Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

Przewodniczący - sędzia

SA Jacek Michalski (sprawozdawca)

Sędziowie:

SA Wojciech Zaręba

SO del. Adriana Orzechowska

Protokolant

sekretarz sądowy Agnieszka Rejmak-Kozak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 92/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia 9 grudnia 2024 roku w sprawie II K 134/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obraza przepisów postępowania w postaci art. 7 i art. 410 k.p.k. , mająca wpływ na treść wyroku, poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego wynikającą z naruszenia przez Sąd I instancji reguł prawidłowego rozumowania oraz nie respektowanie zasad wiedzy i logiki i dokonanie błędnych ustaleń faktycznych odnośnie stanu poczytalności tempore criminis, w oparciu o opinię zespołu biegłych psychiatrów i psychologa, pozostającą w sprzeczności z opinia wydaną w tejże sprawie przez zespół chronologicznie jako pierwsza oraz częściowej sprzeczności z dowodami, którym Sąd dał wiarę a także ukształtowaniu swojego przekonania na niepełnym i wybiórczo ocenionym materiale dowodowym , który w następstwie wystąpienia zasadniczych sprzeczności pomiędzy opiniami biegłych, powinien zostać uzupełniony o kolejną opinię, umożliwiającą ich niekwestionowane rozstrzygnięcie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W tym miejscu , przed rozpoczęciem rozważań dotyczących meritum sprawy, stwierdzić należy , iż wobec zupełności, szczegółowości a nawet wyjątkowej drobiazgowości uzasadnienia Sądu I instancji za zbędne należy uznać dokładne powtarzanie zawartych w nim wywodów w uzasadnieniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie a wystarczające wydaje się być li tylko wskazywanie tych jego fragmentów , w których zawarte są te wywody i ewentualne ich ocenienie.

Jeśli chodzi o zarzut zawarty w apelacji prokuratora , tj. obrazy przepisów postępowania a to art. 7 i 410 k.p.k. mającej wpływ na treść orzeczenia , to stwierdzić należy , że skarżący faktycznie kwestionuje ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy w Radomiu i dokonanie na jej podstawie ustaleń faktycznych odnośnie stanu poczytalności oskarżonego w szczególności na podstawie opinii biegłych psychiatrów : dr P. G., dr E. T. i biegłego psychologa A. G. , której treść i wnioski Sąd I instancji podzielił przy częściowej sprzeczności tego dowodu z treścią i wnioskami opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy psychiatrów J. J. i P. Z. oraz biegłego psychologa A. J. oraz zeznaniami świadków : A. K., D. W., J. S., K. N. i przede wszystkim A. M.. Kwestionując ocenę dowodów autor apelacji stawia zarzut ukształtowania przez Sąd swych ustaleń odnośnie stanu poczytalności oskarżonego na niepełnym i wybiórczo ocenionym materiale dowodowym ( apelacja k – 1997 – 2008 ). Zarzut ten jest bezzasadny. Sąd Okręgowy w Radomiu dokonał bowiem bardzo szczegółowej analizy wszystkich wyżej wymienionych dowodów ( pisemne motywy zaskarżonego wyroku k – 1973 – 1985). Analizę tę , bardzo szczegółową a nawet drobiazgową, Sąd przeprowadził w aspekcie innych dowodów przeprowadzonych w sprawie , w tym zeznań wszystkich innych świadków - w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym uzasadnił swoje stanowisko w tej sprawie.

Reasumując : nie sposób uznać za skarżącym, iż Sąd I instancji oceniając zgromadzony materiał dowodowy , dopuścił się naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów usytuowanej w art. 7 k.p.k. – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości podziela ustalenia i analizę dowodów przeprowadzoną przez tenże Sąd.

