Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Małgorzata Rokicka-Radoniewicz (spr.)
Sędziowie:	SA Elżbieta Czaja SO del. do SA Katarzyna Antoniak
Protokolant: protokolant sądowy Kinga Panasiuk-Garbacz

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2017 r. w Lublinie

sprawy K. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia społecznego

na skutek apelacji K. R.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 5 grudnia 2016 r. sygn. akt VIII U 1247/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od K. R. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Katarzyna Antoniak Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Czaja

III AUa 304/17

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 15 maja 2014 roku stwierdził, że K. R. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, od dnia 2 grudnia 2013 roku nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. W uzasadnieniu podniósł, że w związku z roszczeniem o wypłatę zasiłku chorobowego od 1 kwietnia 2014 roku z tytułu prowadzonej działalności wdrożył postępowanie wyjaśniające. Wskazał, że przedłożone przez ubezpieczoną dokumenty w istocie nie potwierdzają rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Lublinie wniosła K. R. zarzucając jej naruszenie art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. 2013, poz.672 ze zm.). w zw. z art. 8 ust. 6 pkt 1 i art.13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych polegające na błędnym przyjęciu, że w spornym okresie od 2 grudnia 2013 roku do dnia wydania zaskarżonej decyzji tj. do 15 maja 2014 roku ubezpieczona K. R. nie wykonywała działalności gospodarczej. Wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i ustalenie, że od dnia 2 grudnia 2014 roku podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 5 grudnia 2016 roku oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawczyni K. R. ma wykształcenie wyższe. W okresie od sierpnia 2013 roku do października 2013 roku pracowała w (...) S.A. i w (...) S.A. w charakterze konsultanta telefonicznego. Zaszła w ciążę na przełomie października i listopada 2013 roku. Od 2 grudnia 2013 roku zarejestrowała pozarolniczą działalność gospodarczą - dokonała zgłoszenia do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Przedmiotem tej działalności miało być prowadzenie wirtualnego biura tj. obsługa korespondencji przychodzącej oraz jej przechowywanie, bieżące informowanie o nadejściu korespondencji, obsługa poczty mailowej oraz tradycyjnej, skanowanie i kserowanie korespondencji, możliwość wysyłki korespondencji pod określony adres, prowadzenie kalendarza spotkań, poszukiwanie kontrahentów i umawianie spotkań z nimi, udzielanie o firmie i ofercie, użyczania adres korespondencyjnego . Miejscem prowadzenia działalności gospodarczej miał być lokal przy ulicy (...) w L.. Skarżąca stworzyła również stronę internetową firmy. Miała pracować na laptopie swojego męża.

W związku z rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej zgłosiła się z tego tytułu do ubezpieczeń społecznych od 2 grudnia 2013 roku, a zadeklarowana przez nią podstawa wymiaru składek wynosiła: w grudniu 2013 roku - 2400 złotych, a za miesiące od stycznia 2014 roku do marca 2014 roku- 4360,00 złotych. Zwiększyła składkę, aby w przyszłości otrzymywać wyższe świadczenia z ubezpieczeń społecznych.

W dniu 7 stycznia 2014 roku podpisała umowę ze Spółka Komandytową (...), której komplementariuszem jest (...) Sp. z o.o. Prezesem i współudziałowcem (...) Sp. z o.o. jest M. R.. Jej udziałowcami są też dwie siostry męża skarżącej. Celem tej umowy miało być zbudowanie bazy klientów dla firmy i wyszukiwanie kontrahentów w województwie (...) i województwach ościennych oraz kontrahentów zagranicznych.

(...) Sp. z o.o. S.k. wystawiła faktury dla K. R.: nr (...) w dniu 15 stycznia 2014 roku , nr (...) w dniu 31 stycznia 2014 roku, nr (...) w dniu 17 lutego 2014 roku, nr(...)roku w dniu 15 marca 2014 roku, nr (...) w dniu 27 marca 2014 roku, nr (...) w dniu 31 marca 2014 roku, a każda z nich opiewała na kwotę 500 złotych brutto.

