Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Bohdan Tracz
Sędziowie:	SA Jacek Michalski (sprawozdawca) SO del. do SA Elżbieta Jóźwiakowska
Protokolant	st. prot. sądowy Artur Trubalski

przy udziale Wiesława Greszty prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2012 r.

sprawy W. T., Ł. W., W. W., F. P. (1), M. P. oskarżonych z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonych W. T., Ł. W., W. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 2 kwietnia 2012 r., sygn. akt II K 4/12

I.  uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej W. T. oraz W. W. w całości odnośnie obu oskarżonych i w tym zakresie sprawę tę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Radomiu do ponownego rozpoznania,

II.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób , że :

a/odnośnie F. P. (1) na podstawie art. 45§1 k.k. orzeka środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowej w kwocie 100 (sto) złotych osiągniętej w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w punkcie VI aktu oskarżenia (punkt XVIII wyroku),

b/ odnośnie M. P. na podstawie art. 45§1 k.k. orzeka środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowej w kwocie 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych osiągniętej w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w punkcie VII aktu oskarżenia ( punkt XXIII wyroku),

III.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońców oskarżonych M. P. - adw. K. G. i oskarżonego Ł. W. – adw. W. K. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonych sprawowaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V.  zwalnia oskarżonych F. P. (1) , M. P. oraz Ł. W. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i ustala, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W. T. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od sierpnia 2011 roku do 26 października 2011 roku w R., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił nie mniej niż dwanaście razy Ł. S. środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości nie mniej niż 9 gram za łączną kwotę nie mniejszą niż 420 złotych, tj. o przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k.;

II.  w okresie od września 2010 roku do 28 października 2011 roku w R., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał środek odurzający w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 2500 gram, co stanowi 25.000 porcji podstawowych o wartości nie mniejszej niż 125.000 zł, tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 2 w zw. z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k.;

III.  w okresie od czerwca 2010 roku do września 2011 roku w dacie bliżej nieustalonej, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie mniej niż 20 razy udzielił małoletniemu M. P. urodzonemu (...) środka odurzającego w postaci marihuany w ilości po 0,5 grama i łącznej ilości 10 gramów za łączną kwotę nie mniejszą niż 250 złotych, tj. o przestępstwo z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k.

W. W. został oskarżony o to, że:

IV.  w okresie od września 2010 roku do 28 października 2011 roku w R. wbrew przepisom ustawy, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu
z góry powziętego zamiaru wprowadził do obrotu znaczną ilość środków odurzających w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 2500 gram, stanowiących 25.000 porcji podstawowych o wartości 125.000 złotych, poprzez ich sprzedaż W. T., tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k.;

V.  w dniu 30 października 2011 roku w R. posiadał wbrew przepisom ustawy środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,444 grama stanowiących 4,44 porcje podstawowe o wartości 22,20 złotych, tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.).

F. P. (1) został oskarżony o to, że:

VI.  w okresie od września 2011 roku do 18 października 2011 roku daty bliżej nieustalonej w P. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej czterokrotnie udzielił małoletniemu D. S. (1), urodź. 22 lutego 1996 roku środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości 2 gram o łącznej wartości 100 zł, tj. o przestępstwo z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k.

M. P. został oskarżony o to, że:

VII.  w okresie od czerwca 2010 roku do pierwszej połowy października 2011 roku daty bliżej nieustalonej w R., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie mniej niż 20 razy udzielił małoletniemu F. P. (1) urodzonemu (...) środka odurzającego w postaci marihuany w ilości po 0,5 grama łącznie 10 gramów za łączną kwotę nie mniejszą niż 250 złotych, tj. o przestępstwo z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k.

Ł. W. został oskarżony o to, że:

VIII.  w dacie bliżej nieustalonej w czerwcu 2010 roku w P. udzielił małoletniemu F. P. (1), urodz. (...) środka odurzającego w postaci marihuany w ilości nie mniejszej 0,1 grama i wartości 2,50 złotych, co stanowi jedną porcję podstawową, tj. o przestępstwo z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.).

Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2012 roku wydanym w sprawie II K 4/12 Sąd Okręgowy w Radomiu

I.  W. T. uznał za winnego dokonania przestępstwa opisanego
w pkt. I aktu oskarżenia, które zakwalifikował z art. o przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  W. T. uznał za winnego dokonania przestępstwa opisanego
w pkt. II aktu oskarżenia z tym, że ustalił wartość posiadanej marihuany na kwotę 62.500 zł, które to przestępstwo kwalifikuje z art. 62 ust. 2 w zw. z art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 2 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 § 1, 2, 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) zł;

III.  W. T. uznał za winnego dokonania przestępstwa zarzucanego pkt. III aktu oskarżenia, które zakwalifikował z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z póżn. zm.) w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 59 ust 2 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

IV.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec W. T. karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 28 października 2011 roku do dnia 2 kwietnia 2012 roku;

