Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	sędzia Małgorzata Pasek
Sędziowie	sędzia Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska sędzia Małgorzata Rokicka-Radoniewicz (spr.)
Protokolant: st. prot. sądowy Kinga Panasiuk-Garbacz

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2020 r. w Lublinie

sprawy B. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wysokość kapitału początkowego

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 7 listopada 2018 r. sygn. akt IV U 656/17

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz B. S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Małgorzata Pasek Małgorzata Rokicka-Radoniewicz

III AUa 1/19

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z 19 czerwca 2017 r. ustalił wysokość kapitału początkowego B. S. na dzień 1 stycznia 1999 r., na kwotę 65.082,60 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresów zatrudnienia ubezpieczonej: od 11 do 22 stycznia 1985r. (pobyt na urlopie bezpłatnym), od 17 czerwca do 15 sierpnia 1985 r., od 28 do 30 sierpnia 1991 r., od 7 października do 7 listopada 1991r. oraz od 20 do 31 lipca 1992 r., z powodu przerw bez podanej przyczyny oraz okresu zatrudnienia ubezpieczonej od 1 maja do 30 listopada 1994 r., z uwagi na brak informacji o zwolnieniach lekarskich, z których korzystała w/w, a pracodawca rozliczał się na deklaracjach bezimiennych. Ponadto stwierdzono, że w podstawie wymiaru kapitału początkowego uwzględnione zostało minimalne wynagrodzenie za okres pracy od 1 lutego 1990 r. do 31 maja 991 r.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Siedlcach złożyła B. S. wnosząc o jej zmianę. Ubezpieczona domagała się uwzględnienia do wysokości kapitału początkowego zarobków, które rzeczywiście osiągała będąc zatrudniona w firmie (...) jako główna księgowa, tj. w okresie od 1 maja do 30 listopada 1994 r. podkreślając, że w tym okresie nie miała przerw w zatrudnieniu. Ponadto twierdziła, że nie była w stanie uzyskać dokumentów płacowych z firmy (...), tj. za okres od 1 stycznia 1989 r. do 31 maja 1991 r. z uwagi, iż w/w zakład pracy nie istnieje.

Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 7 listopada 2018r. zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił wysokość kapitału początkowego na kwotę 68363,90 zł i oddalił odwołanie w pozostałej części. Sąd Okręgowy ustalił, że

B. S., ur. (...), w dniu 22.12.2015 r. złożyła wniosek o ustalenie wysokości kapitału początkowego. Do wniosku załączyła dokumentację z zatrudnienia m.in. z firmy (...) w M., za okres od 3.06.1991 r. do 1.08.1997 r., przy czym świadectwo pracy ubezpieczonej nie zawierało informacji o wysokości osiąganego przez nią wynagrodzenia. Drugie, ze świadectw pracy wystawione przez firmę (...) dotyczyło okresu od 1.01.1989r. do 31.05.1991r. i w nim podano ostatnie wynagrodzenie ubezpieczonej. Na podstawie tych i innych dokumentów, organ rentowy wydał w dniu z dnia 19 czerwca 2017 r. zaskarżoną decyzję. Po złożeniu odwołania, ubezpieczona złożyła do organu rentowego legitymację ubezpieczeniową. W związku z tym, Zakład decyzją z dnia 28 lipca 2017 r. ponownie wyliczył wysokość kapitału początkowego wnioskodawczyni. W decyzji tej, organ rentowy uwzględnił dodatkowe okresy, co spowodowało zwiększenie ilości miesięcy okresów składkowych ze 117 miesięcy do 123 miesięcy i wysokość kapitału początkowego wzrosła do kwoty 66.309,43 zł.

W toku postępowania odwoławczego, pozwany organ rentowy dokonał wyszczególnienia okresów, których nie uwzględnił oraz tych, za które przyjął minimalne wynagrodzenie. Wnioskodawczyni domagała się, uwzględniania przy wyliczeniu wysokości kapitału początkowego wyższych wynagrodzeń za okres, kiedy pracowała w firmie (...), tj. od 1.02.1990 r. do 31.05.1991 r. w wnosiła, aby za okres od 1.05.1994 r. do 30.11.1994 r. przyjąć, zamiast minimalnego wynagrodzenia, wynagrodzenie, które było jej przyznane przed 1 maja 1994 r. oraz wynagrodzenie, które rzeczywiście otrzymała w grudniu 1994 r. Podstawa wymiaru składki ubezpieczeniowej za kwiecień 1994 r. wynosiła 7.570.000 zł, zaś w grudniu 1994r. 7.065.000 zł. Sąd, zobowiązał pozwany organ rentowy, aby sporządził projekt decyzji w oparciu o w/w kwotę podstawy wymiaru składki ubezpieczeniowej, tj. za kwiecień 1994 r. Organ rentowy realizując zobowiązanie Sądu, ponownie ustalił wysokości kapitału początkowego, poprzez uwzględnienie wskazanej wyżej kwoty do wyliczenia wysokości kapitału początkowego za sporny okres od 1.05.1994 r. do 30.11.1994 r. Wyliczona na nowo wysokość kapitału początkowego wyniosła 68.363,90 zł. Ubezpieczona w dalszym ciągu domagała się, aby uwzględnić jej zarobki w firmie (...) za okres od 1.02.1990 r. do 31.05.1991 r. na podstawie świadectwa pracy, ale nie była w stanie przedłożyć nowego dokumentu płacowego w firmy (...).