Zarzut naruszenia powyższej zasady nie może bowiem sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu I instancji wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia , czy też przeciwstawianiu tymże ustaleniom odmiennego poglądu, opartego na własnej dokonanej przez skarżącą ocenie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 roku w sprawie I KR 197/74 – OSNKW 5/1975 poz. 58 ). Tymczasem w sprawie niniejszej skarżący przeciwstawia ustaleniom sądu zawartym w uzasadnieniu , swoją , subiektywną ocenę dowodów w sprawie , opartą na opinii biegłych lekarzy psychiatrów J. J. i P. Z. oraz biegłego psychologa A. J.. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego (przykładowo wyrok z dnia 9 listopada 1990 roku w sprawie WRN 149/90 – OSNKW 7-9/1991 poz. 41) , przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. , jeśli tylko:

-jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

-stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających, zarówno na korzyść , jak i niekorzyść oskarżonego,

-jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie powyższe wymogi Sąd I instancji spełnił. Natomiast wywody skarżącego zawarte w apelacji , przedstawiają alternatywną wersją oceny dowodów i stanowią jedynie czystą polemikę z ustaleniami sądu I instancji , nie popartą logicznymi argumentami.

Nie ma racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi I instancji naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przez niewłaściwą i wybiórczą interpretację dowodów (art. 7 k.p.k.) oraz dokonanie ustaleń faktycznych jedynie na podstawie części materiału dowodowego ( art. 410 k.p.k. ). Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te przemawiające na jego korzyść oraz odniósł się do wszystkich dowodów zebranych w sprawie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Przechodząc do szczegółów zarzutu zawartego w apelacji prokuratora zważyć należy co następuje :

- autor apelacji cytując treść art. 201 k.p.k. i wskazując na fakt występowania sprzeczności w opiniach biegłych psychiatrów i biegłych psychologów wywołanych w sprawie niniejszej stawia tezę dotyczącą rzekomego naruszenia tego przepisu a jednocześnie uchybienia normom przepisów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zakresie oceny dowodów zebranych w sprawie i braku konieczność dopuszczenia dowodu z opinii jeszcze innego ( trzeciego ) zespołu biegłych z tych specjalności. Teza ta jest całkowicie niesłuszna.

Stosownie do art. 201 k.p.k., sąd może powołać innych biegłych tylko wtedy, gdy stwierdzi, że opinia jest niepełna lub niejasna, albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie.

Opinia biegłego jest niepełna, jeżeli nie udziela odpowiedzi na wszystkie postawione mu pytania, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych może on udzielić odpowiedzi, albo jeżeli nie uwzględnia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia badanej kwestii, albo też nie zawiera uzasadnienia wyrażonych ocen oraz poglądów.

Opinia biegłego jest natomiast niejasna, jeżeli jej sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich, albo jeżeli zawiera wewnętrzne sprzeczności, czy posługuje się nielogicznymi argumentami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 roku sygn. akt III KK 122/09- LEX nr 532391).

Natomiast sprzeczność w opinii może występować w dwóch podstawowych postaciach. Pierwszą jest opisana w poprzedniej tezie sprzeczność wewnętrzna – a więc sytuacja, gdy zachodzi stosunek wykluczania się pewnych twierdzeń lub gdy twierdzenia są sprzeczne z przeprowadzonymi badaniami. Drugą zaś postacią jest sprzeczność zewnętrzna, która może występować pomiędzy różnymi opiniami. Należy jednak zauważyć, że musi być to sprzeczność niewyjaśniana, a więc taka, która zachodzi jedynie w sytuacji, gdy oceniane opinie nie spełniają warunku przekonywalności . Zatem gdy jedna z opinii spełnia warunki określone w art. 201 (jest logiczna, jasna i wewnętrznie niesprzeczna), a jednocześnie przekonywalna, to choćby była sprzeczna z inną opinią, nie jest konieczne sięganie po instytucję z art. 201k.p.k..

