Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Elżbieta Gawda
Sędziowie:	SA Małgorzata Rokicka-Radoniewicz (spr.) SA Małgorzata Pasek
Protokolant: sekretarz sądowy Krzysztof Wiater

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2017 r. w Lublinie

sprawy S. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 9 grudnia 2016 r. sygn. akt VIII U 578/16

oddala apelację.

Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Gawda Małgorzata Pasek

III AUa 45/17

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 8 kwietnia 2016 roku odmówił S. N. przyznania prawa do emerytury, ponieważ nie spełniła ona warunków niezbędnych do ustalenia takiego świadczenia, określonych w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227, ze zm.) oraz rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.). W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, iż wnioskodawczyni nie udowodniła 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku. Organ rentowy nie uznał, jako pracy w warunkach szczególnych, okresów zatrudnienia wnioskodawczyni w Zakładach (...) w Ł. : od dnia 19 marca 1979 roku do dnia 27 września 1992 roku, od dnia 3 października 1992 roku do dnia 2 grudnia 1993 roku, od dnia 12 grudnia 1993 roku do dnia 10 lipca 1995 roku, od dnia 22 lipca 1995 roku do dnia 18 czerwca 1997 roku, od dnia 19 lipca 1997 roku do dnia 19 lipca 1998 roku, od dnia 30 lipca 1998 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku (z wyłączeniem okresów urlopów bezpłatnych oraz okresów niezdolności do pracy przypadających po dniu 14 listopada 1991 roku), tj. 19 lat 3 miesięcy i 28 dni, ponieważ wymienione w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 27 grudnia 2000 roku stanowisko pracy obuwnik, nie jest tożsame ze stanowiskami wymienionymi w powołanym akcie resortowym zarządzeniem nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku, gdzie w wykazie A dział VII poz. 14 pkt 1-4 figurują tylko następujące stanowiska : pkt 1 obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy ścieraniu i szlifowaniu elementów wyrobów, pkt 2 obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy nanoszeniu kleju i sklejaniu elementów wyrobów z użyciem klejów toksycznych, pkt 3 obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy wykańczaniu wyrobów środkami chemicznymi), pkt 4 obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy formowaniu cholewek, ćwiekowaniu i przeszywaniu obuwia – dublowaniu.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Lublinie wniosła S. N., domagając się jej zmiany i przyznania emerytury z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Wskazała, że pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Zakładach (...) S.A. w okresie od dnia 19 marca 1979 roku do dnia 27 grudnia 2000 roku jako szwaczka przy ścieraniu i szlifowaniu elementów wyrobów i przy klejeniu obuwia oraz nanoszeniu kleju i sklejaniu elementów wyrobów z użyciem klejów toksycznych

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 9 grudnia 2016 roku zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił S. N. prawo do emerytury od dnia(...).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił, że S. N., urodzona w dniu (...), w dniu 5 kwietnia 2014 roku złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury. Do wniosku dołączyła m.in. świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 27 grudnia 2000 roku wystawione przez (...) Zakładu(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości w Ł., z którego wynikało, że wnioskodawczyni była zatrudniona w (...) Zakładach (...) Spółka Akcyjna w Ł., a następnie w związku z przejęciem w trybie art. 23 ^{( 1)} kp w Zakładzie (...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. od dnia 19 marca 1979 roku do dnia 2 stycznia 2000 roku, a w okresach : od dnia 19 marca 1979 roku do dnia 27 września 1992 roku, od dnia 3 października 1992 roku do dnia 2 grudnia 1993 roku, od dnia 12 grudnia 1993 roku do dnia 10 lipca 1995 roku, od dnia 22 lipca 1995 roku do dnia 18 czerwca 1997 roku, od dnia 19 lipca 1997 roku do dnia 19 lipca 1998 roku, od dnia 30 lipca 1998 roku do dnia 30 września 2000 roku w pełnym wymiarze wykonywała prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego, na stanowisku obuwnik, które to prace zostały wymienione w wykazie A, dziale VII, poz. 14 pkt 1 – 4 załącznika nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

Powyższy dokument został zakwestionowany przez organ rentowy, a udokumentowane w nim okresy nie zostały uwzględnione jako okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy ustalił przy tym, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawczyni legitymuje się łącznym stażem pracy w wymiarze 23 lata i 20 dni, w tym 22 lata, 10 miesięcy i 8 dni okresów składkowych oraz 2 miesiące i 12 dni okresów nieskładkowych i zaskarżoną decyzją odmówił prawa do emerytury, z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach .

S. N. w dniu 19 marca 1979 roku została zatrudniona przez (...) Zakłady (...) w Ł. (które potem zostały przekształcone w(...)Zakłady (...) Spółkę Akcyjną w Ł.) na podstawie umowy o pracę na okres próbny, a następnie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku pracownika bezpośrednio produkcyjnego. Następnie w związku z przejęciem w trybie art. 23 ^{( 1)} k.p. wnioskodawczyni pracowała w Zakładzie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. do dnia 2 stycznia 2000 roku. W dokumentach znajdujących się w aktach osobowych, jej stanowisko było też nazywane : obuwnik

Wnioskodawczyni pracowała na oddziale opracowania. Oddział te miał na celu przygotowanie podpodeszew i spodów obuwia do dalszej produkcji obuwia czyli do montowania cholewki, co odbywało się na oddziale montażu. Spód obuwia składa się z kilku warstw i te warstwy trzeba było skleić. Przed sklejeniem należało zeszlifować kawałki spodu, odkurzyć je i zmyć acetonem. Do klejenia był używany klej butapren. Zeszlifowanie odbywało się przy użyciu rolki i papieru ściernego. Na tej samej hali, na której pracowała wnioskodawczyni but był wykrawany, była tam też szwalnia i montaż. Wnioskodawczyni pracowała przy ciągu produkcyjnym – na taśmie. Podpodeszwy, które otrzymywała smarowała klejem i ścierała je na specjalnej maszynie. Po około 8, 9 latach pracy, wnioskodawczyni zaczęła pracować na szwalni, czyli pracowała nadal na tej samej hali. Na szwalni każdy element obuwia należało skleić, a potem zszyć na maszynie jednoigłowej. Przed zszyciem wnioskodawczyni musiała nanieść na elementy obuwia pędzelkiem klej, tj. butapren lub klej kauczukowy. Do klejenia były bowiem używane kleje toksyczne, które były rozrabiane acetonem. Zdarzało się też, że wnioskodawczyni pracowała na tzw. p.. P. był to klej w granulkach, który pod wpływem ciepła się rozpuszczał. Tym rozpuszczonym klejem napełniano podeszwy. Zadaniem wnioskodawczyni było obcięcie nadmiaru tego kleju z podeszwy. Robiła to przy użyciu noża. P. znajdował się w osobnym pomieszczeniu, ale zaliczał się do opracowania. Zdarzało się też, że wnioskodawczyni zajmowała się wydawaniem obcasów, co oznaczało, że musiała wyjąć z pojemnika składki obcasowe i podpodeszwy, oczyścić, posmarować klejem i „puścić” na taśmę. Wnioskodawczyni cały czas wykonywała te czynności przez 8 godzin dziennie, a pracę świadczyła w systemie dwuzmianowym lub jednozmianowym

Wnioskodawczyni pracowała cały czas w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie była delegowana do innych prac, poza pracami wskazanymi powyżej. Na produkcji panował duży hałas, było zapylenie, wydzielały się nieprzyjemne zapachy (przy czym szczególnie nieprzyjemnie zapachy wydzielały się na tzw.p.). Wnioskodawczyni – tak jak i inni pracownicy – nie otrzymywała dodatku za pracę w warunkach szkodliwych

