skutek apelacji W. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 16 stycznia 2019 r. sygn. akt IV U 1020/18

oddala apelację.

Danuta Dadej-Więsyk Małgorzata Pasek Elżbieta Czaja

Sygn. akt III AUa 282/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 września 2018 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił wnioskodawcy W. G. prawa do przeliczenia emerytury na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U z 2018 r., poz. 1270) z uwagi na nieprzedłożenie żadnych nowych dowodów i nieujawnienie nowych okoliczności mogących mieć wpływ na wysokość emerytury.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony domagając się jej zmiany przez przyznanie emerytury na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 stycznia 1990 r. w sprawie wcześniejszych emerytur dla pracowników zwalnianych z pracy z przyczyn dotyczących zakładów pracy (Dz. U. Nr 4, poz. 27) o symbolu (...).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2019 r. Sąd Okręgowy w Zamościu oddalił odwołanie W. G. od zaskarżonej decyzji organu rentowego.

Podstawą wyroku były następujące ustalenia.

W. G., ur. (...), od dnia 11 lipca 1991 r. pobierał wcześniejszą emeryturę o symbolu (...), z tytułu 40-letniego okresu ubezpieczenia, na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 26 stycznia 1990 r. (decyzja z 4 X 1991 r — k. 19-20 a. e.). Organ rentowy decyzją z dnia 5 sierpnia 1998 r., poczynając od dnia 1 września 1998 r., wstrzymał wnioskodawcy wypłatę emerytury (...) (k. 69 a. e.). W wyniku ponownego ustalenia prawa do emerytury ZUS stwierdził brak wymaganego 40-letniego okresu ubezpieczenia, uznając za bezsporny okres ubezpieczenia wynoszący 39 lat, 11 m-cy i 17 dni. W dniu 12 sierpnia 1998 r. organ rentowy wydał decyzję o zwrocie nienależnie pobranego świadczenia za okres od 1 września 1995 r. do 31 sierpnia 1998 r. (k. 70, 86 a. e.). Wnioskodawca od 1 lipca 1998 r. nabył prawo do emerytury wcześniejszej o symbolu (...)- z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Do ustalenia wysokości świadczenia przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 3 lat tj. 1979 - 1981 w wysokości 141 % oraz okresy składkowe w wymiarze 39 lat, 11 m-cy (decyzje: k. 94-95, 111-112 a. e.). Decyzją z 16 czerwca 2004 r. organ rentowy przeliczył wysokość emerytury od 1 maja 2004 r., przy uwzględnieniu okresów składkowych w wymiarze 40 lat i 1 m-ca (k. 192 - 193 a. e.). Analiza raportu z przebiegu zatrudnienia wnioskodawcy wskazuje, iż do bezspornego okresu zatrudnienia wnioskodawcy w wymiarze 40 lat i 1 m-ca organ rentowy zaliczył okresy zatrudnienia przypadające po rozwiązaniu stosunku pracy w dniu 10 lipca 1990 r., tj. okresy od 11 lipca 1990 r. do 26 stycznia 1991 r., od 1 lutego 1991 r. do 10 lipca 1991 r. i od 16 września 1991 r. do 31 października 1991 r. - łącznie w wymiarze 1 roku, 1 m-ca i 16 dni (k. 189 a. e.). Sąd Okręgowy prawomocnym wyrokiem z dnia 13 grudnia 2004 r., wydanym w sprawie sygn. akt IV U 2184/04, oddalił odwołanie wnioskodawcy od powyższej decyzji, a Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 13 grudnia 2005 r., w sprawie sygn. akt III AUa 296/05, oddalił apelację wnioskodawcy od orzeczenia Sądu pierwszej instancji. Przedmiotem sporu w w/w sprawach był staż pracy warunkujący prawo do emerytury (...) (k. 198, 199 z uzasadnieniem, a. e.).

