Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska
Sędziowie:	SA Małgorzata Pasek SA Elżbieta Czaja (spr.)
Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Sylwia Zawadzka

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2018 r. w Lublinie

sprawy A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do renty socjalnej

na skutek apelacji A. M.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 29 grudnia 2017 r. sygn. akt VIII U 2048/16

oddala apelację.

Małgorzata Pasek Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Elżbieta Czaja

Sygn. akt III AUa 195/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., odmówił A. M. prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 24 sierpnia 2015 roku nie jest on całkowicie niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A. M., domagając się jej zmiany, poprzez przyznanie prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu wskazał, że stan jego zdrowia czyni go osobą całkowicie niezdolną do pracy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, wynikającą z głuchoty i niewykształcenia mowy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2017 roku sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił i zważył, co następuje:

A. M. urodził się w dniu (...). Wiek 18 lat ukończył w dniu (...). Od dnia 1 września 2014 roku kontynuował naukę w Technikum Nr(...) w Specjalnym Ośrodku Szkolno- (...) dla(...)w L.. Zakończenie nauki przewidywano na czerwiec 2018 roku, jednakże w październiku 2015 roku wnioskodawca został usunięty ze szkoły z uwagi na agresywne zachowania w stosunku do rówieśników.

W dniu 19 czerwca 2015 roku wniósł o ustalenie prawa do renty socjalnej. Lekarz Orzecznik w dniu 23 lipca 2015 roku rozpoznał u niego: głęboki obustronny niedosłuch czuciowo-nerwowy, organiczne zaburzenia osobowości oraz przebyte zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych w dzieciństwie i uznał go za całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 31 lipca 2017 roku, wskazując, że całkowita niezdolność do pracy pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25 roku życia lub w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Badając ponownie wnioskodawcę w dniu 24 sierpnia 2015 roku, po wniesieniu od powyższego orzeczenia zarzutu wadliwości, Komisja Lekarska dokonała analogicznego rozpoznania jednakże uznała, że A. M. nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

W oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję.

W toku postępowania Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił, że A. M. nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Ze względu na schorzenia laryngologiczne jest on częściowo niezdolny do pracy.

W opinii z dnia 25 stycznia 2016 roku, następnie uzupełnionej w dniu 30 maja 2016 roku biegli sądowi lekarze: psychiatra i otolaryngolog oraz biegły sądowy psycholog rozpoznali u A. M.: organiczną chwiejność afektywną związaną z obustronnym czuciowo-nerwowym głębokim ubytkiem słuchu w wywiadzie, organiczne uszkodzenie centralnego układu nerwowego bez znaczącego obniżenia sprawności funkcji intelektualnych i poznawczych, zapalnie opon mózgowo-rdzeniowych w wywiadzie, obustronny głęboki czuciowo-nerwowy ubytek słuchu z resztkami słuchu oraz mowę niewykształconą. Biegli sądowi psychiatra i psycholog wskazali, że skarżący jest leczony psychiatrycznie od dnia 26 września 2011 roku z rozpoznaniem organicznych zaburzeń osobowości. Jednakże podczas badań: sądowo-psychiatrycznego i psychologicznego nie stwierdzili znaczącego obniżenia sprawności funkcji intelektualnych i poznawczych, nie występowały też objawy organicznych zaburzeń osobowości, a jedynie okresowo cechy organicznej chwiejności afektywnej. Tym samym całość obrazu klinicznego nie sprowadza u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy ze względu na stan psychiczny z powodu naruszenia sprawności organizmu, powstałego przed 18 rokiem życia oraz podczas nauki szkolnej. Biegły sądowy lekarz otolaryngolog wskazał natomiast, że u A. M. występuje od pierwszego roku życia, po przebyciu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, obustronny czuciowo-nerwowy głęboki ubytek słuchu. Wymaga on okresowej, ambulatoryjnej kontroli laryngologicznej i stałego używania aparatów słuchowych. Skarżący używa języka migowego, a kontakt werbalny jest niemożliwy. Ze względu na głęboki niedosłuch jest on osobą trwale częściowo niezdolną do pracy.

W opinii z dnia 13 grudnia 2016 roku inny biegły sądowy lekarz psychiatra, po przeprowadzeniu badań psychologicznych przez kolejnego biegłego sądowego psychologa, rozpoznał u skarżącego: funkcjonowanie intelektualne w granicach inteligencji niższej niż przeciętna, cechy organicznego uszkodzenia centralnego układu nerwowego, zaburzenia emocjonalne i adaptacji społecznej, zaburzenia zachowania i emocji na podłożu organicznym osoby głuchoniemej (po przebytym w dzieciństwie zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych). W uzasadnieniu wskazał, że w czasie badania nie nawiązał ze skarżącym żadnego kontaktu a wywiadu udzieliła towarzysząca mu matka. We wrześniu 2011 roku wnioskodawca rozpoczął ambulatoryjne leczenie psychiatryczne, stosując leki stabilizujące nastrój i ułatwiające zasypianie. Nie był kierowany na psychiatryczną kuracje szpitalnie. Wnioskodawca w ciągu dnia funkcjonuje prawidłowo. Jest zdolny do zadbania o siebie i swoje otoczenie, kontroluje potrzeby fizjologiczne może przygotować sobie prosty posiłek. Wolny czas spędza aktywnie. Wykonuje też ciężkie prace fizyczne, o czym świadczą jego spracowane ręce. Nadto ogląda programy telewizyjne albo obsługuje komputer. Zdaniem biegłego taki stan zdrowia psychicznego nie sprowadza na niego całkowitej niezdolności do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki szkolnej lub w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia. W opinii z dnia 16 lutego 2017 roku biegły sądowy lekarz specjalista otolaryngolog rozpoznał u A. M. obustronną głuchotę oraz brak wykształcenia mowy. Biegły wskazał, że wnioskodawca jest osobą całkowicie niesłyszącą od dziecka. Ogłuchł prawdopodobnie po przebytym zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych. Nie wykształcił mowy, ale posługuje się językiem migowym. Dzięki temu ukończył szkołę podstawową oraz gimnazjum dla osób niesłyszących. W tej sytuacji stwierdzona głuchota oraz brak wykształcenia mowy nie czynią go całkowicie niezdolnym do pracy.

Rozstrzygając w sprawie Sąd Okręgowy oparł się na wnioskach zawartych w opiniach biegłych sądowych sporządzonych w toku postępowania. Specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 roku, II CK 572/04, LEX nr 151656). Wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla Sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1974 roku, II CR 638/74, OSP z 1975 roku, Nr 5, poz. 108). W ocenie Sądu sporządzone w sprawie opinie spełniają te kryteria. Granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, okoliczność zaś, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza, gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii. Biegli przeprowadzili bezpośrednie badanie ubezpieczonego, wnikliwie przeanalizowali dokumentację medyczną, na co w sposób jednoznaczny wskazuje treść wywołanych w sprawie opinii i omówili wpływ zdiagnozowanych u skarżącego schorzeń na zdolność do pracy. Biegli zgodnie stwierdzili, że występujące u A. M. schorzenia o podłożu psychiatrycznym nie powodują całkowitej niezdolność do pracy, natomiast schorzenia laryngologiczne istniejące od dzieciństwa (od pierwszego roku życia) powodują trwałą częściową niezdolność do pracy.

Sąd uznał wskazane opinie za wiarygodne i przedstawiające wystarczające wiadomości specjalne.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy nie prowadził dalszego postępowania dowodowego. Wnioskodawca, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych, ani nie zgłosił merytorycznych zastrzeżeń do ostatnich ze sporządzonych w niniejszej sprawie opinii z dnia 13 grudnia 2016 roku i 16 lutego 2017 roku. Istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności zostały już należycie wyjaśnione. Biegli jednoznacznie, w obdarzonych wiarą opiniach, wskazali, czy wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy z powodu naruszenia sprawności jego organizmu powstałego do dnia (...)lub w trakcie dalszej nauki przed ukończeniem 25 roku życia. Dalsze dopuszczanie kolejnych opinii byłoby uzasadnione tylko wówczas, kiedy sporządzone opinie byłyby sprzeczne lub niewłaściwie uzasadnione. Sąd Okręgowy podziela, bowiem w pełni stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 27 lipca 2010 roku (II CSK 119/10, LEX nr 603161) oraz postanowieniu z dnia 19 sierpnia 2009 roku (III CSK 7/09, LEX nr 533130) zgodnie, z którym Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy przeprowadzona już opinie zawierają istotne luki, są niekompletne, bo nie odpowiadają na postawione tezy dowodowe, niejasne, czyli nienależycie uzasadnione lub nieweryfikowalne, to jest, gdy przedstawiona ekspertyza nie pozwala organowi orzekającemu zweryfikować zawartego w niej rozumowania, co do trafności wniosków końcowych.