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie, w rozważanej sprawie nie zachodzi żadna z wymienionych wyżej sytuacji opisanych w art. 201 k.p.k.. Wniosek prokuratora o dopuszczenie dowodu z opinii trzeciego zespołu biegłych celem sporządzenia kolejnej opinii sądowo -psychiatrycznej słusznie został zatem oddalony przez Sąd Okręgowy na rozprawie w dniu 24 listopada 2024 roku (k. 1944 – 1944v).

Podkreślić bowiem należy, że dowód z opinii innych biegłych dopuszcza się nie wtedy, gdy wydana opinia nie spełnia oczekiwań strony, która chce wykazać stan przeciwny do wynikającego z dotychczasowej opinii, jak to zachodzi w odniesieniu do innych wniosków dowodowych (art. 170 § 2 k.p.k.). W odniesieniu do dowodu z opinii biegłych sytuacja jest odmienna, bo gdyby stosować takie same zasady, prowadziłoby to do sytuacji, że strona niezadowolona z opinii biegłego mogłaby raz po raz żądać kolejnych biegłych, aż któryś z nich złożyłby opinię wykazującą to, co strona zamierza udowodnić. Oczywiście, w kwestii uznania opinii za jasną i pełną w rozumieniu art. 201 k.p.k. decydujące znaczenie ma ocena Sądu, a nie stron ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2004 roku sygn. akt III KK 282/03- LEX nr 84462 , postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2025 roku w sprawie I KK 494/24 – LEX nr 3838552 ).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie stanowisko Sądu I instancji w tej materii jest całkowicie słuszne.

Analizę treści merytorycznej opinii sądowo-psychiatrycznych złożonych w sprawie niniejszej należy rozpocząć od okoliczności, o której skarżący zdaje się zapominać a mianowicie o fakcie , iż biegli lekarzy psychiatrzy J. J. i P. Z. oraz biegła psycholog A. J. , którzy w sprawie niniejszej złożyli pierwszą chronologicznie opinię sądowo-psychiatryczną sporządzili także opinię sądowo-psychiatryczną dotyczącą tegoż oskarżonego w sprawie o usiłowanie przez niego dokonania zabójstwa rodziców ( a więc także przestępstwa przeciwko życiu chociaż w fazie stadialnej usiłowania) , które miało miejsce kilka godzin po zabójstwie K. B. ( okoliczności bezsporne ). W powyższej sprawie zaopiniowali oni, iż oskarżony nie może odpowiadać karnie z uwagi na zniesioną poczytalność i zawnioskowali orzeczenie wobec niego środka zabezpieczającego w postaci terapii ambulatoryjnej. W obydwu sprawach biegli ci stwierdzili niepoczytalność oskarżonego lecz w sprawie niniejszej stwierdzili iż chociaż z powodu krótkotrwałej choroby psychicznej nie mógł rozpoznać znaczenia swego czynu i pokierować swoim postępowaniem to istnieją okoliczności o których mówi art. 31§3 k.k. a mianowicie , iż oskarżony wprawiając się w stan odurzenia takie wyłączenie poczytalności mógł przewidzieć. Biorąc pod uwagę sprzeczności w treści tych opinii sporządzonych przez ten sam zespół biegłych, dotyczących tego samego oskarżonego oraz podobieństwa czynów przez niego popełnionych i bardzo bliskiego czasu ich popełnienia , Sąd Okręgowy w Radomiu dopuścił dowód z uzupełniającej opinii tychże biegłych w celu wyjaśnienia tych sprzeczności. Biegli ci takową opinię uzupełniającą złożyli ( k – 1632v- 1636 ). Treści i wniosków tejże opinii Sąd Okręgowy w Radomiu nie podzielił uznając ją za niepełną, niejasną i nieprzekonywującą – szerokie uzasadnienie w tym przedmiocie zawierają pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia ( k – 1978v – 1981) – nie ma potrzeby przytaczania w tym miejscu tej argumentacji. Wskazać tylko należy, iż jednym z powodów na który powoływali się biegli wyjaśniając rozbieżność w treści swoich opinii był fakt nie dysponowania dowodami w postaci nagrań monologów oskarżonego i zeznań świadka A. M. – te dowody zostały poddane przez Sąd I instancji dokładnej analizie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku – po ich analizie Sąd Okręgowy w Radomiu uznał wyżej wymienioną opinie sądowo-psychiatryczną za nieprzekonywującą w tym zakresie. W tej sytuacji Sąd I instancji dopuścił dowód z drugiej opinii sądowo-psychiatrycznej sporządzonej przez inny zespół biegłych (dr P. G. i E. T. i biegłego psychologa A. G. – postanowienie k – 1792) , którzy to biegli sporządzili opinię sądowo-psychiatryczną na piśmie ( k – 1863 – 1886) a następnie złożyli opinię ustną na rozprawie ( k – 1898v – 1900) oraz pisemną opinię uzupełniającą ( k – 1928 ). Biegli ci wydali swą opinię na podstawie całości materiału dowodowego – Sąd I instancji uznał ja za jasną, pełną, nie zawierającą wewnętrznych sprzeczności i w pełni przekonywującą – szerokie uzasadnienie w tym przedmiocie zawierają pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia k – 1981 – 1983). Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni podziela powyższą argumentację.