Sąd Okręgowy podkreślił, że W. G. ponawiał wnioski o przyznanie emerytury (...) w dniach: 19 kwietnia 2006 r. oraz 1 maja 2006 r. (k. 214,216 a. e.). W wyniku rozpoznania tych wniosków, organ rentowy decyzją z 11 maja 2006 r. przyznał wnioskodawcy emeryturę o symbolu (...) od dnia 1 maja 2006 r., od miesiąca w którym zgłoszono wniosek, jednocześnie wstrzymał wypłatę emerytury o symbolu (...) (k. 219-220 a. e.). Sąd Okręgowy w Zamościu prawomocnym postanowieniem z 13 grudnia 2006 r., w sprawie sygn. akt IV U 1100/06, uchylił decyzję organu z 11 maja 2006 r. (pkt I) i odrzucił odwołanie w pozostałej części (pkt II - k. 227 a. e.). Sąd uchylił decyzję z uwagi na brak wniosku w tym zakresie, natomiast odrzucił odwołanie w zakresie niewydania przez organ decyzji w ciągu 2 miesięcy w przedmiocie przyznania emerytury (...). Odrzucenie odwołania Sąd uzasadniał powagą rzeczy osądzonej - przez Sąd Okręgowy w Zamościu w sprawie IV U 2184/04 oraz Sąd Apelacyjny w Lublinie w sprawie sygn. akt III AUa 296/05 (akta sprawy sygn. akt IV U 2184/04, III AUa 96/05).

Sąd pierwszej instancji wskazał, że we wniosku z dnia 7 maja 2018 r. W. G. ponownie wniósł „o przeliczenie wysokości przysługującej emerytury i wydanie jej na podstawie powołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 stycznia 1990 r.”. Wnioskodawca argumentował, że skoro posiada okres składkowy w ilości 40 lat i 1 miesiąca to winien mieć przyznaną emeryturę na podstawie powołanego rozporządzenia (k. 272 a. e.). W wyniku rozpoznania tego wniosku organ wydał zaskarżoną decyzję. W toku przeprowadzonego postępowania pełnomocnik ubezpieczonego wnosił o rozpoznanie niniejszej sprawy nie jako sprawy o wysokość świadczenia, a jako sprawy o prawo do emerytury przyznanej na podstawie rozporządzenia z 26 stycznia 1990 r. Uzasadniał to posiadaniem przez wnioskodawcę 40- letniego okresu składkowego, co wskazuje, że skarżący zmierza do przywrócenia emerytury (...). Jednocześnie nie przedstawiono obecnie żadnych nowych okoliczności bądź dowodów (k. 15 v a. s.).

Sąd Okręgowy podkreślił, że oddalił wniosek o przesłuchanie wnioskodawcy w charakterze strony na okoliczności spełnienia warunków formalnych do uzyskania prawa do emerytury o symbolu (...) na podstawie rozporządzenia z 26 stycznia 1990 r. Innych wniosków dowodowych skarżący nie zgłosił (k. 15 v-16 a. s.). W tej sytuacji pełnomocnik wnioskodawcy zgłosił zastrzeżenia do protokołu na podstawie art. 162 k.p.c., z naruszeniem norm art. 217, art. 227, art.299 k.p.c. (k. 16 a. s.).

Powyższe okoliczności Sąd ustalił w oparciu o akta organu rentowego, akta niniejszej sprawy oraz akta spraw: sygn. akt IV U 2184/04, III AUa 296/05 oraz sygn. akt IV U 1100/06, III AUz 26/07, z których dowód dopuścił.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że przepis art. 114 ust.l pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., 1340) wyraźnie stanowi, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Jeżeli wysokość świadczenia ustalono orzeczeniem organu odwoławczego, organ rentowy na podstawie dowodów lub okoliczności, o których mowa w ust. 1, może między innymi we własnym zakresie wydać decyzję podwyższającą wysokość świadczenia (ust. 2). Sąd wskazał, że w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 5 czerwca 2003 r., III UZP 5/03, OSNPUS i SP 2003, nr 18, poz. 442, wyjaśniono, że nie ma podstaw do wznowienia postępowania w trybie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej w razie nieprzedstawienia nowych dowodów lub nieujawnienia okoliczności.