Spółka Komandytowa (...) w 2013 roku osiągnęła dochód w kwocie 12456, 42 złote, a w 2014 roku poniosła stratę w kwocie 7667,75 złotych.

K. R. od dnia 6 marca 2014 roku do dnia 19 marca 2014 roku przebywała w szpitalu w związku z zagrożoną ciążą. Z kolei od dnia 20 marca 2014 roku do dnia 26 marca 2014 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim. Od okresie dnia 1 kwietnia 2014 roku ponownie przebywała na zwolnieniu lekarskim. W dniu (...) urodziła dziecko.

Zgodnie z księgą przychodów i rozchodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ponosiła straty: w styczniu 2014 roku-98,92 złote, w lutym 2014 roku-815,23 złote, w marcu 2014-815,23 złote. W grudniu 2013 roku nie prowadziła księgi przychodów i rozchodów. Składki na ubezpieczenie społeczne pokrywała z oszczędności.

W połowie lutego 2014 roku skarżąca zwróciła się do K. K. z prośbą o przekazanie kontaktu do firmy, która mogła by być jej potencjalnym klientem celem. Po przekazaniu tego kontaktu nie doszło jednak do nawiązanie współpracy .

W lutym 2014 roku spotkała się w sprawie współpracy z M. S. (1), jednak do następnego spotkania już nie doszło i ostatecznie współpraca nie został nawiązana.

Z wnioskodawczynią w sprawie współpracy kontaktował się również R. K., który prowadzi działalność agroturystyczną.

Po urodzeniu dziecka skarżąca zawiesiła prowadzenie działalności i podjęła zatrudnienie na podstawie umowy o pracę.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych oraz aktach organu rentowego oraz na podstawie zeznań wnioskodawczyni oraz świadków: M. R., M. S. (1), K. K. i R. K.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z zeznań wnioskodawczyni oraz świadka M. R. w części jakiej nie pozostawały w sprzeczności wobec pozostałych zebranych w sprawie dowodów, zwłaszcza zaś dowodów ze zgromadzonych w toku postępowania dokumentów tj. odnośnie rozpoczęcia, rejestracji działalności, poprzedniego zatrudnienia, wykształcenia, rodzaju usług, które zamierzała wykonywać w ramach prowadzonej działalności.

Nie zasługiwały na obdarzenie przymiotem wiarygodności te fragmenty zeznań wnioskodawczyni oraz wymienionego świadka w których osoby te wskazywały, iż celem K. R., było faktyczne wykonywanie działalności gospodarczej. W obliczu bowiem całokształtu ujawnionych w tej sprawie okoliczności oraz przeprowadzonych dowodów, wszystkie wymienione twierdzenia musiały być uznane za niewiarygodne i zaprezentowane wyłącznie w celu zrealizowania korzystnej dla wnioskodawczyni, taktyki procesowej.

Niewątpliwe jest, że w interesie wnioskodawczyni i M. R. którzy są małżeństwem, było relacjonowanie relewantnych w toku postępowania okoliczności w sposób, który pozwoliłby im na skuteczne zakwestionowanie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Zdaniem Sądu, do osiągnięcia takiego celu miały zmierzać między innymi przedstawiane przez wnioskodawczynię na rozprawie w dniu 9 września 2014 roku twierdzenia, jakoby pozyskała dla (...) Sp. o.o. Sp. K dwóch kontrahentów: firmę (...) oraz Chłodnię (...). Brak jest jednak jakichkolwiek wiarygodnych dowodów na potwierdzenie tych twierdzeń. Zauważyć przy tym należy, że już na rozprawie w dniu 14 lipca 2016 roku podniosła, iż nie wie ilu klientów w okresie współpracy ze Spółką komandytową (...) jej przysporzyła.

Również zeznania M. R. złożone na rozprawie w dniu 11 marca 20 16 roku, z których wynika, że współpraca z K. R., przyniosła efekt, nie były przekonujące, albowiem nie był on w stanie określić z jakimi firmami Spółka (...) zawarła umowę dzięki działaniom wnioskodawczyni.