W tej sytuacji nie było potrzeby powoływania kolejnego zespołu biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii. Potrzeba taka zachodzi gdy sprzeczność pomiędzy różnymi opiniami w tej samej sprawie powoduje, że nie można uznać żadnej ze sprzecznych opinii za przekonującą i odpowiadającą wymaganiom procesowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 29 grudnia 1977 roku w sprawie Rw 418/77 - LEX nr 19365). Sam fakt występowania sprzeczności między opiniami nie obliguje do powołania innych biegłych, sąd nie ma też obowiązku przychylenia się do opinii, która uzyskała arytmetyczną większość poglądów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 grudnia 1998 roku w sprawie II AKa 209/98 - LEX nr 35276). W ramach swobodnej oceny dowodów sąd może bowiem spośród kilku sprzecznych ze sobą opinii biegłych przyjąć tylko tę, która odpowiada wymaganiom – jest dla niego przekonywująca - i na jej podstawie stwierdzić okoliczności mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1986 roku w sprawie IV KR 118/86 - LEX nr 17755). Tak tez w sprawie niniejszej uczynił Sąd I instancji i swe stanowisko szeroko uzasadnił ( pisemne motywy zaskarżonego wyroku k – 1978v- 1983). Dodać w tym miejscu należy, iż ocena tego, czy opinia zawiera niedostatki wskazane w art. 201 k.p.k., stanowi wyłączną kompetencję organu procesowego czyli w tej sytuacji sądu rozpoznającego sprawę. Subiektywne przekonanie strony o wadliwości sporządzonych opinii, dowolne twierdzenie, że są one błędne czy też sprzeczne, w żadnym razie nie może decydować o obowiązku dopuszczenia przez sąd kolejnej opinii (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2006 roku w sprawie III KK 455/05 - LEX nr 323229). Zatem zarzut skarżącego dotyczący rzekomego naruszenia przez Sąd Okręgowy w Radomiu art. 201 k.p.k. jest chybiony.

Zauważyć należy, iż autor apelacji kontestując treść opinii sądowo-psychiatrycznej sporządzonej przez zespół biegłych w składzie dr P. G., dr E. T. i biegła psycholog A. G. wskazuje na szereg dowodów, które jego zdaniem podważają jej ustalenia co do przyjmowania ( lub nie) środków odurzających przez oskarżonego i ewentualnego wpływu tego faktu w aspekcie treści art. 31§3 k.k. na stan jego poczytalności. W kontekście tych wywodów wskazuje na zeznania świadków : A. M., J. S., K. N. , A. K., D. W. oraz wskazuje na zapisy z dokumentacji lekarskiej z różnych okresów leczenia oskarżonego. Wszystkie te dowody Sąd I instancji miał na uwadze i poddał jej szczegółowej analizie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku – zeznania świadków : A. K. ( k – 1975-1975v), J. S. ( k – 1975v-1976), K. N. ( k 1976 – 1976v) , A. M. ( k – 1978- 1978v) jak również osób bliskich dla oskarżonego : B. W., A. W., I. P. ( k – 1977-1977v). Całością materiału dowodowego w tym wszystkimi wyżej wymienionymi dowodami dysponowali biegli dr P. G., dr E. T. i biegła psycholog A. G.. W ocenie Sądu Okręgowego w Radomiu analiza wyżej wymienionych dowodów nie prowadzi w żadnym razie do podważenia treści i wniosków opinii wyżej wymienionych biegłych. Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni podziela to stanowisko.