Sąd Okręgowy podnosił, że przepisy art. 114 ust.l ustawy emerytalnej, zezwalają na ponowną ocenę prawa do świadczenia i jego wysokości tylko w przypadku przedłożenia nowych dowodów lub ujawnienia nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczenia (odpowiednio na jego wysokość). Powinny to być okoliczności nieznane organowi rentowemu, ale istniejące przed wydaniem decyzji. Ponowne ustalanie prawa lub wysokości świadczenia emerytalnego uzasadnia zatem jedynie zmiana okoliczności, których istnienie było przyczyną oddalenia poprzednich odwołań, a więc jeżeli roszczenie stało się w świetle nowego stanu faktycznego uzasadnione (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 1980 r., IV CR 85/80, OSNC 1980/11/214).

Zdaniem Sądu pierwszej instancji w ustalonym stanie faktycznym wskazana sytuacja nie zachodzi. Po wydaniu prawomocnego wyroku w sprawie o sygn. akt IV U 2184/04 W. G. nie przedłożył żadnych nowych dowodów ani nie ujawnił okoliczności istniejących przed wydaniem wyroku, które miałyby wpływ na prawo lub wysokość świadczenia emerytalnego. W dniu 13 grudnia 2004 r. podstawy faktyczne i prawne rozstrzygnięcia zapadłego w sprawie IV U 2184/04 były tożsame z obecnie ustalonym stanem faktycznym i prawnym. Wnioskodawca jedynie odmiennie niż Sąd Okręgowy w Zamościu w sprawie IV U 2184/04 i Sąd Apelacyjny w Lublinie w sprawie III AUa 296/05 - interpretuje przepisy prawa.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy nie znajdując podstaw do wznowienia postępowania przed organem rentowym w trybie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej uznał, że prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Zamościu z 13 XII 2004 r. wydany w sprawie IV U 2184/04 - stoi na przeszkodzie ponownemu ustaleniu prawa i wysokości świadczenia w zakresie zgłoszonego roszczenia.

Sąd zaznaczył, że rozstrzygnięciem zawartym w pkt II postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 13 grudnia 2006 r. odrzucono odwołanie wnioskodawcy w zakresie niewydania decyzji w ciągu dwóch miesięcy - odnośnie przyznania emerytury (...) - z uwagi na powagę rzeczy osądzonej. Sąd Apelacyjny w Lublinie oddalając zażalenie ubezpieczonego dotyczące tego rozstrzygnięcia, w uzasadnieniu postanowienia z 31 stycznia 2007 r. (sygn. akt III AUz 26/07) wyjaśnił, iż sprawa której przedmiotem było prawo W. G. do wcześniejszej emerytury przewidzianej przepisami rozporządzenia z 26 stycznia 1990 r., została już prawomocnie osądzona wyrokiem Sądu Okręgowego w Zamościu z 13 grudnia 2004 r. i następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 13 grudnia 2005 r. Zatem sądy obu instancji rozstrzygnęły w sprawie wnioskodawcy o prawo do emerytury (...).

Sąd pierwszej instancji podniósł, że w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie sygn. akt IV U 2184/04 brak było podstaw do przyjęcia, że ubezpieczony do dnia rozwiązania stosunku pracy (10 lipca 1990 r.) posiadał wymagany 40-letni okres zatrudnienia. Jak ustalono, pracę w (...) skarżący rozpoczął w listopadzie 1955 r., a Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku wyjaśnił swoje stanowisko w kwestii zatrudnienia wnioskodawcy od 28 września 1955 r. do 28 listopada 1955 r. Z powyższych względów, skoro powołanymi wyżej wyrokami Sądu Okręgowego w Zamościu i Sądu Apelacyjnego w Lublinie prawomocnie zostało rozstrzygnięte żądanie przywrócenia emerytury na podstawie rozporządzenia z 26 stycznia 1990 r., to w niniejszej sprawie wobec braku nowych dowodów i okoliczności nie było podstaw do ponownego rozpoznania tej samej sprawy.