Sąd uznał, że odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie z treścią ustawy z dnia 27 czerwca 2003 roku o rencie socjalnej (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 982, ze zmianami) zawartą w art. 4, renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1)  przed ukończeniem 18 roku życia;

2)  w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia;

3)  w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Sporządzone w toku postępowania opinie biegłych lekarzy sądowych nie wskazują na istnienie takiego stopnia naruszenia sprawności organizmu A. M., który powoduje całkowitą niezdolność do pracy, wynikającą ze schorzeń powstałych przed ukończeniem 18 roku życia lub w trakcie dalszej nauki do 25 roku życia. Z tego też względu zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest prawidłowa, a odwołanie wnioskodawcy podlega oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją w całości przez pełnomocnika wnioskodawcy.

Apelacja zarzuca:

- naruszenie art. 233 par. 1 k.p.c. polegające na nierozważeniu przez Sąd w sposób wszechstronny zebranego materiału dowodowego, poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przejawiające się w uznaniu, że odwołujący cierpiący na złożone schorzenia – głuchotę, niewykształcenie mowy oraz funkcjonowanie intelektualne w granicach inteligencji niższej niż przeciętna prowadzi do konstatacji , iż dysfunkcje te powodują trwałą częściową niezdolność do pracy , podczas gdy faktyczna niemożność funkcjonowania przemawia za orzeczeniem trwałej całkowitej niezdolności do pracy A. M..

Skarżący domaga się zmiany wyroku i przyznania prawa do renty socjalnej ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, oraz zasądzenia kosztów postępowanie odwoławczego.

Sąd Apelacyjny zważył.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu było, czy wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie mu prawa do renty socjalnej, a wynikające z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 982 z późn. zm., Sporne było, czy stan zdrowia ubezpieczonego powoduje całkowitą niezdolność do pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji organu rentowego.

W powyższym zakresie, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy prawidłowo zgromadził i ocenił materiał dowodowy, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie ustalonych faktów, które uzasadniałyby ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia.

W konsekwencji Sąd odwoławczy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, uznał je za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego. Podkreślenia wymaga, że jeśli apelujący chce podważyć sędziowską ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny, mającej de facto swoje źródło jedynie w przekonaniu o braku zdolności do jakiejkolwiek pracy.

Stwierdzenie niezdolności do pracy z powodów zdrowotnych wymaga wiadomości specjalnych, toteż podstawę ustaleń w pierwszej kolejności stanowią dowody z opinii biegłych sądowych, posiadających specjalistyczną wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń osoby zainteresowanej uzyskaniem świadczenia. Dowód tego rodzaju podlega wprawdzie ocenie Sądu ale tylko pod względem fachowości, rzetelności oraz logiczności oraz sposobu motywowania i stopnia stanowczości wyrażonych w opinii biegłego wniosków. Sąd natomiast nie wkracza w sferę wiedzy specjalistycznej; Sąd może pomijać oczywiste pomyłki biegłego, nie może jednak w miejsce merytorycznych poglądów biegłego wprowadzać własnych stwierdzeń. Co więcej, podkreślić trzeba, że o uznaniu niezdolności do pracy nie decyduje samo schorzenie, lecz stopień jego zaawansowania, który czyni ubezpieczonego całkowicie niezdolnym do pracy. O istnieniu takiej niezdolności nie decyduje i nie może także decydować subiektywne odczucie badanego, ale obiektywna ocena specjalistów biegłych lekarzy sądowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998 r., II UKN 466/97).

W niniejszej sprawie wnioskodawcę badało 6 specjalistów z dziedzin, których schorzenia stwierdzono u skarżącego tj. 2 psychiatrów i psychologów klinicznych oraz 2 laryngologów. Opinie wydane zostały po uprzednim bezpośrednim przeprowadzeniu badania wnioskodawcy oraz po analizie dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy, a także złożonej przez wnioskodawcę, opinie były uzupełniane, celem odniesienia się do zarzutów . W ocenie Sądu opinie w sposób precyzyjny i szczegółowy opisuje dolegliwości na które cierpi wnioskodawca, nadto zostały logicznie umotywowane i w sposób jednoznaczny odpowiadają na tezę dowodową, a ich fachowość i rzetelność nie budzi zastrzeżeń.