Sąd nie podzielił również zeznań wyżej wymienionych osób, iż wnioskodawczyni stworzyła bazę klientów dla Spółki komandytowej (...) w okresie prowadzenia działalności gospodarczej. Albowiem przedłożyła ją dopiero na rozprawie w dniu 15 lipca 2016 roku. W ocenie Sądu jeżeli dokument ten faktycznie sporządzono by w okresie prowadzenia przez skarżącą działalności gospodarczej, to wnioskodawczyni przedłożyłaby go już na etapie postępowania przed organem rentowym, a najpóźniej wraz z odwołaniem. Powyższe wskazuje, że został on przygotowane jedynie w celu uwiarygodnienia stanowiska prezentowanego przez wnioskodawczynię w trakcie postępowania sądowego. W związku z powyższym brak jest podstaw do przyjęcia, iż Spółka komandytowa (...) korzystała z tej bazy danych w celu wyszukania klientów.

Twierdzenia, iż wnioskodawczyni rzeczywiście zamierzała wykonywać działalność gospodarczą, w obliczu zasad logicznego rozumowania, należało ocenić jako nieprzekonujące i niewiarygodne również z uwagi na fakt, iż jednym podmiotem na rzecz którego jej firma rzekomo świadczyła usługi była Spółka komandytowa (...), w której komplementariuszem była (...) Sp. z o.o., w której udziałowcem jest mąż skarżącej M. R., oraz jego dwie siostry.

Zmienne jest przy, tym że wnioskodawczyni nie potrafiła określić czy podpisała umowę o świadczenie usług ze Spółką komandytową, czy ze Spółką ograniczoną odpowiedzialnością.

Za takim potraktowaniem relacji wymienionych osób przemawiały również i inne ujawnione w sprawie okoliczności, a mianowicie relatywnie krótki okres pomiędzy zarejestrowaniem tej działalności, a dniem w którym wnioskodawczyni stała się czasowo niezdolna do pracy. Znamienne jest również, iż skarżącą od stycznia 2014 roku podwyższyła podstawę wymiaru składek z 2400 złotych na kwotę 4360,00 złotych pomimo, iż jej działalność przynosiła straty. Jak sama wskazywała uczyniła to, aby osiągać wyższe świadczenia z ubezpieczenia społecznego.

Sąd podzielił zeznania świadków K. K. i M. S. (1), albowiem były spójne i logiczne oraz zgodne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Nadto świadkowie są osobami obcymi dla wnioskodawczyni i nie mieli powodu, aby zeznawać nieprawdę. Z zeznań K. K. wynika, że przekazał wnioskodawczyni kontakt do potencjalnego klienta, ale nie doszło do nawiązania z nim współpracy. Z kolei świadek M. S. (1) wskazywała, że spotkała się z ubezpieczoną w celu nawiązania współpracy, ale ostatecznie do tego nie doszło.

Sąd podzielił zeznania R. K.w części jakiej podnosiła, iż spotkała się w sprawie współpracy z wnioskodawczynią, albowiem w tej części jej zeznania korelowały z twierdzeniami skarżącej. Natomiast odmówił przymiotu wiarygodności jej zeznaniom w zakresie w jakim wynika z nich , że nawiązała współpracę z K. R.. Zauważyć bowiem należy, że sama wnioskodawczyni temu zaprzeczała, wskazując, że nie współpracowała z R. K..

Sąd obdarzył wiarą dokumenty zgromadzone w aktach organu rentowego dotyczące zarejestrowania działalności gospodarczej, nie podzielił jednak złożonej przez odwołującą dokumentacji w postaci umowy i faktur (k. 32-37 akt ZUS) i dokumentów złożonych na rozprawie w dniu 14 lipca 2016 roku (k.101 a.s.), albowiem zostały one wytworzone jedynie w celu upozorowania prowadzenia działalności gospodarczej.

Sąd Okręgowy orzekł, że zgodnie z treścią przepisów art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 121 ze zm.) osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym oraz wypadkowemu od dnia rozpoczęcia do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Natomiast w myśl art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą.