VI.  na podstawie art. 45 § 1 k.k., w związku z popełnieniem przez W. T. przestępstw opisanych w pkt. I i III aktu oskarżenia orzekł wobec niego środek karny w postaci przepadku kwoty 420 (czterystu dwudziestu złotych) zł jako korzyści majątkowej osiągniętej za dokonanie przestępstwa opisanego w pkt. I aktu oskarżenia i kwoty 250 (dwieście pięćdziesiąt złotych) jako korzyści majątkowej osiągniętej za dokonanie przestępstwa opisanego w pkt. III aktu oskarżenia;

VII.  na podstawie art. 70 ust 2 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii, w związku z dokonaniem przestępstwa opisanego w pkt. II aktu oskarżenia orzekł przepadek poprzez zniszczenie środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości 7,027 grama znajdującej się w woreczkach foliowych i w 2 fifkach szklanych, które to przedmioty odebrano od oskarżonego W. T.;

VIII.  podstawie art. 70 ust 1 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii, w związku z dokonaniem przestępstw opisanych w pkt. I i III aktu oskarżenia orzekł przepadek dowodów rzeczowych zabezpieczonych i odebranych od oskarżonego W. T. w postaci 13 sztuk woreczków foliowych, 2 fifek szklanych, jednego woreczka foliowego, 10 sztuk woreczków foliowych, 100 sztuk woreczków foliowych z zapięciem strunowym o wymiarach 3x5 cm, 45 sztuk pustych woreczków foliowych z zapięciem strunowym o wymiarach 8x8 cm, 95 sztuk pustych woreczków foliowych z zapięciem strunowym o wymiarach 12 x 20 cm.

IX.  Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił W. T. dowody rzeczowe w postaci telefonu komórkowego N. (...) nr (...) wraz z kartę SIM w sieci O. oraz telefon komórkowy marki N. (...) nr (...), gdyż te dowody rzeczowe są zbędne dla postępowania karnego;

X.  W. W. uznaje za winnego dokonania przestępstwa opisanego
w pkt. IV aktu oskarżenia z tym, że ustala łączną wartość wprowadzonej do obrotu marihuany na kwotę 62.500 zł, które to przestępstwo kwalifikuje z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 56 ust 3 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 § 1,2,3 kk wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) zł.

XI.  W. W. uznał za winnego dokonania przestępstwa opisanego
w pkt. V aktu oskarżenia, które zakwalifikował z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) i za to na podstawie art. 62 ust 1 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XII.  Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec W. W. kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył mu 3 (trzy) lata pozbawienia wolności;

XIII.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 30 października 2011 roku do dnia 2 kwietnia 2012 roku;

XIV.  Na podstawie art. 45 § 1 k.k., w związku z popełnieniem przez W. W. przestępstwa opisanego w pkt. IV aktu oskarżenia orzekł wobec niego środek karny w postaci przepadku kwoty 62.500 (sześćdziesiąt dwa tysiące pięćset złotych);

XV.  Na podstawie art. 70 ust 2 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w związku z dokonaniem przestępstwa opisanego w pkt. V aktu oskarżenia orzekł przepadek poprzez zniszczenie środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości 0,444 grama znajdującej się w woreczku foliowym zabezpieczonym od W. W. a znajdującej się w plecaku, reklamówce i chusteczce;

XVI.  Na podstawie art. 70 ust 1 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z dokonaniem przestępstwa opisanego
w pkt. IV aktu oskarżenia orzekł przepadek dowodów rzeczowych zabezpieczonych
i odebranych od oskarżonego W. W. w postaci wagi elektronicznej koloru srebrnego, woreczka foliowego zabezpieczonego w plecaka, reklamówki
i chusteczki, reklamówki foliowej z napisem TK M. koloru czerwonego, reklamówki koloru białego, chusteczki koloru białego, folii koloru czarnego, plecaka z napisem (...) koloru turkusowo kremowego;

XVII.  Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił W. W. dowody rzeczowe w postaci telefonu komórkowego marki N. (...) koloru czarnego o nr (...), telefonu komórkowego marki N. (...) koloru czarnego o nr (...), telefonu komórkowego marki N. (...) koloru czarnego o nr (...) wraz z kartą SIM w sieci O., kartę SIM
o nr (...), gdyż te dowody rzeczowe są zbędne dla postępowania karnego;

XVIII.  F. P. (1) uznał za winnego dokonania przestępstwa opisanego w pkt. VI aktu oskarżenia, które kwalifikuje z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.)
w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k. i art. 60 § 6 pkt. 2 k.k. i art. 59 ust 2 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIX.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat;

XX.  Na podstawie art. 33 § 1, 2, 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny
w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokości jednej stawki na 10 (dziesięć) zł;

XXI.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w ilości 23 (dwudziestu trzech) dni w okresie
od 18 października 2011 roku do 9 listopada 2011 roku uznając, że w ten sposób grzywna została wykonana w ilości 46 (czterdziestu sześciu) stawek dziennych;

XXII.  Na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

XXIII.  M. P. uznał za winnego dokonania przestępstwa opisanego w pkt. VII aktu oskarżenia, które zakwalifikował z art. 59 ust. ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.)
w zw. z art. 12 kk, za to na podstawie art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k. i art. 60
§ 6 pkt. 2 k.k. i art. 59 ust 2 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXIV.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat;

XXV.  Na podstawie art. 33 § 1, 2, 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokości jednej stawki na 10 (dziesięć) zł;

XXVI.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w ilości 2 (dwóch) dni w okresie od 15 do 16 listopada 2011 roku uznając, że w ten sposób grzywna została wykonana w ilości
4 (czterech) stawek dziennych;

XXVII.  Na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

XXVIII.  Ł. W. uznał za winnego dokonania przestępstwa opisanego w pkt. VIII aktu oskarżenia z tym, że zakwalifikował go z art. 58 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku Nr 179 poz. 1485
z późn. zm.) i za to na podstawie art. 58 ust 2 cytowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXIX.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat;

XXX.  Na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny
w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) zł.

XXXI.  Na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora.

XXXII.  Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii Adwokackiej adw. W. K. kwotę 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy) zawierającą stawkę 23% VAT tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu Ł. W.;

XXXIII.  Zwolnił wszystkich oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych.

Z wyrokiem tym nie zgodzili się prokurator oraz obrońcy oskarżonych W. T., W. W. i Ł. W..

Prokurator, na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k., zaskarżając powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i środkach karnych na niekorzyść oskarżonych W. W., F. P. (1) i M. P., powołując się na treść art. 427§ 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt. 1 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił :

-

obrazę przepisu prawa karnego materialnego w postaci art. 45 § 1 k.k. polegającą na niesłusznym niezastosowaniu i nieorzeczeniu środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej wobec F. P. (1) w kwocie 100 złotych, zaś wobec M. P. w kwocie 250 złotych osiągniętych z popełnionych przestępstw
z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k., mimo, że orzeczenie tego przepadku jest w świetle przepisu art. 45 § 1 k.k. obligatoryjne;

-

obrazę przepisu prawa karnego materialnego w postaci art. 33 § 2 k.k. błędnie wskazanego przy orzeczeniu kary grzywny wobec W. W. za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm. ), podczas gdy samoistną podstawą wymiaru kary grzywny za cytowane wyżej przestępstwo winien być przepis art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.).

Podnosząc powyższy zarzut w oparciu o art. 437 § 2 k.p.k., skarżący wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec F. P. (1)
i M. P. środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.),
w zw. z art. 12 k.k. oraz wskazania jako podstawy prawnej wymiaru grzywny wobec W. W. przepisu art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 roku Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.);

-

w pozostałym zakresie utrzymanie wyroku w mocy.

Obrońca oskarżonego W. T., zaskarżając powyższy wyrok w całości, zarzuciła:

-

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ
na treść wyroku. przez ustalenie w oparciu o nieprawidłową ocenę dowodów,
że oskarżony W. T. dokonał zarzucanych mu czynów, wyczerpujących dyspozycję: w pkt. I zaskarżonego wyroku – art. 59 ust. 1 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 roku, Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.), w pkt. II wyroku – art. 62 ust. 2 w zw. z art. 62 ust. 1 tejże ustawy oraz w pkt. III wyroku – art. 59 ust. 2 ustawy, wszystkie w zw. z art. 12 k.k., ewentualnie, gdyby Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutu głównego,

-

rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżąca wniosła o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: zmianę kwalifikacji prawnej czynu opisanego w pkt. I zaskarżonego wyroku na wypełniający znamiona art. 58 ust. 1 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., zmianę kwalifikacji prawnej czynu określonego w pkt. II wyroku na sankcjonowany z art. 62 § 1 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii oraz zmianę kwalifikacji prawnej czynu opisanego
w pkt. III wyroku na wypełniający znamiona art. 59 § 1 powyżej wskazanej ustawy. Równocześnie wniosła o znaczne złagodzenie kary pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem łącznym i orzeczenie jej z warunkowym zawieszeniem.

Ewentualnie, w razie nie uwzględnienia powyższego wniosku, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Radomiu.

Pierwszy z obrońców oskarżonego W. W., adwokat S. E., zaskarżył wyrok w części, a mianowicie w zakresie w jakim wyrok ten dotyczy osoby oskarżonego W. W. tj. w punkcie IV i na zasadzie art. 428 § 2 k.p.k.
i art. 438 pkt. 1, 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

I.  obrazę prawa materialnego, a to:

⚫

art. 33 § 2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i orzeczenia wobec oskarżonego kary grzywny obok kary pozbawienia wolności na podstawie mpowyższego przepisu podczas gdy samoistną ustawową podstawą dla orzeczenia kary grzywny winien być art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przewidujący w razie skazania na jego podstawie orzeczenie kumulatywnie kary pozbawienia wolności i grzywny;

II.  obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a to:

⚫

art. 7, 410 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia w zakresie sprawstwa W. W. wyłącznie na wyjaśnieniach W. T. z dnia 29 października 2011 r. uznanych za wiarygodne następnie zmienionych
w toku sprawy przez tego oskarżonego, nadto pominięcie dokonania
w kontekście wypowiedzi W. T. analizy dowodów z zeznań pozostałych z przesłuchanych świadków negujących fakt brania udziału
w obrocie narkotykami przez W. W. a więc pozostających
w opozycji do twierdzeń W. T. z kolei nakładało na Sąd obowiązek wyjaśnienia istniejącej w tej mierze sprzeczności;

