Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2023 roku

Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Ewa Bazelan
Protokolant	sekretarz sądowy Dorota Twardowska

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2023 roku w Lublinie na rozprawie

sprawy z powództwa Bank (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko A. P. i W. T.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 19 kwietnia 2022 r. sygn. akt (...)

I.  oddala apelację:

II.  zasądza od powoda Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz pozwanych A. P. i W. T. kwoty po 8100 (osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 580/22

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 października 2019 roku wniesionym przeciwko W. P. i A. P., powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o:

1.  zasądzenie na swoją rzecz od pozwanych kwoty 258.066,06 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, które na dzień wystawienia wyciągu wynoszą 10,00% w stosunku rocznym, nie więcej niż odsetki maksymalne za opóźnienie określone w art. 481 § 2 ¹ k.c., liczonymi od dnia 21 października 2019 r. do dnia zapłaty;

1.  zasądzenie na swoją rzecz od pozwanych kosztów sądowych według norm prawem przepisanych oraz:

a)  opłaty za notarialne poświadczenie pełnomocnictwa powoda w kwocie 6,15 zł,

a)  opłaty skarbowej za odpis pełnomocnictwa powoda w kwocie 17,00 zł;

W uzasadnieniu zgłoszonego żądania powód wyjaśnił, iż roszczenie swoje wywodzi z zawartej z pozwanymi umowy złotowego mieszkaniowego kredytu hipotecznego nr (...).

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt (...), Sąd Okręgowy w Lublinie:

1. oddalił powództwo;

2. zasądził od powódki Bank (...) S.A. w W. na rzecz pozwanej W. T. kwotę 10.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

3. zasądził od powódki Bank (...) S.A. w W. na rzecz pozwanego A. P. kwotę 7.200 zł powiększoną o wartość stawki podatku VAT tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego z urzędu pozwanemu przez adwokata B. B..

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 29 stycznia 2015 r. W. P. (adres zameldowania: (...)-(...) S., K. (...) i A. P. (adres zameldowania: (...)-(...) L., ul. (...)) zawarli z Bankiem (...) Spółką Akcyjną, (...) w L., ul. (...) w L. umowę złotowego mieszkaniowego kredytu hipotecznego nr (...). Na mocy umowy bank udzielił kredytobiorcom kredytu w kwocie 256.500,00 zł. Okres kredytowania wynosił 30 lat, od dnia 29 stycznia 2015 r. do dnia 28 stycznia 2045 r. Podstawowym celem kredytowania było sfinansowanie nabycia prawa odrębnej własności lokalu mieszkalnego na rynku wtórnym położonego w L., przy ul. (...).

Sąd Okręgowy przytoczył przepisy umowy zawartej przez strony, a następnie wskazał, że pismem z 8 października 2018 r., doręczonym Bankowi (...) SA, Bank został zawiadomiony przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie M. W., że została wszczęta egzekucja z wniosku: (...) Bank (...) S.A. przeciwko A. P. z lokalu mieszkalnego położonego: (...)-(...) L., ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy (...) (...) Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Sąd pierwszej instancji ustalił ponadto, że w dniu 16 października 2018 r. powód skierował do W. P. (na adres: ul. (...), (...)-(...) L.) i A. P. (na adres: K. (...), (...)-(...) L.) pisma zatytułowane „Wypowiedzenie umowy”. W treści pism wskazano, iż w związku z uzyskaną informacją o wszczęciu egzekucji z lokalu mieszkalnego położonego: (...)-(...) L., ul. (...) (KW nr (...)), w sprawie sygn. akt (...), Bank (...) SA w W. (...) w L. niniejszym wypowiada umowę złotowego mieszkaniowego kredytu hipotecznego z dnia 29 stycznia 2015 r. z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia stosownie do treści § 21 ust. 1 powyższej umowy. Nadmieniono, iż najpóźniej w ostatnim dniu okresu wypowiedzenia kredytobiorcy zobligowani są do spłaty całości zadłużenia wynikającego z przedmiotowej umowy W. P. odebrała przesyłkę w dniu 17 października 2018 r., natomiast przesyłka skierowania do A. P. została nadawcy jako niepodjęta w terminie.