Odnośnie zgłoszonych do protokołu zastrzeżeń w trybie art. 162 k.p.c. Sąd Okręgowy wskazał, że sąd nie ma obowiązku przeprowadzania wszystkich dowodów wnioskowanych przez strony, jeżeli okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały wyjaśnione. W świetle zgłoszonego przez pełnomocnika wnioskodawcy dowodu z przesłuchania skarżącego celem ustalenia spełnienia warunków formalnych do uzyskania prawa do emerytury o symbolu (...), na podstawie rozporządzenia z 26 stycznia 1990 r. prawomocne ustalenia Sądów poczynione w w/w sprawach nie pozwalają sądowi na czynienie odmiennych ustaleń w niniejszej sprawie w tożsamym stanie faktycznym.

W ocenie Sądu pierwszej instancji żądanie sprecyzowane przez wnioskodawcę w toku postępowania sądowego w istocie zmierza do wzruszenia prawomocnego wyroku, co jest niedopuszczalne z mocy art. 366 § 1 k.p.c. W nowym wniosku skarżący nie powołał się przy tym ani na nowe dowody, ani na okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, a zatem wydaną w wyniku rozpoznania tego wniosku decyzję należy traktować jako odmowę ponownego ustalenia prawa i wysokości świadczenia. Od takiej decyzji przysługuje odwołanie w trybie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 2017 r., poz. 1778). Nie podlega ono jednak odrzuceniu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., gdyż zaskarżona decyzja została wydana w trybie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Mając to wszystko na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w wyroku.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył W. G. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1.  naruszenie prawa procesowego polegające na naruszeniu art. 233 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie wnioskodawcy w charakterze strony wskutek czego został nieprawidłowo ustalony stan faktyczny polegający na stwierdzeniu, że nie wystąpiły przesłanki do zmiany decyzji organu rentowego o odmowie przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury z oznaczeniem (...), tj. prawie do emerytury na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 stycznia 1990 r. (Dz.U. Nr 4, poz. 27);

2.  naruszenie prawa materialnego, mianowicie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1340) poprzez oddalenie odwołania od decyzji organu rentowego o odmowie przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury z oznaczeniem(...) na podstawie w/w rozporządzenia.

W uzasadnieniu apelujący podnosił, że wobec uznania przez ZUS Oddział w B. okresów składkowych w decyzji z dnia 16 czerwca 2004 r. i stwierdzenia, że skarżący spełnia warunek wymaganych 40 lat nie ma żadnych przesłanek formalnych do odmowy przywrócenia emerytury na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 stycznia 1990 r. Zdaniem W. G. istnieją podstawy do zastosowania art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ nową okolicznością, o której mowa w tym przepisie jest to, że wszystkie przesłanki do przywrócenia (...) zostały udowodnione i potwierdzone przez sąd, a ZUS i organy odwoławcze nie uwzględniły wniosku o przywrócenie emerytury (czyli wg ustawy i Konstytucji nie były znane tym organom). Ubezpieczony podkreślił, że świadczenie o oznaczeniu (...) zostało mu odebrane w wyniku niekompetencji pracowników ZUS i nieprawidłowego prowadzenia dokumentacji pracowniczej przez (...).

Wskazując na powyższe zarzuty i okoliczności W. G. domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury z oznaczeniem (...), tj. prawa do emerytury na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 stycznia 1990 r. (Dz.U. Nr 4, poz. 27), ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Wnosił również o zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jako niezasadna podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, jeżeli uzasadnienie orzeczenia pierwszoinstancyjnego, sporządzonego zgodnie z wymaganiami art. 328 § 2 k.p.c., spotyka się z akceptacją sądu drugiej instancji to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia, bez powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych i wnioskowań prawniczych zawartych w motywach zaskarżonego orzeczenia.