Wracając do apelacji prokuratora – wskazuje on na naruszenie treści art. 198§1 k.p.k. poprzez sytuację, w której drugi zespół biegłych lekarzy psychiatrów i współpracujący z nimi biegły psycholog mieli możliwość zapoznania się przed sporządzeniem swojej opinii częściowo z treścią i wnioskami pierwszego zespołu biegłych poprzez udostępnienie im materiału dowodowego zebranego w sprawie niniejszej. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż artykuł 198 k.p.k. przerzuca obowiązek selekcji materiału dowodowego, z którym należy zapoznać biegłych na organ zlecający wydanie opinii. Z przepisu powyższego wynika także co do zasady zakaz udostępniania innej opinii (wydanej w tej samej sprawie). Ma on jednak charakter względny, a decyzję w zakresie takiej potrzeby ostatecznie podejmuje organ prowadzący postępowanie uwzględniając potrzeby przeprowadzenia danego dowodu, w tym dbałość, by opinia była pełna i rzetelna ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2024 roku w sprawie III KK 334/24 – LEX nr 3753625). Z przepisu tego wynika jednoznacznie względność tego zakazu i nadrzędność celu w postaci dbałości o pełność i rzetelność opinii. Bezsporne w sprawie niniejszej jest , iż Sąd I instancji nie udostępnił drugiemu zespołowi biegłych opinii sporządzonej przez pierwszy zespół biegłych na piśmie lecz udostępnił pozostały materiał dowodowy w postaci chociażby protokołów rozprawy, które zawierały opinię uzupełniającą złożoną przez tychże biegłych. Nie sposób jednak z tego powodu czynić sądowi zarzutu – dążył bowiem do tego by drugi zespół biegłych wydał swoja opinię dysponując pełnym materiałem dowodowym w sprawie. Z całą pewnością nie stanowi to naruszenia przepisów postępowania mającą jakikolwiek wpływ na treść wyroku w sprawie niniejszej.

W tym miejscu na marginesie należy poczynić następującą uwagę : ratio legis takiej zmiany treści przepisu art. 198§1 k.p.k. była troska ustawodawcy o obiektywizm biegłego sporządzającego kolejną opinię w sprawie, czemu dał wyraz w uzasadnieniu projektu nowelizacji z 19.07.2019 r., wskazując, że udostępnianie wcześniejszych opinii bywa nie tylko czasochłonne, ale rodzi niebezpieczeństwo sugerowania się (chociażby z psychologicznych czy czysto ludzkich względów) treścią opinii innego biegłego, a osiągnięciu celów procesu może służyć jedynie opinia bezstronna i obiektywna. W sprawie niniejszej więc wobec wydania przez drugi zespół biegłych opiniujący w sprawie opinii o innej treści niż pierwszy zespół biegłych oczywistym jest, że do takiej sytuacji – sugestii treścią poprzedniej opinii - nie doszło.