⚫

art. 167 k.p.k., poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu
z przesłuchania świadka policjanta asp. sztab. W. B., dokonującego pierwszego przesłuchania W. T. na okoliczność przebiegu czynności przesłuchania z dnia 29 października 2011 roku, nadto
w razie ujawnienia się rozbieżności pomiędzy zeznaniami tego świadka,
a wyjaśnieniami oskarżonego W. T. przeprowadzenie konfrontacji celem usunięcia ewentualnych sprzeczności i wyjaśnienia okoliczności, jakie towarzyszyły tej czynności;

⚫

art.424 § 1 pkt. 2 k.p.k. poprzez pominięcie w ramach uzasadnienia prawnego zapadłego wyroku wskazania okoliczności przemawiających zdaniem Sądu
za uznaniem, iż oskarżony W. W. brał udział w obrocie narkotykami a tym samym przypisaniem mu popełnienia czynu z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

⚫

art. 424 § 2 k.p.k. poprzez zawarcie zbiorczego, a przez to sprzecznego
z wymogami ustawowymi, uzasadnienia wymiaru orzeczonych wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności uniemożliwiającego ustalenie jakie konkretnie okoliczności obciążające i odciążające Sąd miał na uwadze ferując kary poszczególnym osobom, w tym W. W.,
co utrudnia przeprowadzenia kontroli wyroku w tym zakresie i merytoryczną
z nim polemikę.

III.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia,
a to błędne, w opinii obrony, nieuwzględnienie faktu, iż znaleziona przy oskarżonym W. W. ilość marihuany była nieznaczna, co prowadziłoby
do zastosowania, przy zarzucie z punktu V aktu oskarżenia, art. 62a Ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.2005.179.1485), umożliwiającego umorzenie postępowania.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu II Wydział Karny w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy oskarżonego W. W. do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego W. W. od popełnienia przypisanego mu w pkt IV czynu zakwalifikowanego z art. 56 ust 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz umorzenie postępowania w zakresie czynu określonego w pkt V wyroku.

Drugi z obrońców oskarżonego W. W., adwokat D. S. (2), zaskarżył powyższy wyrok w części, tj. w pkt X, XII, XIII, XIV zarzucając mu obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a)  przepisu art. 410 Kodeksu postępowania karnego, poprzez pominięcie przy wyrokowaniu części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. postanowienia prokuratora Prokuratury Rejonowej R. Wschód z dnia 28 stycznia 2011 roku w przedmiocie uchylenia środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, w postępowaniu sygn. akt 2 Ds. 1554/10 oraz wyjaśnień oskarżonego W. W., złożonych na rozprawie w dniu 26 marca 2012 roku;

b)  przepisu art. 424 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania karnego, poprzez zaniechanie wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powodów nie uznania dowodów wymienionych powyżej;

c)  przepisu art. 7 Kodeksu postępowania karnego, poprzez zupełnie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego W. T., skutkującą błędami w ustaleniach faktycznych, polegającymi na nieuzasadnionym przyjęciu, że „(…) oskarżony W. W. dokonał tego [wprowadził do obrotu środki odurzające] na przestrzeni ponad roku czasu, poprzez sprzedaż w krótkich odstępach czasu wyżej wymienionego narkotyku, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru W. T.”.

Wskazując na powyższe, na zasadzie przepisu art. 437 § 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu z pkt IV aktu oskarżenia.

Obrońca oskarżonego Ł. W., zaskarżając powyższy wyrok w punktach XXVIII, XXIX, XXX, XXXI na korzyść oskarżonego Ł. W., na podstawie 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2, 3 i 4 zarzuciła:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art. 4, 7, 410 k.p.k. polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów przez oparcie rozstrzygnięcia na wyjaśnieniach F. P. (2) złożonych w toku postępowania przygotowawczego w zakresie udzielenia narkotyków przez Ł. W. a nadto przez odmowę wiary wyjaśnieniom oskarżonego.

Z ostrożności procesowej rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu kary pozbawienia wolności młodocianemu, w wysokości 1 roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres próby lat 3, wobec którego orzeczenie kary w tej sytuacji – przy prawidłowym dokonaniu ustaleń faktycznych, stopniu społecznej szkodliwości czynu, a ponadto że orzeczona kara nie może odegrać właściwej roli wychowawczej.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. skarżąca wniosła o:

- uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt XXVIII XXIX XXX, XXXI – poprzez przyjęcie, iż oskarżony zasługuje na nadzwyczajne złagodzenie kary szczególnie w sytuacji, iż gdyby działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej to odpowiadałby z art. 59 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani i orzeczenie za ten czyn kary ograniczenia wolności wraz z kontrolowaną pracą na cele społeczne lub grzywnę.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych : W. T. i W. W. są zasadne podobnie , jak apelacja Prokuratora Rejonowego R. – Wschód w R. , natomiast apelacja obrońcy oskarżonego Ł. W. jest całkowicie bezzasadna. Z uwagi na różny zakres zaskarżenia oraz różnorodność zarzutów , każda z wywiedzionych w sprawie niniejszej apelacji zostanie omówiona oddzielnie w dalszej części uzasadnienia.