Stosownie do treści art. 15 pkt 1 ustawy o rencie socjalnej, w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio wymienione przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887 z późn. zm., w tym m.in. przepisy art. 12-14 ustawy emerytalnej. W myśl art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy należy mieć na uwadze również przepis art. 13 ust. 1 ust. 1 ustawy, który nakazuje uwzględnić tu stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ustalenie tych okoliczności wymaga zatem wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c. W konsekwencji, jeżeli opinia biegłego spełnia kryteria oceny przedstawione wyżej (art. 233 § 1 k.p.c.), Sąd orzekający nie może dokonywać ustaleń w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych w oderwaniu lub z pominięciem dowodu z opinii biegłych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2009 r. II UK 1/09 LEX nr 574538, z dnia 24 lutego 2010 r. II UK 191/09, Lex nr 590238). Zatem w konkretnej sprawie, po ustaleniu, iż opinie biegłych spełniają powyższe kryteria, Sąd I instancji nie mógł opierać ustaleń w zakresie oceny medycznej niezdolności do pracy i jej stopnia - wbrew tym opiniom.

Zdaniem Sądu odwoławczego, ubezpieczony nie wykazał wadliwej oceny materiału dowodowego w sposób uzasadniający ingerencję w treść zaskarżonego wyroku. Stanowisko skarżącego, sprowadzające się do przekonania o jego całkowitej niezdolności do pracy, stanowi jedynie polemikę opartą na subiektywnym odczuciu nie zaś na konkretnych dowodach. Treść wywiedzionej apelacji, wskazuje, iż ubezpieczony wadliwości orzeczenia Sądu Okręgowego uzasadnia tym , że cierpiąc na złożone schorzenia – głuchotę, niewykształcenie mowy oraz funkcjonowanie intelektualne w granicach inteligencji niższej niż przeciętna prowadzi do niemożności funkcjonowania, co przemawia za orzeczeniem trwałej całkowitej niezdolności do pracy A. M..

Tak prezentowane stanowisko nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Okoliczności wskazywane przez skarżącego pozostają w sprzeczności przede wszystkim z opiniami psychologiczno – psychiatrycznymi oraz laryngologicznymi sporządzonymi przez biegłych sądowych, zgodnie z którymi u ubezpieczonego stwierdza się wprawdzie zaburzenia stanu psychicznego, niemniej jednak ich nasilenie nie jest znaczne, w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy.

Wyniki badań psychologicznych wskazują na sprawność intelektualną w granicach normy (obszar niższy niż przeciętny). Tym samym z opinii biegłych wynika, iż sfera pamięci i koncentracji skarżącego nie uniemożliwia mu podjęcia jakiejkolwiek pracy zawodowej. Jak ustalili biegli na podstawie wywiadu, wnioskodawca w ciągu dnia funkcjonuje prawidłowo. Jest zdolny do zadbania o siebie i swoje otoczenie, wolny czas spędza aktywnie, wykonuje też prace fizyczne, ogląda programy telewizyjne albo obsługuje komputer. Co prawda wnioskodawca nie wykształcił mowy, ale posługuje się językiem migowym, co umożliwiło mu ukończenie szkoły podstawowej oraz dalszą kontynuację nauki w gimnazjum dla osób niesłyszących. W tej sytuacji stwierdzona głuchota oraz brak wykształcenia mowy nie czynią go całkowicie niezdolnym do pracy.

O całkowitej niezdolności do pracy można mówić jedynie wówczas, gdy nastąpiła utrata zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Mieć też należy na uwadze, że wnioskodawca, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych, ani nie zgłosił żadnych merytorycznych zastrzeżeń do ostatnich ze sporządzonych w niniejszej sprawie opinii z dnia 13 grudnia 2016 roku i 16 lutego 2017 roku. Biegli jednoznacznie, w obdarzonych wiarą opiniach, wskazali, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Podkreślić należy, iż przepisy prawa ubezpieczenia społecznego mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Tworzą system prawa ścisłego, zamkniętego. Nie mogą być przeto interpretowane rozszerzająco, zwłaszcza przy zastosowaniu reguł wykładni aksjologicznej. Oznacza to, iż przy ocenie czy stronie przysługuje prawo do świadczenia organ rentowy i sąd nie może uwzględniać innych przesłanek, aniżeli tych które wymienił ustawodawca jako warunkujące powstanie prawa do tego świadczenia. Wszystkie niezbędne przesłanki dla nabycia prawa do renty normuje art. 4 ustawy o rencie socjalnej. W świetle powołanego przepisu obojętna dla powstania prawa do renty socjalnej jest sytuacja na rynku pracy, ilość i rezultat prób podjęcia pracy przez osobę ubiegającą się o to świadczenie. Stąd argumentacja apelującego powołującego się na bezskuteczność prób podjęcia zatrudnienia nie daje podstaw do uznania rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego za wadliwe.

Dodać także należy, że w razie pogorszenia stanu zdrowia wnioskodawca może ponownie złożyć wniosek o przyznanie prawa do renty socjalnej.

Zaskarżony wyrok odpowiadał prawu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.