Sąd uznał za wiarygodne zeznania wnioskodawczyni, gdyż są one wewnętrznie spójne, logiczne, a ponadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków T. W. i A. C., jak też dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawczyni. Przesłuchani w sprawie świadkowie byli zatrudnieni w (...) Zakładach (...), w tym T. W. w latach 1979-2000, a A. C.od dnia 1 grudnia 1982 roku do dnia 19 maja 1992 roku. T. W. w okresie od 1979 roku do 1991 roku pracowała jako specjalista do spraw klejenia w laboratorium, a w latach 1991-2000 jako starszy mistrz produkcji. Gdy była starszym mistrzem produkcji, to była przełożoną wnioskodawczyni. A. C.pracowała na „opracowaniu”. Wykonywała takie same prace jak wnioskodawczyni.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony również w oparciu o przytoczone dowody z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawczyni i aktach organu rentowego. Zostały one sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne oraz wydane przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień. Z tego względu Sąd obdarzył je wiarą w całości. Organ rentowy zakwestionował jedynie dokument – świadectwo pracy w szczególnych warunkach, z uwagi na rozbieżność stanowisk pracy wykazanych w świadectwie pracy z wykazem A dział VII poz. 14 pkt 1-4 zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku. Jednak z dowodów przeprowadzonych w toku procesu wynika, że faktycznie w spornym okresie S. N. świadczyła pracę w szczególnych warunkach. Podkreślenia przy tym wymaga okoliczność, że sam pracodawca postrzegał wykonywane przez wnioskodawczynię czynności, jako prace w szczególnych warunkach, co udokumentował osobową kartą prac wykonywanych w szczególnych warunkach

Sąd Okręgowy orzekł, że prawo do wcześniejszej emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, z uwagi na datę urodzenia wnioskodawczyni, regulują przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2013, poz. 1440, ze zmianami) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983, Nr 8, poz. 43, ze zmianami). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn,

legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawczyni w ramach obowiązującego ją pełnego wymiaru czasu pracy stale wykonywała w okresach : od dnia 19 marca 1979 roku do dnia 27 września 1992 roku, od dnia 3 października 1992 roku do dnia 2 grudnia 1993 roku, od dnia 12 grudnia 1993 roku do dnia 10 lipca 1995 roku, od dnia 22 lipca 1995 roku do dnia 18 czerwca 1997 roku, od dnia 19 lipca 1997 roku do dnia 19 lipca 1998 roku, od dnia 30 lipca 1998 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku prace wymienione w wykazie A, dziale VII „W przemyśle lekkim”, pod poz. 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43), tj. prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego, gdyż na oddziale opracowania i szwalni kleiła i szyła elementy obuwia, w tym przede wszystkim podpodeszwy.

Prace te zostały również wskazane w zarządzeniu Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. Ministerstwa Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 4 z dnia 3 sierpnia 1987 roku) stosowanym tu pomocniczo, gdzie wymieniono szczegółowe stanowiska zawarte w wykazie A cyt. wyżej rozporządzenia. Wśród stanowisk opisanych w dziale VII cyt. zarządzenia pod poz. 14 pkt w pkt 2 figurują prace przy nanoszeniu kleju na stanowisku obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy nanoszeniu kleju i sklejaniu elementów wyrobów z użyciem klejów toksycznych) a w pkt 1 i 3 figurują prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego, w tym stanowiska: obuwnika montażysty, formowacza i szwacza przy ścieraniu i szlifowaniu elementów wyrobów i przy wykańczaniu wyrobów środkami chemicznymi.

W oparciu o analizę zeznań wnioskodawczyni i świadków, ale przede wszystkich w oparciu o dane wynikające z dokumentów z akt osobowych wnioskodawczyni (w tym z osobowej karty prac wykonywanych w warunkach szczególnych, jak też świadectwa pracy w szczególnych warunkach) Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawczyni od dnia 19 marca 1979 roku do dnia 27 września 1992 roku, od dnia 3 października 1992 roku do dnia 2 grudnia 1993 roku, od dnia 12 grudnia 1993 roku do dnia 10 lipca 1995 roku, od dnia 22 lipca 1995 roku do dnia 18 czerwca 1997 roku, od dnia 19 lipca 1997 roku do dnia 19 lipca 1998 roku, od dnia 30 lipca 1998 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku (z wyłączeniem okresów urlopów bezpłatnych oraz okresów niezdolności do pracy przypadających po dniu 14 listopada 1991 roku), tj. 19 lat 3 miesięcy i 28 dni, była zatrudniona w szczególnych warunkach. Z okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach zostały wyłączone przez organ rentowy okresy urlopu bezpłatnego oraz okresy zasiłków chorobowych wnioskodawczyni. Wyłączenie tych okresów nie ma jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albowiem nawet wówczas wnioskodawczyni legitymuje się stażem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w wymiarze powyżej 15 lat.