Odnośnie apelacji obrońców W. W.

Wywiedzione przez obrońców oskarżonego W. W. adw. S. E. i adw. D. S. (2) apelacje , zarzucające sądowi I instancji obrazę przepisów postępowania , która miała wpływ na treść wyroku oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku są słuszne i jako takie doprowadziły do uchylenia przedmiotowego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sad Apelacyjny w Lublinie stwierdził bowiem , iż zaskarżone orzeczenie jest dotknięte wadami uniemożliwiającymi wydanie orzeczenia reformatoryjnego prawomocnie kończącego postępowania w sprawie niniejszej.

I tak stwierdzić należy , iż oczywiście słuszny jest , podnoszony przez obu skarżących , zarzut naruszenia przez sąd I instancji art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy wyrokowaniu części materiału dowodowego. Bezspornym bowiem w sprawie jest , iż W. W. został uznany winnym czynu opisanego w punkcie IV wyroku a więc tego , iż działając czynem ciągłym ( art. 12 k.k.) wprowadził do obrotu znaczną ilość środków odurzających w okresie od września 2010 roku do 28 października 2011 roku ( wyrok – k. 740-749). Tymczasem na rozprawie w dniu 26 marca 2012 roku oskarżony W. W. wyjaśnił , iż na przełomie lat 2010/2011 przez około 2 miesiące przebywał w Areszcie Śledczym w R. a następnie po jego opuszczeniu przez 2 miesiące pracował w W. ( wyjaśnienia oskarżonego k – 722v) a jego obrońca złożył do akt postanowienie Prokuratora Rejonowego R.-wschód w R. z dnia 28 stycznia 2011 roku o uchyleniu wobec W. W. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania ( k. – 709-711). Sąd Okręgowy w Radomiu pominął przedmiotowe dowody – w żaden sposób nie odniósł się do nich w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia – a przecież nie można ich uznać za nieistotne , gdyż dotyczyły okresu zarzucanego a następnie przypisanego oskarżonemu czynu. Dodać należy , iż z informacji zażądanej przez Sąd Apelacyjny w Lublinie z Aresztu Śledczego w R. wynika , iż W. W. przebywał w tym areszcie w okresie od 17 listopada 2010 roku do 28 stycznia 2011 roku ( k – 1087). Okoliczność ta pozostała całkowicie poza sferą rozważań Sądu Okręgowego w Radomiu a przecież jest on ważna dla oceny materiału dowodowego w sprawie a w szczególności wyjaśnień W. W. i współoskarżonego W. T.. Brak jej uwzględnienia i odniesienia się do niej w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przez sąd I instancji , powoduje , iż oczywiście słuszny jest także zawarty w obydwu przedmiotowych apelacjach zarzut naruszenia przez ten sąd art. 424§1 i 2 k.p.k.

W tej sytuacji , przy braku jakichkolwiek ustaleń faktycznych co do tej okoliczności konieczne jest uchylenie zaskarżonego orzeczenia zapadłego w stosunku do oskarżonego W. W. i przekazanie sprawy w tej części do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Na marginesie stwierdzić należy co następuje :

-oczywiście zasady jest zarzut naruszenia przez sąd I instancji prawa materialnego w postaci art. 33§2 k.k. przez jego błędne wskazanie jako podstawy wymierzenia kary grzywny wobec oskarżonego W. W. za przestępstwo , które sąd ten zakwalifikował jako czyn wyczerpujący dyspozycję art. 56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.. Zauważyć bowiem należy , iż wyżej wymieniony przepis stanowi samoistną podstawę wymierzenia kary grzywny obok kary pozbawienia wolności i w tej sytuacji wymierzenie jej na podstawie art. 33§1 , 2 i 3 k.k. , jak uczynił to Sąd Okręgowy w Radomiu , jest oczywiście błędne. Wydanie przez Sąd Apelacyjny w Lublinie wyroku reformatoryjnego w tym zakresie , wobec konieczności uchylenia zapadłego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z wyżej wymienionych przyczyn powodów nie było jednak możliwe,

-wprawdzie jest to rozważanie nieco przedwczesne ale rozpoznając sprawę ponownie sąd I instancji winien rozważyć zasadność argumentacji obrońcy oskarżonego W. W. adw. S. E. odnośnie zakwalifikowania czynu zarzucanego oskarżonego w punkcie V wyroku jako przestępstwa z art.62a Ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Odnośnie apelacji obrońcy W. T.

Apelacja obrońcy oskarżonego W. T. okazała się o tyle skuteczna , iż doprowadziła do uchylenia zapadłego w sprawie niniejszej wobec tego oskarżonego wyroku i przekazania sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Skarżąca postawiła sądowi I instancji , jako główny zarzut , błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść przez ustalenie w oparciu o nieprawidłową ocenę dowodów , iż oskarżony W. T. dopuścił się zarzucanych mu czynów. Analiza treści uzasadnienia tegoż środka zaskarżenia pozwala na konstatację , iż , według jego autorki , błąd ten jest wynikiem nieprawidłowej oceny dowodów ( a więc naruszenia art. 7 k.p.k. ) przez danie wiary przez Sąd Okręgowy w Radomiu pierwszym wyjaśnieniom składanym przez tegoż oskarżonego w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym a odmówieniu jej jego późniejszym wyjaśnieniom składanym zarówno w postępowaniu przygotowawczym , jak i przed Sądem ( apelacja k – 945-951). Zarzut ten okazał się skuteczny , doprowadzając do uchylenia zaskarżonego orzeczenia wobec W. T. i przekazania jego sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji nie tyle z uwagi na argumentację skarżącej lecz z uwagi na okoliczność dotyczącą przebywania współoskarżonego W. W. w Areszcie Śledczym w R. ( wcześniejsza część uzasadnienia). Jak wynika bowiem z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w Radomiu właśnie na podstawie wyjaśnień oskarżonego W. T. poczynił ustalenia faktyczne nie tylko co do zarzucanych jemu czynów ale także co do czynu zarzucanego W. W. w punkcie IV wyroku. Także bezsporne jest ( wcześniejsza część uzasadnienia) , iż okoliczność dotycząca przebywania współoskarżonego W. W. w Areszcie Śledczym w R. pozostała poza zakresem rozważań sądu I instancji a ma ona znaczenie nie tylko dla ustalenia jego odpowiedzialności karnej ale przede wszystkim dla oceny wiarygodności wyjaśnień W. T.. Tym samym okoliczność ta , co jest oczywiste , ma istotne znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa W. T. w odniesieniu do zarzucanych mu czynów. W tej sytuacji brak jest możliwości wydania , zgodnie z wnioskiem skarżącej wydania orzeczenia reformatoryjnego w sprawie.

Jednocześnie stwierdzić należy , iż w tej sytuacji przedwczesnym byłoby odnoszenie się do zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego W. T. łącznej kary pozbawienia wolności.

Na marginesie zauważyć należy , iż Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni akceptuje pogląd prawny zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego W. T. o braku podstaw do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za przestępstwo określone w art. 59 ust. 2 Ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. obejmujące cały okres czynu ciągłego w sytuacji osiągnięcia przez pokrzywdzonego w tym okresie pełnoletności.

Odnośnie apelacji Prokuratora Rejonowego R. – Wschód w R.

Oczywiście uzasadniony jest zarzut obrazy przez sąd I instancji przepisu prawa materialnego , a mianowicie art. 45§1 k.k.. Zgodnie z treścią tego przepisu jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa , chociażby pośrednio , korzyść majątkową niepodlegającą przepadkowi przedmiotów wymienionych w art. 44§1 lub 6 k.k. , sąd orzeka przepadek takiej korzyści albo jej równowartości. Analiza treści tego przepisu wskazuje wyraźnie , iż w sytuacji zaistniałych w nim warunków orzeczenie przepadku korzyści majątkowej lub jej równowartości jest obligatoryjne. W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy w Radomiu skazując F. P. (1) i M. P. za przestępstwa z art. 59 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ustalił , iż działali oni w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i korzyść taką osiągnęli odpowiednio w kwotach 100 i 250 złotych. Obowiązkiem Sądu było więc orzeczenie wobec tych oskarżonych środków karnych w postaci przepadku tychże korzyści na podstawie art. 45§1 k.k. czego jednak Sąd ten nie uczynił. Dlatego też Sąd Apelacyjny w Lublinie w tym zakresie zmienił zaskarżony wyrok , orzekając wobec oskarżonych : F. P. (1) i M. P. stosowne środki karne.

Także oczywiście uzasadniony ( jak już wcześniej wspomniano przy omawianiu zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego W. W. – adw. S. E.)

jest zarzut obrazy przez sąd I instancji prawa materialnego w postaci art. 33§2 k.k. przez jego błędne wskazanie jako podstawy wymierzenia kary grzywny wobec oskarżonego W. W. za przestępstwo , które sąd ten zakwalifikował jako czyn wyczerpujący dyspozycję art. 56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.. Zauważyć bowiem należy , iż wyżej wymieniony przepis stanowi samoistną podstawę wymierzenia kary grzywny obok kary pozbawienia wolności i w tej sytuacji wymierzenie jej na podstawie art. 33§1 , 2 i 3 k.k. , jak uczynił to Sąd Okręgowy w Radomiu , jest oczywiście błędne. Wydanie przez Sąd Apelacyjny w Lublinie wyroku reformatoryjnego w tym zakresie , wobec konieczności uchylenia zapadłego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z innych powodów ( wcześniejsza część uzasadnienia) nie było jednak możliwe. Rozpoznając sprawę ponownie , Sąd Okręgowy w Radomiu winien respektować wyżej wymieniony pogląd prawny.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego Ł. W.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. W. jest całkowicie bezzasadna a w tej sytuacji uwzględnienie jej wniosków o wydanie orzeczenia reformatoryjnego i uniewinnienie tegoż oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu bądź złagodzenie wymiaru kary przez zastosowanie dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary nie było możliwe.

1\ Jeśli chodzi o pierwszy z zarzutów , tj. obrazy przepisów postępowania a to art. 4 , 7 i 410 k.p.k. mającej wpływ na treść orzeczenia , to stwierdzić należy , że skarżący kwestionuje ocenę dowodów dokonaną przez ten sąd , w postaci dania wiary wyjaśnieniom współoskarżonego F. P. (1) i odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonego Ł. W.. Zarzut ten jest bezzasadny. Sąd Okręgowy bowiem , dając wiarę wyjaśnieniom oskarżonego F. P. (1) a nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonego Ł. W. , dokonał dokładnej ich analizy i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym uzasadnił swoje stanowisko w tej sprawie / uzasadnienie k – 881/. Stanowisko to Sąd Apelacyjny w całości je podzielił.

Reasumując : nie sposób uznać za skarżącym, iż sąd I instancji oceniając zgromadzony materiał dowodowy , dopuścił się naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów usytuowanej w art. 7 kpk.

Zarzut naruszenia powyższej zasady nie może bowiem sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu I instancji wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia , czy też przeciwstawianiu tymże ustaleniom odmiennego poglądu, opartego na własnej dokonanej przez skarżącego ocenie materiału dowodowego / wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 roku w sprawie I KR 197/74 – OSNKW 5/1975 poz. 58/. Tymczasem w sprawie niniejszej skarżąca przeciwstawia ustaleniom sądu zawartym w uzasadnieniu , swoją , subiektywną ocenę dowodów w sprawie, opartą na wyjaśnieniach oskarżonego Ł. W.. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego / przykładowo wyrok z dnia 9 listopada 1990 roku w sprawie WRN 149/90 – OSNKW 7-9/1991 poz. 41/ , przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk , jeśli tylko:

-jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

-stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających , zarówno na korzyść , jak i niekorzyść oskarżonego,

-jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie powyższe wymogi sąd I instancji spełnił. Natomiast wywody skarżącej zawarte w apelacji , przedstawiają alternatywną wersją oceny dowodów i stanowią jedynie czystą polemikę z ustaleniami sądu I instancji , nie popartą logicznymi argumentami.

2/ Odnośnie drugiego z zarzutów a mianowicie rażącej niewspółmierności kary , której jakoby dopuścił się Sąd Okręgowy w Radomiu ferując wyrok w stosunku do Ł. W. to stwierdzić należy , iż jest on także całkowicie niezasadny.

Przypomnieć w tym miejscu należy , że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas , gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić , że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji , a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych \ wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 roku w sprawie III KR 254\73 – OSNPG 3-4\1974 poz. 51, wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 roku w sprawie II KRN 198\94 – OSN Prok. i Pr. 6\1995 poz.18\. Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary , ale o różnicę zasadniczą , która powodowałaby , iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną , z uwagi na jej łagodność lub surowość.

Autorka apelacji , podnosząc powyższy zarzut , precyzuje go w ten sposób , że rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu Ł. W. wynika z niezastosowania wobec niego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Wywodzi , iż w sprawie tej zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek powodujący , że nawet najniższa kara przewidziana za przedmiotowe przestępstwo jest niewspółmiernie surowa z uwagi na ilość udzielonego środka odurzającego , motywację jego działania oraz fakt , iż działanie to nie było „masowe ani długotrwałe”. Stwierdza , iż wymierzenie kary Ł. W. w wymiarze orzeczonym przez sąd jest rażąco surowe z uwagi na jego stopień winy oraz stopień szkodliwości społecznej jego czynu.

Z powyższym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Przypomnieć należy , iż zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej w art. 60§1 jak i §2 k.k. , która jest instytucją fakultatywną , wymaga ustalenia , że zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek ,powodujący , że nawet najniższa kara wymierzona za dane przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Fakt ,iż ustawodawca używa określenia „szczególnie uzasadniony”, a nie jedynie „uzasadniony” przypadek , świadczy o wyjątkowości tego rodzaju sytuacji. Ustawa nie zawiera zamkniętego katalogu tychże szczególnie uzasadnionych przypadków a w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego zwrot „w szczególnie uzasadnionych przypadkach” rozumieć należy w ten sposób , że w świetle okoliczności podmiotowych i przedmiotowych danego przestępstwa kara wymierzona w dolnej granicy zagrożenia ustawowego byłaby niewspółmiernie surowa / wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1975 roku w sprawie V KR 105/75 – OSNKW 12/1975 poz. 158/.

W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy w Radomiu nie znalazł podstaw do stwierdzenia , że w stosunku do Ł. W. , odnośnie przypisanego mu czynu , zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek uzasadniający zastosowanie wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary a Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni to stanowisko podziela.