W ocenie Sądu Okręgowego, odwołanie B. S. zasługiwało jedynie na częściowe uwzględnienie w zakresie w jakim ubezpieczona domagała się uwzględnienia do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego zarobków z firmy (...) od 1.05.1994 r. do 30.11.1994 r. Podstawą takiego przyjęcia był fakt, iż jedynie z tego okresu w dyspozycji są dane o zarobkach ubezpieczonej. Ze względu na informację o wysokości podstawy wymiaru składek w okresie bezpośrednio poprzedzającym sporny okres i w miesiącu następującym bezpośrednio po tym okresie. Były to rzeczywiste dane. Za grudzień 1994 r. postawa wymiaru wynagrodzenia była nieco niższa z uwagi na pobyt ubezpieczonej na zasiłku chorobowym i Sąd uznał, że w spornym okresie należało przyjąć podstawę wymiaru składek z kwietnia 1994 r. Brak było danych, żeby ubezpieczona w tym okresie przebywała na urlopie bezpłatnym, bądź zasiłku chorobowym. Bezsporne jest bowiem, iż rzeczywiste wynagrodzenie wynosiło 7.570.000 zł. Sąd nie uznał, za uzasadnione roszczenia ubezpieczonej o uwzględnienie wyższej podstawy wymiaru składek niż minimalny, z okresu kiedy zatrudniona była w firmie (...), tj. od 1.02.1990r. do 31.05.1991r., gdyż w tym czasookresie zakład pracy ubezpieczonej rozliczał się w formie deklaracji bezimiennych, a także z uwagi na fakt, iż świadectwo pracy, na które powołuje się ubezpieczona zawiera jedynie zapis o kwocie wynagrodzenia ostatnio przez nią otrzymanego. Kwota tego wynagrodzenia, nie może być miarodajna za cały sporny okres pracy w tym zakładzie. Powszechnie znanym jest fakt, iż na początku lat 90 wysokość wynagrodzeń ulegała częstym zmianom, ze względu na panującą wówczas inflację. W tej sytuacji, brak pełnych danych o wysokości osiąganych przez ubezpieczoną zarobków uniemożliwia przyjęcie innej podstawy wymiary składek, niż minimalne wynagrodzenie.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy zaskarżając wyrok w punkcie I.

Wyrokowi zarzucał:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie tj. art.233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie ustaleń sprzecznych ze sobą poprzez stwierdzenie, że w latach 90 ze względu na istniejącą inflację wysokość wynagrodzeń ulegała częstym zmianom oraz jednocześnie, że w okresie do 1 maja do 30 listopada 1994 roku można przyjąć dorozumianą wysokość miesięcznego wynagrodzenia w oparciu o wysokość wynagrodzenia na kwiecień 1994;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego art.1 ust.2a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie można ustalić podstawę wymiaru składek za okres od 1 maja do 30 listopada 1994 roku, dlatego też za podstawę wymiaru składek nie przyjmuje się kwoty obowiązującego minimalnego wynagrodzenia pracowników.

Wnosił o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasada i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i ocenił materiał dowodowy zgodnie z zasadami proceduralnymi, nie przekraczając granic zakreślonych w art.233 § 1kpc. W uzasadnieniu wyroku Sąd odniósł się do kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i ocenił zasadność odwołania na podstawie powołanych przepisów z przytoczeniem ich treści.

Nie można również podzielić zarzutu co do sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Skoro Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania doszedł do przekonania, że dowody przedstawione przez wnioskodawczynię mogą stanowić podstawę ustalenia wysokości uzyskiwanego przez nią wynagrodzenia, to nie zachodzi żadna sprzeczność pomiędzy tymi ustaleniami a pozostałym materiałem dowodowym. Skoro została wykazana wiarygodność dokumentacji płacowej potwierdzająca wysokość wypłaconego wnioskodawczyni wynagrodzenia, przeto zasadnym było oparcie się na tym dowodzie po dokonaniu analizy wszystkich okoliczności dotyczących zarówno warunków zatrudnienia wnioskodawczyni, jak i uzyskiwanego wynagrodzenia.

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku i przyjmuje za własne. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776).

Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona i mając powyższe na względzie na podstawie art.385 kpc orzekł, jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach Sąd Apelacyjny oparł na przepisach art.98 kpc oraz § 9 ust.2 i § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800)