Jak wynika z art. 8 ust. 6 pkt 1 za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych. Z kolei w myśl art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 584 ze zm.) działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wyróżnia kilka specyficznych właściwości, tj. charakter profesjonalny, a więc stały, nie amatorski i nie okazjonalny, podporządkowanie regułom opłacalności i zysku, powtarzalność działań (np. seryjność produkcji, stypizowanie transakcji, stała współpraca itd.) oraz uczestnictwo w obrocie gospodarczym (por. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1991 r., sygn. akt III CZP 40/91). Co ważne - wykonywanie działalności gospodarczej obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie w celu zarobkowym czynności należących do zakresu tej działalności, lecz także działań zmierzających do zaistnienia takich czynności gospodarczych (czynności przygotowawcze), jak na przykład poszukiwanie nowych klientów, zamieszczanie ogłoszeń w prasie, załatwianie spraw urzędowych. W konsekwencji podjęcie czynności zmierzających bezpośrednio do rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej (czynności przygotowawczych) stanowi już o jej wykonywaniu, o ile w ich następstwie doszło do faktycznego jej uruchomienia (wyrok SN z dnia 25 listopada 2005 r., I UK 80/05; wyrok SN z dnia 23 marca 2006 r., I UK 220/05; wyrok SN z dnia 18 października 2011 r., II UK 51/11).

W ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu K. R. nie udowodniła, iż działalność gospodarcza realnie prowadziła w sposób zorganizowany i ciągły. Z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego jednoznacznie wynikało, że owszem, w okresie objętym zaskarżoną decyzją, tj. od 2 grudnia 2014 roku wnioskodawczyni zarejestrowała pozarolniczą działalność gospodarczą, a Spółka komandytowa (...) wystawiła faktury za prowadzone usługi, lecz czynności tych nie można uznać za prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej warunkujące podleganie z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym. Czynności podjęte przez skarżącą w ramach prowadzonej działalności miały charakter sporadyczny, incydentalny.

Zdaniem Sądu, w działaniach K. R. brak było także cechy zarobkowości, nierozerwalnie związanej z działalnością gospodarczą. Zarobkowy charakter działalności gospodarczej oznacza, że celem jej podjęcia jest osiągnięcie zysku, czego logicznym następstwem jest także minimalizowanie kosztów uzyskania przychodu. W realiach niniejszej sprawy nie można stwierdzić, że wnioskodawczyni była zainteresowana faktycznym prowadzeniem działalności gospodarczej w celach zarobkowych. Zdaniem Sądu, fakt określenia wysokiej podstawy wymiaru składek z prowadzonej działalności (jak sama skarżąca przyznała – nieadekwatny do przychodów), świadczy jedynie o chęci uzyskania przez skarżącą wysokiego zasiłku chorobowego, do którego zgłosiła roszczenie i następnie zasiłku macierzyńskiego. Zadeklarowana przez nią podstawa wymiaru składek pozostawała w oderwaniu od realnych możliwości finansowych wnioskodawczyni, która dopiero uruchamiała swoją działalność, a co za tym idzie nie miała w zasadzie klientów. W grudniu 2013 roku jako pierwszą podstawę wymiaru składek zadeklarował kwotę 2300 złotych, a od stycznia 2014 roku już kwotę 4360,00 złotych , mając świadomość, że jest to krótkotrwałe obciążenie finansowe, za które uzyska wysoki zasiłek chorobowy.

Nie budzi wątpliwości fakt, że skarżąca podjęła działania mające wskazywać na formalne rozpoczęcie działalności gospodarczej w postaci zgłoszenia do CEIDG oraz podpisała umowę o świadczenie usług ze Spółką (...), która wystawiła faktury za rzekome usługi. Okoliczność ta nie wpływa jednak na fakt, że z już z samego założenia były to działania mające na celu stworzenie pozorów działalności.

Zdaniem Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe, będące wynikiem zarówno uwzględnienia wniosków strony, jak i dowodów zgromadzonych w trakcie postępowania w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, dawało podstawę do dokonania ustalenia, że wnioskodawczyni w okresie od dnia 2 grudnia 2013 roku nie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów. Zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych z tytułu prowadzenia tejże działalności od wskazanej daty było zatem czynnością pozorną, zmierzającą jedynie do uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Potwierdza to także okoliczność, że po okresie urlopu macierzyńskiego wnioskodawczyni nie kontynuuje tej działalności i podjęła zatrudnienia na podstawie umowy o prace.