S. N. spełniła przesłanki z art. 184 ustawy o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, to jest:

ukończyła 55 lat w dniu(...),

udowodniła 20 lat zatrudnienia, w tym ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

W myśl postanowień art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Natomiast zgodnie z art. 129 ust. 1 tej ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Prawo do emerytury przysługuje wnioskodawczyni od dnia (...), skoro wniosek o przyznanie emerytury wnioskodawczyni złożyła w dniu 5 kwietnia 2016 roku.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał:

1.  naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art.184 ust.1 pkt 1 i art.32 ust.4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz § 2 ust.1 i § 4 ust.1 pkt 3 rozporządzenia rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez ustalenie prawa do emerytury osobie niespełniającej przesłanki 15 lat pracy w szczególnych warunkach;

2.  naruszenie prawa procesowego przez przekroczenie wyrażonej w art.233 § 1 kpc zasady swobodnej oceny dowodów;

3.  sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że wnioskodawczyni wykonywała pracę w szczególnych warunkach przez okres wynoszący 15 lat.

Wnosił o zmianę wyroku i oddalenie odwołania. Skarżący zarzucał, że Sąd niezasadnie przyjął, że wnioskodawczyni wykonywała pracę w warunkach szczególnych po 1991 roku będąc zatrudniona na wydziale szwalni, bowiem wówczas jej praca polegała na szyciu na maszynie jednoigłowej, bez kontaktu z klejami.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza zarzucanego naruszenia przepisów prawa materialnego ani sprzeczności w ustaleniach faktycznych.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza zarzucanego w apelacji naruszenia przepisów art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity - Dz. U. z 2017 r. poz. 1383), ani też przepisu § 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przepisy te znajdują zastosowanie w ustalonym stanie faktycznym i na ich podstawie słusznie Sąd Okręgowy przyjął, że wnioskodawczyni spełniła wymagane warunki do nabycia emerytury w niższym wieku emerytalnym.

Sąd Okręgowy przeprowadził bardzo szczegółowe, dokładne i wnikliwe postępowanie dowodowe, przede wszystkim z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawczyni oraz zeznań wnioskodawczyni i świadków, którzy razem z nią byli zatrudnieni w spornym okresie. Zeznania te wskazują, że wnioskodawczyni, będąc zatrudniona w zakładach obuwniczych wykonywała prace w warunkach szczególnych wymienione w wykazie A, Dziale VII „W przemyśle lekkim”, pod poz. 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43), tj. prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego, czyli na oddziale szwalni ścieniała elementy wierzchowe i kleiła poszczególne elementy obuwia, następnie jej zszywając. Był to ciąg procesu technologicznego z użyciem klejów toksycznych, a zszywanie elementów było ostatnim jego etapem.

Sąd Okręgowy bardzo drobiazgowo przeanalizował cały materiał dowodowy, ustalając sporne okoliczności – przede wszystkim faktyczne czynności wykonywane przez wnioskodawczynię przy produkcji obuwia - w oparciu o zebrany w toku postępowania materiał dowodowy, w tym również o dokumenty z akt osobowych wnioskodawczyni oraz zeznania świadków, którzy w sposób stanowczy i przekonywujący potwierdzili, że w czasie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) wnioskodawczyni wykonywała w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w szczególnych warunkach.

Odnosząc się do podnoszonego zarzutu co do braku podstaw do uznania za pracę w warunkach szczególnych pracy na wydziale szwalni, należy zauważyć, że za akt osobowym wnioskodawczyni wynika, że pracowała ona również na maszynie zszywając elementy obuwia i sklejając je (zaświadczenie o zdolności do pracy z akt osobowych). Dokładne zeznania świadków i wnioskodawczyni pozwoliły Sądowi na ustalenie, jakie konkretnie czynności wykonywała wówczas. Praca ta polegała na sklejaniu elementów a następnie ich przeszywaniu, stąd też stały kontakt z klejami występował również i na tym stanowisku. Oczywiście, rację ma skarżący, że zaświadczenie lekarskie wystawione w dniu z 21 lipca 1997 roku stwierdza, że wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy z klejem, zapewne od tej daty nastąpiła zmiana zakresu jej obowiązków. Nawet jednak przy przyjęciu, że od 21 lipca 1997 roku wnioskodawczyni została odsunięta od pracy klejami, to nawet po wyłączeniu okresu od 21 lipca 1997 roku z przyjętych przez Sąd okresów pracy w warunkach szczególnych, legitymuje się ona ponad 15 letnim okresem wykonywania tej pracy.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.