W dniu 11 stycznia 2019 r. powód skierował do W. P. (na adres: K. (...), (...)-(...) S.) i A. P. (na adres: K. (...), (...)-(...) L.) pisma zatytułowane „Ostateczne wezwanie przedsądowe”. W treści pism wskazano, że wymagalne saldo zadłużenia na dzień sporządzenia pisma wynosi ogółem 239.650,73 zł. Bank wezwał jednocześnie do niezwłocznego wpłacenia zaległych zobowiązań Banku z tytułu przedmiotowej umowy w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia pisma. W przypadku braku spłaty wymagalnego zadłużenia Bank sporządzi Wyciąg z ksiąg Banku będący postawą wydania sądowego nakazu zapłaty, a następnie skieruje sprawę na drogę postępowania sądowego i egzekucji komorniczej. Bank poinformował również, że gotów jest podjąć mediacje i rozważyć możliwość restrukturyzacji zadłużenia polegającej na ustaleniu ugodowych warunków spłaty. Obie przesyłki zostały zwrócone nadawcy, jako niepodjęte w terminie.

Sąd pierwszej instancji zważył, że powód nie wykazał w jakikolwiek sposób, iż po stronie pozwanych istniała wierzytelność przeterminowana. Istnieniu takiej wierzytelności zaprzeczyła też pozwana W. T.. W ocenie Sądu również z treści oświadczenia o wypowiedzeniu umowy z 16 października 2018 r. nie wynika aby to brak terminowej spłaty kredytu był przyczyną wypowiedzenia przedmiotowej Umowy.

W ocenie Sądu Okręgowego strona powodowa nie wykazała także, aby pozwani utracili zdolność kredytów, gdyż nie sposób uznać, aby wszczęcie egzekucji z lokalu mieszkalnego położonego w L., przy ul. (...) było okolicznością wystarczającą do przyjęcia, że doszło do utraty zdolności kredytowej pozwanych. Sąd przytoczył treść przepisu art. 74 Prawa Bankowego oraz § 24 ust. 1 umowy kredytu i wskazał, że bank nie zażądał od pozwanych żadnych dokumentów, ani w inny sposób nie próbował ustalić ich możliwości spłaty zaciągniętego zobowiązania, co wskazuje, iż Bank przed wypowiedzeniem umowy nie był w istocie w ogóle zainteresowany oceną bieżącej zdolności kredytowej pozwanych.

Ostatecznie Sąd pierwszej instancji doszedł do przekonania, że w związku z powyższym strona powodowa nie dokonała skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu, co stanowi wystarczającą podstawę oddalenia powództwa. Niemniej jednak celowym jest odniesienie się do pozostałych zarzutów strony pozwanej.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego uprawnień osoby, której dane widnieją w treści wypowiedzenia Sąd wskazał, iż to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania okoliczności o której mowa w art. 103 k.c. Zdaniem Sądu, skoro pozwany zamierzał wywieść z faktu nienależytego umocowania korzystne dla siebie skutki prawne, powinien był udowodnić, że mimo przedstawienia przez stronę powodową ww. dowodów istnieją jednak okoliczności składające się na hipotezę unormowania z art. 103 k.c. Tymczasem pozwany dowodu takiego nie przeprowadził, ograniczając się do gołosłownego zakwestionowania istnienia takiego umocowania (wyrok Sądu Rejonowego w Warszawie z 16.02.2022 r., I C 2234/21, LEX nr 3337578).

Sąd Okręgowy wyjaśnił, że skoro powód oparł swoje roszczenie o fakt wypowiedzenia umowy kredytu, które okazało się nieskuteczną czynnością prawną i nie wywołało skutków prawych, powództwo polegało oddaleniu w całości (punkt I wyroku).

W punkcie II wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c. Orzeczenie o kosztach zawarte w pkt III wyroku, stosownie do art. 98 § 4 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

1) art. 70 ust. 1 zdanie drugie Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2439 z późn. zm., dalej: prawo bankowe) w zw. z art. 74 prawa bankowego polegające na ich błędnym zastosowaniu i w konsekwencji uznaniu, że Bank w czasie obowiązywania umowy kredytu obowiązany był do pozyskiwania od pozwanych dokumentów niezbędnych do oceny ich zdolności kredytowej, podczas gdy Bank był zaledwie uprawniony do żądania od kredytobiorcy dokumentów i informacji niezbędnych do oceny ich sytuacji finansowej i gospodarczej, co w niniejszej sprawie nie było konieczne, zwłaszcza w sytuacji, gdy z powszechnie dostępnego elektronicznego systemu ksiąg wieczystych wynikało, że przeciwko pozwanym toczyły się trzy postępowania egzekucyjne, tj. pod sygn.. (...) z wniosku (...) Bank S.A. przeciwko W. P., pod sygn. (...) oraz (...) przeciwko A. P.,

2) art. 75 ust. 1 i 3 prawa bankowego poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy z uwagi na toczące się przeciwko pozwanym postępowania egzekucyjne, które doprowadziły do wszczęcia postępowania egzekucyjnego z nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia umowy kredytowej Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy kredytu z uwagi na utratę zdolności kredytowej przez kredytobiorców, ale też z uwagi na zagrożenie ich upadłością;

II. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 89 § 1 k.p.c. w zw. z art. 97 § 2 k.p.c. poprzez dopuszczenie do udziału w postępowaniu pełnomocnika pozwanej w sytuacji utrwalonego braku formalnego w postaci braku doręczenia odpisu pełnomocnictwa Powodowi i w efekcie utrzymanie w mocy czynności podjętych przez nienależycie ustanowionego pełnomocnika, w tym oświadczenia pełnomocnika pozwanej złożonego na rozprawie w dniu 8 lutego 2022 r. w zakresie braku uznania powództwa;

2) przepis art. 213 § 2 k.p.c. poprzez jego naruszenie polegające na:

a. całkowitym pominięciu przez Sąd I Instancji okoliczności uznania powództwa przez Powódkę, którą to czynnością Sąd jest związany;

b. przeprowadzeniu postępowania dowodowego w zakresie okoliczności objętych uznaniem powództwa i wydanie wyroku oddalającego powództwo, wbrew ewidentnemu stanowisku Pozwanej;

c. dorozumianym uznaniu za skuteczne odwołania uznania powództwa przez pozwaną w sytuacji, gdy instytucji odwołania uznania powództwa kodeks postępowania cywilnego nie przewiduje oraz w sytuacji braku jakiejkolwiek inicjatywy Pozwanej w zakresie wykazania przyczyn odwołania uznania powództwa, co doprowadziło do oddalenia powództwa względem pozwanej.

Powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 258.066,06 zł wraz z wraz z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie od dnia 21 października 2019 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na powyższe pozwany A. P. wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanego oświadczył, że koszty udzielonej pomocy prawnej świadczonej z urzędu nie zostały uiszczone tak w części, jak i w całości. Na rozprawie odwoławczej pełnomocnicy obojga pozwanych wnosili o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ustalenia Sądu pierwszej instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1998 r., II CKN 923/97 - OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98 - OSNAP 2000 r. Nr 4, poz. 143; z dnia 20 stycznia 2000 r., I CKN 356/98 - z dnia 7 kwietnia 2004 r., IV CK 227/03 - z dnia 20 maja 2004 r., II CK 353/03 - z dnia 17 lipca 2009 r., IV CSK 110/09 - z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09).

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów prawa procesowego podniesionych przez stronę powodową w apelacji. Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia przez Sąd przepisu art. 89 § 1 k.p.c. w zw. z art. 97 § 2 k.p.c., gdyż wbrew twierdzeniom skarżącego pełnomocnik powódki W. T. został należycie umocowany do udziału w sprawie niniejszej, co wykazane zostało pisemnym pełnomocnictwem dołączonym do akt spraw w dniu 13 kwietnia 2021 roku (k. 129) i brak jest podstaw do kwestionowania podejmowanych przez niego przed Sądem pierwszej instancji czynności procesowych w imieniu pozwanej. Pełnomocnik dochował również obowiązku dołączenia odpisu dokumentu pełnomocnictwa dla strony przeciwnej przy pierwszej czynności procesowej, tj. na rozprawie przed Sądem Okręgowym w dniu 13 kwietnia 2021 roku – stosownie do przepisu art. 89 § 1 k.p.c. Dokument pełnomocnictwa procesowego złożony został złożony do akt wraz z odpisem (k. 129). Co prawda Sąd pierwszej instancji zaniedbał doręczenia tego odpisu pełnomocnictwa procesowego powódki stronie przeciwnej, niemniej jednak nie oznacza to, że ustanowienie pełnomocnika było nieskuteczne oraz nie rodzi to żadnych ujemnych skutków procesowych dla strony pozwanej, jak też pozostawało bez wpływu na rozstrzygnięcie.

Niezasadne jest również twierdzenie powoda, iż fakt, że powódka W. P. w piśmie procesowym z dnia 19 października 2020 roku wskazała, że uznaje powództwo co do zasady i wnosi o skierowanie sprawy do postepowania mediacyjnego (k. 81), oznacza, że Sąd Okręgowy był związany tym oświadczeniem. Zostało ono złożone, gdy powódka nie była jeszcze reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Pomijając okoliczność, że powództwo zostało uznane tylko przez jednego z pozwanych oraz uznanie nie było precyzyjne, to należy zauważyć, że zostało ono w późniejszym czasie skutecznie odwołane. Po pierwsze na rozprawie w dniu 13 stycznia 2021 roku powódka oświadczyła osobiście wprost, że nie uznaje powództwa oraz wyjaśniła, że Bank nie wypowiedział jej umowy kredytowej, gdyż kredyt był terminowo spłacany. Następnie, jej prawidłowo umocowany pełnomocnik na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku przed Sądem pierwszej instancji oświadczył, że powództwa nie uznaje i wnosi o jego oddalenie. Na rozprawie w dniu 8 lutego 2022 roku, na którą w apelacji powołuje się powód, obaj skutecznie umocowani profesjonalni pełnomocnicy pozwanych jedynie podtrzymali dotychczasowe stanowisko procesowe, w ramach którego nie uznawali powództwa.

W świetle powyższego, wbrew zarzutom apelacyjnym, nie było podstaw do podważenia skuteczności zmodyfikowanego stanowiska strony powodowej i odwołania oświadczenia o uznawaniu powództwa, tym bardziej, że czynności procesowe stron charakteryzują fakultatywność i odwołalność, wynikające z zasady dyspozycyjności. Odwołalność czynności procesowych oznacza, że strona może przez inną czynność procesową pozbawić skutków prawnych wcześniej dokonaną przez siebie czynność procesową. Dopuszczalność odwołania dotyczy każdej czynności procesowej strony do momentu wywołania ostatecznych skutków, a jej ograniczenia mogą wynikać z regulacji odnoszących się do określonych czynności procesowych, względnie z charakteru pewnych czynności procesowej (por. uchwałę Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 4 czerwca 2009 r., III CZP 29/09). Także uznanie powództwa jest przede wszystkim czynnością procesową, a nie oświadczeniem woli w rozumieniu prawa materialnego, stąd jest czynnością odwołalną do chwili uprawomocnienia się orzeczenia i wbrew wywodom apelacji nie podlega to ocenie z punktu widzenia przepisów prawa materialnego normujących wady oświadczenia woli i uchylenie się od skutków czynności materialnoprawnej (por. np. wyroki Sądu Najwyższego w sprawach II PR 58/71, I PK 194/08, V CSK 312/15, I CK 1/02).

W ocenie Sądu Apelacyjnego bezzasadne są także zarzuty powoda kwestionujące dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę skuteczności złożonego przez niego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytowej pozwanym W. T. oraz A. P., gdyż powód, do którego należało inicjatywa dowodowa w tym zakresie, nie wykazał, aby zaistniały okoliczności, które mogłyby uzasadniać skorzystanie przez Bank z umownego prawa wypowiedzenia umowy kredytu. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne. Oznacza to, że w razie uznania, że strona obarczona ciężarem dowodu danego faktu nie udowodniła okoliczności, z których wywodziła dla siebie skutki prawne, sąd rozstrzyga na niekorzyść tej strony (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2019 r., III CSK 282/17).

Przede wszystkim nieuzasadniony jest zarzut apelacji, dotyczący naruszenia przepisu art. 75 ust. 1 i 3 prawa bankowego w części w jakiej dotyczy możliwości wypowiedzenia umowy przez Bank z uwagi na zagrożenie ich upadłością. Należy ocenić, że podnoszona w tym zakresie przez powoda argumentacja pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż w piśmie zatytułowanym wypowiedzenie umowy i skierowanym do kredytobiorców jako podstawę wypowiedzenia Bank wskazał § 21 ust. 1 powyższej umowy (k. 11). Pomijając kwestię, czy powodowy Bank w ogóle był uprawniony do dokonania wypowiedzenia z powodu zagrożenia upadłością kredytobiorców, istotne jest, że nie dokonał wypowiedzenia z tej przyczyny. Z przywołanego w wypowiedzeniu postanowienia umownego jasno wynika, że Bank ma prawo wypowiedzieć umowę w całości lub w części z 30-dniowym okresem wypowiedzenia, jeżeli kredytobiorca nie dotrzymał warunków udzielenia kredytu określonych w umowie lub utracił zdolność kredytową (§ 21 ust. 1 umowy kredytu-k.18). Nie są zatem uprawnione zarzuty powoda, iż uzasadnioną podstawą wypowiedzenia przez niego umowy było również „zagrożenie upadłością” ze względu informację, że przeciwko pozwanym toczyły się trzy postępowania egzekucyjne, skoro powyższe nie stanowiło podstawy oświadczenia Banku o wypowiedzeniu umowy. Powodowy Bank jako przyczynę wypowiedzenia pozwanym umowy kredytu wskazał informację o wszczęciu egzekucji w sprawie (...), co ewentualnie można by zakwalifikować jako powołanie się na utratę zdolności kredytowej pozwanych z § 21 umowy i zaistnienie tej przesłanki winien był wykazać w ramach niniejszego procesu. Zaznaczyć należy, że w świetle powołanych przepisów pojęcie zagrożenia upadłością nie jest tożsame z pojęciem utraty zdolności kredytowej (art. 75 ust. 3 prawa bankowego wymienia je jako odrębne przesłanki). Należy przy tym zwrócić uwagę, że wypowiedzenie umowy kredytu, aby mogło być uznane za skuteczne, musi być w pełni zrozumiałe dla kredytobiorcy. Powinno być więc w swojej treści jasne i na tyle jednoznaczne, by adresat mógł ustalić sens tego oświadczenia, a także jego podstawę faktyczną. W sytuacji, gdy powód podjął próbę wypowiedzenia umowy kredytu w oparciu o konkretnie wskazany przepis umowy, w którym nie ma mowy o zagrożeniu upadłością, Bank nie może dowodzić na etapie postępowania sądowego zaistnienia tej przesłanki.

Wbrew twierdzeniom apelującego nie wykazał on utraty zdolności kredytowej przez pozwanych kredytobiorców, gdyż wszczęcie przeciwko jednemu z nich ezekucji i zajęcie w jej ramach nieruchomości nie może być automatycznie uznane za jednoznaczne z utratą zdolności kredytowej (czyli utratą zdolności spłaty kredytu w terminach określonych w umowie), tym bardziej, że przecież pomimo wszczęcia egzekucji kredyt był spłacany. Natomiast, jeśli Bank podjął takie podejrzenie to winien był podjąć działania zmierzające do zweryfikowania sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorców pod kątem dalszej możliwości spłaty kredytu. Uprawnienia w tym zakresie przewiduje art. 74 prawa bankowego, zgodnie z którym w czasie obowiązywania umowy kredytu kredytobiorca jest obowiązany przedstawić - na żądanie banku - informacje i dokumenty niezbędne do oceny jego sytuacji finansowej i gospodarczej oraz umożliwiające kontrolę wykorzystania i spłaty kredytu. W myśl natomiast art. 70 ust. 3 prawa bankowego kredytobiorca jest obowiązany umożliwić podejmowanie przez bank czynności związanych z oceną sytuacji finansowej i gospodarczej oraz kontrolę wykorzystania i spłaty kredytu. Powodowy Bank miał zatem możliwość sprawdzenia i przeanalizowania czy rzeczywiście zaistniały dług obciążający jednego z pozwanych oraz egzekucja z nieruchomości są jednoznaczne z utratą zdolności kredytowej przez oboje pozwanych. W świetle cytowanych przepisów nie jest zgodne z prawdą twierdzenie apelującego, iż był on „zaledwie uprawniony do żądania dokumentów”, skoro kredytobiorcy mieli obowiązek przedstawić dokumenty na jego wezwanie i na ich podstawie możliwa była ocena.

Powód jednak zaniechał stosownych działań wyjaśniających w tym względzie. Z okoliczności niniejszej sprawy nie wynika, aby Bank skorzystał ze swojego uprawnienia i zażądał od pozwanych dokumentów, czy też aby w inny sposób podjął próbę ustalenia możliwości dalszej spłaty przez pozwanych zaciągniętego kredytu. Także w niniejszym postępowaniu nie przedstawił danych dotyczących ówczesnej sytuacji majątkowej pozwanych, w tym źródeł i wysokości ich dochodów, a zatem nie wykazał rzeczywistej utraty przez nich zdolności kredytowej, a w konsekwencji spełnienia przesłanki wypowiedzenia umowy kredytowej we wskazanym przez niego trybie. Można tylko dodać, że także z przywoływanych w apelacji zapisów w księdze wieczystej o toczących się postępowaniach nie wynika ani które z pozwanych było dłużnikiem, ani jakiego rzędu było zadłużenie, co także nie pozwala na ocenę wystąpienia tej przesłanki.

W świetle powyższego i na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda jako bezzasadną, o czym orzekł jak w punkcie I wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego uzasadnia treść przepisu art. art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 108 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny zasądził od powoda na rzecz pozwanych zwrot kosztów postępowania apelacyjnego obejmujących wynagrodzenie pełnomocników należne w kwocie 8.100 zł na podstawie § 2 pkt 7 w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265