Zarzuty apelacji należy uznać za nietrafne.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych treść zaskarżonej decyzji organu rentowego wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu orzekającego. Decyzja zapada po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, którego przedmiotem i celem jest ustalenie prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego lub ich wysokości. Ubezpieczony przedstawia w nim wszelkie okoliczności wiążące się z warunkami stawianymi przez ustawę dla przyznania lub ustalania wysokości świadczeń. W późniejszym postępowaniu, wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych, zgodnie z systemem orzekania w sprawach z tego zakresu, sąd nie rozstrzyga o zasadności wniosku, lecz o prawidłowości zaskarżonej decyzji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1999 r., sygn. II UZ 52/99, Legalis nr Numer 47345).

W niniejszym przypadku zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia emerytury na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1270). Organ rentowy uznał więc, iż nie zaistniała żadna z wymienionych w tym przepisie przesłanek ponownego ustalenia prawa lub wysokości emerytury W. G.. Przedmiotem badania Sądu w toku niniejszego postępowania powinna być zatem prawidłowość decyzji pozwanego w omawianym zakresie, a w szczególności spełnienie warunku określonego w art. 114 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy. Z dokumentacji zebranej w aktach emerytalnych nie wynika jednak, aby do wniosku o przeliczenie świadczenia dołączono jakiekolwiek nowe dowody lub powołano się na ujawnione nowe okoliczności mające wpływ na prawo do świadczenia emerytalnego ubezpieczonego lub jego wysokość. Za nową okoliczność nie może być uznany powołany w apelacji fakt „udowodnienia i potwierdzenia przez sąd wszystkich przesłanek do przywrócenia (...)”. Okoliczność, iż organy orzekające w niniejszej sprawie mają świadomość, iż do nieprawidłowego obliczenia stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy w 1991 roku doszło na skutek błędu zakładu pracy wystawiającego świadectwo pracy nie oznacza, że aktualnie istnieje możliwość przeliczenia emerytury strony w trybie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Po 1991 roku wydano bowiem szereg decyzji i orzeczeń sądowych związanych z konsekwencjami powyższego błędu. Nigdy nie doszło jednak do sytuacji, że wnioskodawca nie pobierałby emerytury lub został zobowiązany do jej zwrotu. Wszystkie okoliczności, na które powołuje się W. G. były już przedmiotem badania sądów orzekających w przedmiocie świadczenia wnioskodawcy. Szczegółowo opisał to Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokładnie analizując przy tym całość dokumentacji zawartej w aktach niniejszej sprawy oraz aktach do niej dołączonych. Sąd Apelacyjny nie widzi potrzeby powtarzania tej argumentacji.

Odnośnie zawartego w apelacji zarzutu naruszenia prawa procesowego polegającego na naruszeniu art. 233 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie ubezpieczonego w charakterze strony należy podkreślić, iż odmowa dopuszczenia przedmiotowego dowodu była w pełni uprawniona i nie mogła skutkować dokonaniem nieprawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie. Przedmiotem niniejszego postępowania nie było bowiem badanie przesłanek nabycia przez W. G. prawa do emerytury na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 stycznia 1990 r. (Dz.U. Nr 4, poz. 27), czego zdaje się oczekiwać apelujący, lecz analiza prawidłowości zaskarżonej decyzji odmawiającej wnioskodawcy prawa do przeliczenia emerytury na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zeznania złożone na okoliczność posiadania przez stronę stosownego okresu zatrudnienia (do dnia rozwiązania stosunku pracy, tj. 10 lipca 1990 r.) niezbędnego do przyznania świadczenia o symbolu (...) nie miałyby więc wpływu na ustalenie stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Jak bowiem podkreślono wyżej, do skierowanego do ZUS wniosku o przeliczenie emerytury wnioskodawcy nie dołączono żadnych nowych dowodów ani nie wskazano nowych okoliczności, o których mowa w art. art. 114 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy.

Zarzuty apelacji okazały się zatem chybione. Sąd pierwszej instancji słusznie przyjął, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa i oddalił odwołanie W. G..

Mając to wszystko na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił złożony środek odwoławczy na podstawie art. 385 k.p.c.