Od tego wyroku apelację wniosła wnioskodawczyni K. R. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucała:

1.  naruszenie przepisów postępowania tj. art.233 § 1 kpc przez błędną ocenę zebranego materiału dowodowego naruszającą zasadę swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji błędne przyjęcie, że ubezpieczona nie prowadziła i nie miała zamiaru prowadzenia działalności gospodarczej, a podejmowane przez nią czynności miały na celu stworzenie pozorów działalności;

2.  naruszenie prawa materialnego tj. art.6 ust.1 pkt 5 i art.11 ust.2 w związku z art.13 ust.4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art.2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej polegające na błędnym przyjęciu, ze w ustalonym stanie faktycznym w spornym okresie od 2 grudnia 2013 roku do dnia wydania zaskarżonej decyzji do 15 maja 2014 roku ubezpieczona nie wykonywała działalności gospodarczej.

Wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zmianę zaskarżonej decyzji i ustalenie, że od dnia 2 grudnia 2013 roku ubezpieczona podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu oraz dobrowolnie chorobowemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej oraz zasądzenie kosztów od organu rentowego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Przed wszystkim należy zauważyć, że apelacja zawiera zarzuty podnoszone w odwołaniu od zaskarżonej decyzji i powielenie stanowiska strony wnioskodawczyni przedstawionego w toku postępowania. Sąd Okręgowy wypowiedział się szczegółowo co do tych zastrzeżeń i dał temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dokonując oceny zarówno argumentów zawartych w odwołaniu wnioskodawczyni, jak argumentów pozwanego. Istotą sprawy było ustalenie, czy wnioskodawczyni faktycznie w dniu 2 grudnia 2013 roku podjęła wykonywanie działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu wirtualnego i czy czynności przez nią wówczas podjęte miały na celu faktyczne prowadzenie tej działalności, czy też jedynie spowodowanie powstania warunków do uzyskania wysokich świadczeń z tytułu urodzenia dziecka.

Wbrew poglądowi wyrażonemu w apelacji Sąd Apelacyjny nie stwierdza naruszenia prawa materialnego przez zastosowanie przepisów wskazanych w zarzucie apelacji. Sąd Okręgowy przeprowadził bardzo szczegółowe postępowanie dowodowe w granicach zgłaszanych przez strony wniosków dowodowych, wnikliwe przeanalizował materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i poczynił ustalenia faktyczne, które znajdują pełne oparcie w przeprowadzonych dowodach, są dokładne i wewnętrznie spójne. W oparciu o zebrany materiał dowodowy, którego w zasadzie wnioskodawczyni nie kwestionuje, Sąd Okręgowy wydał trafne rozstrzygnięcie na podstawie przytoczonych w uzasadnieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych. Wnioskodawczyni upatruje naruszenie przez Sąd przepisów postępowania cywilnego poprzez nieuwzględnienie jej dowodów - zeznań jej męża prowadzącego firmę (...), z którą miałaby współpracować oraz innych członków najbliższej rodziny. Wszystkie dowody przedstawione przez wnioskodawczynię zostały ocenione przez Sąd Okręgowy zgodnie z zasadami wynikającymi z art.233 § 1 KPC. Skoro wnioskodawczyni poza własnymi twierdzeniami nie wskazała żadnych materialnych dowodów wskazujących na faktyczne i prowadzenie działalności gospodarczej, zarzut sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego jest całkowicie bezzasadny. Działalność gospodarcza zgłoszona przez wnioskodawczynię - prowadzenie wirtualnego biura wymaga wykazania, że prowadzona przez nią działalność była faktycznie wykonywania, a nie pozostawała wyłącznie w wirtualnej rzeczywistości. Zważyć należy, że wnioskawcyzni nawet nie zadbała o niezbędny sprzęt do podjęcia takiej działalności – posługiwała się laptopem męża.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych. Treść tych przepisów i warunki ich stosowania zostały szczegółowo omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Okręgowego i wnioskowania prawnicze odnoszące się do zasad podlegania z mocy ustawy ubezpieczeniu społecznemu osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą w okresie od jej faktycznego rozpoczęcia do faktycznego zakończenia. W świetle art. 13 pkt 4 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność - od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. W ocenie Sądu Apelacyjnego zebrany przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej od dnia 2 grudnia 2013 roku.

O prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej można mówić wyłącznie wówczas gdy ma ona charakter ciągły i zorganizowany – art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz.U. z 2010 r. Nr 220, poz.1447 ze zm.) i gdy nastąpiło już jej rozpoczęcie. W literaturze przyjmuje się, że działalność jest prowadzona od momentu dokonania pierwszej czynności w obrocie gospodarczym, która jest bezpośrednio i wprost związana z przedmiotem działalności gospodarczej, którą dany przedsiębiorca chce wykonywać (M. Sieradzka, M. Szydło, M. Zdyb, Nowelizacja ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, Mon. Praw. 2009, nr 17).

W żadnym razie wpis do ewidencji działalności gospodarczej nie przesądza o jej prowadzeniu. W świetle art. 14 ust. 1 cyt. ustawy przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą w dniu złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wpis stanowi jedynie podstawę rozpoczęcia działalności gospodarczej w rozumieniu jej legalizacji i nie jest zdarzeniem utożsamianym z podjęciem takiej działalności. Rozpoczęcie działalności jest faktem, polegającym na podjęciu czynności mieszczących się w ustawowej definicji działalności gospodarczej tj. podejmowaniu działań w celu zarobkowym w sposób ciągły i zorganizowany. Takie czynności nie zostały przez wnioskodawczynię podjęte ani od dnia 2 grudnia 2013 roku ani po zakończeniu zasiłku chorobowego i macierzyńskiego.

Sąd Apelacyjny podziela w pełni pogląd Sądu Najwyższego, w świetle którego podejmowanie czynności przygotowawczych polegających na poszukiwaniu kontrahentów umowy obejmującej zakres działań określony we wpisie do ewidencji oraz gotowość do podjęcia tych działań nie stanowią o rozpoczęciu wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli nie doprowadziły do faktycznego jej uruchomienia (wyrok z dnia 18 października 2011 r. II UK 51/11, LEX nr 1110977). W przypadku wnioskodawczyni nie można mówić o uruchomieniu działalności od dnia 2 grudnia 2013 roku, zatem brak podstaw do przyjęcia, że od tej daty działalność była prowadzona. Wystawiane dokumenty przez firmę jej męża i jego sióstr nie mogą stanowić przekonującego dowodu, a prowadzone rozmowy z innymi osobami na temat ewentualnej współpracy zakończyły się fiaskiem.,

Skoro skarżąca nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej to nie powstał tytuł ubezpieczenia skutkujący obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym, rentowym i wypadkowym, wymieniony w treści art. 6 ust. 1 pkt 5 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

W uzasadnieniu wyroku Sąd odniósł się do wszystkich zastrzeżeń wnioskodawczyni i ocenił zasadność odwołania na podstawie powołanych przepisów z przytoczeniem ich treści i dokonaniem prawidłowej interpretacji z przywołaniem poglądów orzecznictwa w podobnych sprawach.

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776). Podnieść należy dodatkowo, że skarżąca argumentami przytoczonymi w apelacji w żaden sposób nie podważyła zasadności stanowiska Sądu pierwszej instancji. Apelacja zawiera bowiem jedynie własną interpretację przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i ustawy o swobodzie działalności gospodarczej odmienną od przyjętej przez Sąd Okręgowy i nie znajdującą potwierdzenia w treści tych przepisów.

Uzasadnienie wyroku spełnia wymogi art.328 § 2 KPC – Sąd ustosunkował się do wszystkich dowodów i wyjaśnił powody, dla których odmówił wiary wyjaśnieniom stron, wskazał też podstawę prawną wyroku z powołaniem się na orzecznictwo Sądu Najwyższego.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona i na mocy art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach Sąd Apelacyjny oparł na przepisach art.98 KPC oraz § 2 pkt 4 i § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015 poz.1804).