Przede wszystkim podkreślić należy , iż sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił , zarówno stopień winy Ł. W. , jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynu. Okoliczności podnoszone przez obrońcę oskarżonego a dotyczące ilości udzielonego środka odurzającego oraz faktu iż jest on młodociany , są okolicznościami łagodzącymi , mającymi wpływ na wymiar kary i tak , jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku , zostały ocenione przez sąd I instancji. Same w sobie nie stanowią jednak podstawy do przyjęcia poglądu , iż uzasadniają zastosowanie wobec oskarżonego Ł. W. nadzwyczajnego złagodzenia kary.

W tym miejscu zauważyć bowiem należy , iż przestępstwo , jakiego dopuścił się oskarżony , jest zagrożone karą pozbawienia wolności do 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności , a Sąd Okręgowy w Radomiu wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności a więc karę zbliżoną do dolnej granicy zagrożenia ustawowego. W żadnym razie , zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie , kary tej nie można uznać jak rażąco niewspółmiernie surowej.

Z tych wszystkich względów, Sąd Apelacyjny orzekł, jak w wyroku.

Rozpoznając sprawę ponownie w przekazanej części Sąd Okręgowy w Radomiu przeprowadzi postępowanie dowodowe , dbając by zostały przeprowadzone wszystkie istotne w sprawie dowody a następnie dowody te podda wnikliwej ocenie i w oparciu o dowody obdarzone wiarą ustali stan faktyczny rozstrzygając kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonych W. T. i W. W.. Przeprowadzając postępowanie dowodowe sąd I instancji zwróci zwłaszcza uwagę na to , by sposób przeprowadzenia dowodów był zgodny z regułami k.p.k. a zebrany w ten sposób materiał dowodowy poddać ocenie zgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.), czemu dać wyraz w uzasadnieniu sporządzonym zgodnie z regułami zawartymi w art. 424 k.p.k.

W szczególności Sąd I instancji winien ustalić fakty mające kluczowe znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego i jednocześnie odpowiedzialności karnej oskarżonych :

-

czy oskarżeni W. T. i W. W. dopuścili się zarzucanych im czynów ,

-

w wypadku pozytywnego stwierdzenia faktu popełnienia przez oskarżonych czynów czy popełnione przez nich czyny wyczerpują czynów zabronionych a jeśli tak to jakich,

-

jeśli zaś tak to czy istnieją podstawy do przyjęcia wobec czynów oskarżonych konstrukcji przestępstwa ciągłego i w jakich okresach ( art. 12 k.k. ) ,

-

ewentualne wymierzy im stosowne kar za popełnione czyny.

Dokonując powyższych ustaleń sąd I instancji winien mieć na uwadze uwagi zawarte w treści niniejszej uzasadnienia. W szczególności Sąd Okręgowy w Radomiu winien dokonać ustaleń dotyczących pobytu w Areszcie Śledczym w R. W. W. , tj. jego czasu jego trwania , ewentualnego korzystania przez oskarżonego z przepustek itd. a także jego ewentualnego pobytu w W. – jego okresu i przyjazdów do miejsca zamieszkania i w kontekście tych ustaleń dokonać oceny pozostałych dowodów w sprawie a w szczególności wyjaśnień oskarżonego W. T.. Ten ostatni dowód winien być zweryfikowany przez inne dowody takie , jak zeznania świadka Ł. S. czy też przesłuchanego w charakterze świadka M. P.. Pomocnym przy weryfikacji wiarygodności wyjaśnień tegoż oskarżonego wydaje się przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka W. B. na okoliczność przebiegu jego przesłuchania w dniu 29 października 2011 roku – zasadność przeprowadzenia tego dowodu sąd I instancji winien rozważyć.

Przy ustaleniach dotyczących zarówno stanu faktycznego jak i ewentualnej kwalifikacji prawnej czynu oskarżonych, Sąd Okręgowy w Radomiu winien pamiętać o wynikającym z art.443 k.p.k. zakazie „reformationis in peius” , w sytuacji , gdy wyrok wobec oskarżonych został uchylony w wyniku apelacji złożonych wyłącznie na ich korzyść .

Przy ferowaniu wyroku Sąd Okręgowy w Radomiu winien mieć na uwadze poglądy prawne wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Lublinie w niniejszym uzasadnieniu odnośnie kwalifikacji prawnej czynu z art. 59 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 roku O przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. jak i podstawy wymiaru kary grzywny z za przestępstwo z art. 56 ust.3 tejże ustawy a także rozważyć pogląd wyrażony przez obrońcę oskarżonego W. W. odnośnie zakwalifikowania czynu zarzucanego temu oskarżonemu w punkcie V wyroku jako przestępstwa z art. 62 a ustawy z 29 lipca 2005 roku O przeciwdziałaniu narkomanii.

Dodać należy , iż jeśli chodzi o dowody , które nie miały wpływu na uchylenie zaskarżonego wyroku sąd I instancji winien rozważyć możliwość zastosowania instytucji z art. 442§2 k.p.k.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonych F. P. (1) , M. P. oraz Ł. W. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i przyjęciu,
że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa zapadło w oparciu o przepisy
art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 roku Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), gdyż – w ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie – sytuacja materialna oskarżonych nie pozwala na uiszczenie przez nich tych należności.