Kolejnym argumentem ( bo nie w pęłni zarzutem ) zawartym w apelacji skarżącego jest fakt, iż zespół biegłych w składzie : lekarzy psychiatrzy J. J. i P. Z. oraz biegła psycholog A. J. sporządził opinię sądowo-psychiatryczną po przeprowadzonej obserwacji sądowo-psychiatrycznej oskarżonego natomiast zespół biegłych w składzie : dr P. G. i E. T. i biegły psycholog A. G. jedynie po jednorazowym badaniu oskarżonego M. W.. Z treści apelacji wynika sugestia skarżącego o wynikającej z tego faktu większej możliwości oceny zachowań oskarżonego i ewentualnie większa możliwość prawidłowej oceny jego poczytalności w kontekście zarzucanego mu czynu. Argument ten jest całkowicie chybiony. Zgodnie z treścią art. 203§1 k.p.k. instytucja poddania oskarżonego obserwacji połączonej z badaniem biegłego dopuszczalna jest jedynie na wniosek biegłych psychiatrów. Nie jest dopuszczalne poddanie oskarżonego badaniu z urzędu przez sąd, bez uprzedniego wniosku biegłych w tym trybie ( postanowienie Sądu Najwyższego z 1 października 2004 roku w sprawie III KK 28/04 - LEX nr 126705). Oczywiście końcowa decyzja należy do Sądu lecz to biegli decydują czy do wydania opinii konieczne jest im przeprowadzenie obserwacji sądowo-psychiatrycznej. Innymi słowy , jest to swoisty środek umożliwiający biegłym wydanie opinii – w żadnym razie nie można go uznać za obligatoryjny – jeśli biegli są w stanie wydać opinię sądowo-psychiatryczną po jednorazowym badaniu oskarżonego to zastosowanie tej instytucji jest zbędne. Nie można więc w żadnym razie stwierdzić , iż opinia sądowo-psychiatryczna po przeprowadzonej obserwacji sądowo-psychiatrycznej jest w jakimkolwiek zakresie „ lepsza”, bardziej wiarygodna, pełniejsza, itp. od opinii sądowo-psychiatrycznej sporządzonej po jednorazowym badaniu oskarżonego. Zespół biegłych w składzie : dr P. G. i E. T. i biegły psycholog A. G. uznał, iż dla sporządzenia przez nich opinii wystarczające jest jednorazowe badanie oskarżonego M. W. oraz analiza zgromadzonego dotychczas w sprawie materiału dowodowego i w żadnym razie fakt ten nie deprecjonuje treści i wniosków tejże opinii.

I wreszcie wskazać należy , iż uwaga zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ( k – 1980v-1981) przez Sąd I instancji a dotycząca nie rozważenia przez biegłych z „pierwszego” zespołu sytuacji w której osoba uzależniona od środków odurzających nie może się powstrzymać od ich przyjęcia w kontekście możliwości zastosowania w tej sytuacji art. 31§3 k.k. ma przecież charakter czysto teoretyczny bowiem Sąd Okręgowy w Radomiu przyjął za podstawę swego orzeczenia treść i wnioski opinii zespołu biegłych w składzie : dr P. G. i E. T. i biegły psycholog A. G., z której wynika , że nie wykluczają oni używania przez oskarżonego substancji psychostymulujących nawet w sposób uzależnieniowy, co, ich zdaniem, nie ma wpływu na ustalenia w zakresie stanu poczytalności oskarżonego i brak podstaw do zastosowania przepisu art. 31§3 k.k. W tej sytuacji wywód zawarty w końcowej części apelacji prokuratora dotyczący tego problemu jest bezprzedmiotowy.

Reasumując : nie znajdując podstaw do podzielenia w jakimkolwiek zakresie apelacji prokuratora Sąd Apelacyjny w Lublinie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

Wniosek prokuratora o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny w świetle argumentacji przedstawionej przy omawianiu zarzutów apelacji ( wcześniejsza część uzasadnienia).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny w Lublinie utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W związku z nieuwzględnieniem apelacji prokuratora Sąd Apelacyjny w Lublinie orzekł jak wyżej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt II

O kosztach procesu orzeczona na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k.

7.  PODPIS

Wojciech Zaręba Jacek Michalski Adriana Orzechowska

3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego M. W. od popełnienia zarzucanego mu czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana