II AKa 284/17 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Lublinie z 2018-02-14
- Tytuł:
- Sąd Apelacyjny w Lublinie z 2018-02-14
- Data orzeczenia:
- 14 lutego 2018
- Data publikacji:
- 23 kwietnia 2018
- Data uprawomocnienia:
- 14 lutego 2018
- Sygnatura:
- II AKa 284/17
- Sąd:
- Sąd Apelacyjny w Lublinie
- Wydział:
- II Wydział Karny
- Przewodniczący:
- sędzia Barbara du Château
- Sędziowie:
-
Elżbieta Jóźwiakowska
Wojciech Zaręba - Hasła tematyczne:
- Samodzielność jurysdykcyjna sądu , Formy popełnienia przestępstw - zjawiskowe
- Podstawa prawna:
- art. 8 k.p.k.; art. 7 k.p.k., art. 18 § 3 k.k.
- Teza:
- (...) norma zawarta w § 3 art. 442 k.p.k. wprowadza wyjątek od zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądów, określonej w art. 8 k.p.k., poprzez związanie sądu rozpoznającego ponownie sprawę w pierwszej instancji „zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami sądu odwoławczego co do dalszego postępowania”. Zapatrywania prawne to nic innego, jak sugestie interpretacyjne norm mających w sprawie zastosowanie, zaś wskazania co do dalszego postępowania to zalecenia dotyczące potrzeby uzupełnienia materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów lub przeprowadzenia ich w określony sposób. Inne wskazania, w szczególności te odnoszące się co do oceny poszczególnych dowodów, nie są wiążące dla sądu ponownie rozpoznającego sprawę, zatem zasada swobodnej oceny dowodów, zawarta w normie art. 7 k.p.k., nie doznaje tu jakiegokolwiek ograniczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 12 lipca 1979 r., IV KR 136/79, OSNKW 1979, nr 11-12, poz. 122 oraz z dnia 10 marca 1980 r., II KR 5/80, OSNPG 1980, nr 12, poz. 157). Sąd I instancji zachowuje zatem swą pełną samodzielność (oczywiście respektując wskazania zawarte w art. 7 k.p.k.) w zakresie podjęcia decyzji, który z przeprowadzonych w sprawie dowodów, w jego ocenie, zasługuje na przymiot wiarygodnego, a któremu tego statusu przyznać nie sposób i nie wiążą go tu jakiekolwiek sugestie sądu odwoławczego. (...) pomocnictwem jest ułatwienie popełnienia czynu zabronionego innej osobie, pomocnik musi mieć więc wyobrażenie konkretnego czynu zabronionego, który ma być popełniony przez sprawcę głównego. Wprawdzie z istoty pomocnictwa wynika, że nie musi być ono warunkiem dokonania czynu zabronionego, może być wręcz działaniem o nieistotnym znaczeniu, ale wszak ustawodawca normatywnej istoty pomocnictwa nie ograniczył formułą taksatywnego wyliczenia sposobów udzielenia wsparcia sprawcy głównemu, zatem w grę mogą wchodzić inne, nie wymienione w przepisie art. 18§3 k.k., formy. Zatem doniosłość zachowania oskarżonego, nie przekreśla przyjęcia tej nie sprawczej postaci odpowiedzialności, zwłaszcza, że nie ulega wątpliwości, że oskarżony miał wyobrażenie i świadomość w jakim czynie popełnianym przez sprawcę głównego, to jest Waldemara Gorala, uczestniczy oraz, że traktował ów czyn jako „cudzy”, choć, paradoksalnie, to kierowana przez niego spółka, była beneficjentem tego przestępstwa.
Dodano:
,
Opublikował(a):
Barbara Michoń
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Lublinie
Osoba, która wytworzyła informację: sędzia Barbara du Château, Elżbieta Jóźwiakowska , Wojciech Zaręba
Data wytworzenia informacji:
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Lublinie
Osoba, która wytworzyła informację: sędzia Barbara du Château, Elżbieta Jóźwiakowska , Wojciech Zaręba
Data wytworzenia informacji: