Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

III AUa 169/14 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Lublinie z 2014-07-03

Sygn. akt III AUa 169/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia

SA Elżbieta Gawda

Sędziowie:

SA Małgorzata Rokicka - Radoniewicz

SA Marcjanna Górska (spr.)

Protokolant: Anna Szymanek-Leziak

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2014 r. w Lublinie

sprawy M. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy M. L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt IV U 350/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję i ustala M. L. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013 roku;

II.  nie stwierdza odpowiedzialności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

III.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz M. L. kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;

IV.  przyznaje adwokatowi A. B. od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Siedlcach kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych podwyższoną o należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu.

Sygn. akt III AUa 169/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lutego 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) odmówił M. L. prawa do emerytury ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił posiadania, co najmniej 15 lat zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Pozwany przyjął, że udowodniony przez ubezpieczonego okres pracy w szczególnych warunkach, po odliczeniu okresów urlopu bezpłatnego i okresów pobierania zasiłku chorobowego, wynosi 14 lat, 5 miesięcy i 9 dni.

Odwołanie od tej decyzji złożył M. L., który domagał się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Ubezpieczony podniósł, że spełnia warunek dotyczący posiadania 15 lat pracy w szczególnych albowiem taki charakter miała praca wykonywana przez niego w okresie od 10 grudnia 1981 roku do 10 lutego 1983 roku, kiedy to był zatrudniony w Jednostce Wojskowej w P..

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie, podnosząc, że brak jest podstaw do uznania za pracę w szczególnych warunkach zatrudnienia ubezpieczonego w okresie od 10 grudnia 1981 roku do 10 lutego 1983 roku ponieważ okres ten nie został potwierdzony świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stosownie do treści § 2 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2013 roku Sąd Okręgowy w Siedlcach oddalił odwołanie.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że ubezpieczony M. L., urodzony (...) w dniu 8 grudnia 2012 roku (winno być 28 grudnia 2012 roku) złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury. Na podstawie przedłożonych świadectw pracy, pozwany organ rentowy przyjął, iż na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze 29 lat, 8 miesięcy i 13 dni, w tym 14 lat, 5 miesięcy i 9 dni pracy w warunkach szczególnych. Sąd wskazał, że w toku postępowania M. L. domagał się zaliczenia do okresów pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w Pilawie od dnia 10 grudnia 1981 roku do dnia 10 lutego 1983 roku jako pracy w warunkach szczególnych na stanowisku kierowcy autobusu i mechanika napraw pojazdów. Pracę w wymienionej jednostce, jak ustalił Sąd pierwszej instancji, ubezpieczony rozpoczął od dnia 10 grudnia 1981 roku na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych – kierowcy. W czasie tego zatrudnienia ubezpieczony przewoził pracowników i żołnierzy zawodowych z G. do P. i z powrotem po zakończeniu pracy przez tych pracowników. Przejazdy autobusem zajmowały ubezpieczonemu około 2 godziny dziennie, gdyż odległość z G. do P. wynosi 15 km. Pozostały czas pracy M. L. poświęcał na wykonywanie czynności mechanika napraw pojazdów. W Jednostce naprawiano cysterny, ponadto remontowano silniki i części nadwoziowe. Ubezpieczony zajmował się przede wszystkim wymontowywaniem pomp wtryskowych, a także ich montażem po ich naprawieniu. Montaż pomp w zależności od ich rodzaju, odbywał się w ramach prac wykonywanych na zewnątrz pojazdu lub w kanale.

Od 1 października 1982 roku pracodawca zmienił warunki zatrudnienia ubezpieczonemu, powierzając mu stanowisko kierowcy. Od tej daty zajmował się on czynnościami kierowcy autobusu oraz pojazdu ciężarowego i prace te wykonywał do końca zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w P. tj. do 10 lutego 1983 roku. Po zakończeniu zatrudnienia ubezpieczony otrzymał świadectwo pracy. Sąd podniósł, że w późniejszym okresie ubezpieczony zwracał się do pracodawcy o wystawienie świadectwa pracy w szczególnych warunkach, jednakże dowódca Jednostki Wojskowej odmówił wystawienia takiego dokumentu.

Oceniając przedstawiony wyżej stan faktyczny, Sąd Okręgowy uznał, że brak jest podstaw do zaliczenia całego okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Jednostce Wojskowej w P. do kategorii prac w warunkach szczególnych. Do tej kategorii, zdaniem Sądu, można jedynie zaliczyć okres od dnia 1 października 1982 roku do 10 lutego 1983 roku, w którym to okresie wnioskodawca wykonywał wyłącznie czynności kierowcy, bądź autobusu, bądź samochodu ciężarowego.

Ten rodzaj prac, jak zauważył Sąd Okręgowy, jest bowiem wymieniony w wykazie A, dział VIII, poz. 2 cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów.

Odnosząc się natomiast do zatrudnienia w okresie od 10 grudnia 1981 roku do 30 września 1982 roku, Sąd pierwszej instancji uznał, że okres ten nie jest pracą w warunkach szczególnych. W okresie tym bowiem M. L. przez zdecydowaną większość dniówki roboczej wykonywał czynności mechanika samochodowego. Ten rodzaj prac, co do zasady, nie jest pracą w warunkach szczególnych. Powołany wyżej wykaz „A” w dziale XIV poz. 16 zalicza jedynie do pracy w warunkach szczególnych, prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych. W ocenie Sądu, poczynione w sprawie ustalenia wskazują, że ubezpieczony jako mechanik zajmował się wymontowywaniem pomp paliwowych, które naprawiane były przez inne osoby zatrudnione w warsztacie, a po ich naprawie ubezpieczony zamontowywał pompy do pojazdu. Sam ubezpieczony przyznał w swoich zeznaniach, że jedynie niektóre z pomp wymagały pracy w kanale, a większość czynności była wykonywana na zewnątrz pojazdu. Potwierdził to świadek M. K., przełożony ubezpieczonego. W rezultacie, Sąd pierwszej instancji, odwołując się do treści § 2 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku zgodnie, z którym warunkiem zaliczenia zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych jest wykonywanie danej pracy w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, uznał, że M. L. nie wykonywał prac remontowych w kanale w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie można zatem zaliczyć okresu zatrudnienia od 10 lutego 1981 roku do 30 września 1982 roku do kategorii prac w warunkach szczególnych.

Konkludując, Sąd Okręgowy przyjął, że wnioskodawca nie udowodnił posiadania na dzień 1 stycznia 1999 roku 15 lat pracy w szczególnych warunkach albowiem nawet po doliczeniu okresu pracy na stanowisku kierowcy tj. od dnia okresu od 1 października 1982 roku do 10 lutego 1983 roku, okres ten jest krótszy od wyżej wymienionego. Dlatego też, zdaniem Sądu, wnioskodawca nie spełnił przesłanki wymienionej w § 4 ust. 1 pkt 3 cytowanego wyżej rozporządzenia i na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku złożył M. L.. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na nieuwzględnieniu okresu zatrudnienia od 10 grudnia 1981 roku do 30 września 1982 roku i od 1 października 1982 roku do 10 lutego 1983 roku z uwagi na fakt, iż dwa wymienione stanowiska pracy, t.j. mechanik napraw pojazdów samochodowych i kierowca są ujęte w wykazie prac w szczególnych warunkach zarówno w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), jak i załączniku do zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 roku w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego (Dz.Urz. M.K., nr 10, poz. 77).

Nadto skarżący zarzucił błędną ocenę prawną polegającą na stwierdzeniu, że jednoczesne zatrudnienie na dwóch stanowiskach pracy oznacza, że nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż zgodnie z wyrokami Sądu Apelacyjnego w Lublinie o sygn. III SA/Lu 236/10, 235/2, 239/10, 238/10, 234/10, 242/20, 243/10 z dnia 18 listopada 2010 roku –

„1 uzasadnione jest aby za pracownika wykonującego pracę w warunkach szczególnych traktować już takiego pracownika, którego znaczna część czynności wykonywanych w ramach zakresu obowiązków wiąże się ze szczególnym charakterem. Wykonywanie nawet tylko w ramach części obowiązków takich czynności niesie bowiem ze sobą niebezpieczeństwa związane z obniżoną sprawnością psychofizyczną pracownika. 2. „Pełny wymiar czasu pracy” należy w załączniku do ustawy o emeryturach rozumieć tak jak w przepisach prawa pracy – jako zatrudnienie na pełny etat”.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku oraz zaskarżonej decyzji i wypłatę świadczenia emerytalnego od dnia 1 stycznia 2013 roku oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona, albowiem zaskarżony wyrok wydany został z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.). Zgodnie z treścią ustępu 1 tego przepisu, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet.

Z brzmienia cytowanego przepisu wynika zatem, że jednym z warunków nabycia prawa do emerytury jest legitymowanie się w dniu wejścia w życie ustawy, t.j. w dniu 1 stycznia 1999 roku okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym. Oznacza to, że w tym zakresie znajdują zastosowanie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43), co prawidłowo przyjął Sąd pierwszej instancji.

Zgodnie z treścią § 4 ust. 1 tego rozporządzenia, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Z kolei w myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W rezultacie uwzględniając treść cytowanych unormowań, stwierdzić należy, że za pracę w szczególnych warunkach może być uznana tylko taka praca, która jest wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2012 roku, III UK 92/11 - LEX nr 1215158).

W stanie faktycznym sprawy jedyną kwestią sporną było spełnienie przez wnioskodawcę warunku dotyczącego posiadania na dzień 1 stycznia 1999 roku okresu pracy w szczególnych warunkach w rozmiarze, co najmniej 15 lat. Pozwany organ rentowy uznał bowiem, że udowodniony przez M. L. okres pracy w warunkach szczególnych wynosi 14 lat, 5 miesięcy i 9 dni.

Sąd Okręgowy zaakceptował przedmiotowe wyliczenie pomijając kwestię nieuwzględnienia przez pozwany Zakład okresów, za które ubezpieczony po dniu 14 listopada 1991 roku otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, co jednoznacznie zaznaczył w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Okres ten, jak wynika z informacji udzielonej przez pozwanego w postępowaniu apelacyjnym (pismo – k.66 i 67) wynosi łącznie 5 miesięcy i 27 dni.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wyłączenie okresu korzystania z zasiłków chorobowych z okresu pracy w warunkach szczególnych nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa. Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości akceptuje ukształtowane i utrwalone w tej materii orzecznictwo Sądu Najwyższego, podtrzymane między innymi w wyroku tego Sądu z dnia 23 kwietnia 2010 roku, II UK 313/09 (LEX nr 9876670), gdzie stwierdzono, że „osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 r. okresu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy, obowiązujących od dnia 1 lipca 2004 r.”.

W rezultacie, wskazany wyżej okres pracy w szczególnych warunkach uznany przez Zakład w rozmiarze 14 lat, 5 miesięcy i 9 dni winien być powiększony o podany wcześniej okres, za który wypłacono ubezpieczonemu zasiłek chorobowy, t.j. o 5 miesięcy i 27 dni. Łącznie zatem okres ten wynosi 14 lat, 11 miesięcy i 6 dni.

W konsekwencji zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy posiadała ocena charakteru pracy ubezpieczonego wykonywanej w okresie zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w P. od 10 grudnia 1981 roku do 10 lutego 1983 roku.

Odnośnie tego okresu, jak ustalił Sąd pierwszej instancji, ubezpieczony przedstawił świadectwo pracy stwierdzające, że od 10 grudnia 1981 roku do 30 września 1982 roku pracował jako mechanik pojazdów samochodowych – kierowca, zaś od 1 października 1982 roku do 10 lutego 1983 roku jako kierowca. W zaistniałej sytuacji, wobec braku świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, ustaleń odnośnie charakteru zatrudnienia M. L. w spornym okresie należało dokonać, jak prawidłowo przyjął Sąd Okręgowy, z wykorzystaniem wszelkich środków dowodowych. Postępowanie Sądu pierwszej instancji w tym zakresie nie budzi zastrzeżeń.

Trafnie, zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd ten odwołując się do materiału dowodowego sprawy przyjął, że za pracę w szczególnych warunkach może być uznany tylko okres pracy na stanowisku kierowcy, t.j. okres od 1 października 1982 roku do 10 lutego 1983 roku. W tym czasie bowiem ubezpieczony wykonywał wyłącznie czynności bądź to kierowcy autobusu, bądź to kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Tego rodzaju praca, jak zauważył prawidłowo Sąd pierwszej instancji, wymieniona została w wykazie A, dziale VIII, poz. 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Wskazane stanowisko Sądu pierwszej instancji znajduje potwierdzenie w zeznaniach ubezpieczonego złożonych na rozprawie apelacyjnej, gdzie stwierdził, że jeździł samochodem ciężarowym, woził części do pomp i zaopatrzenie dla pracowników Jednostki Wojskowej w P.. Nadto podał, że sam załadowywał i rozładowywał przewożony towar.

Przedmiotowe zeznania M. L., w ocenie Sądu Apelacyjnego, znajdują potwierdzenie w znajdującym się w aktach osobowych angażu przewidującym dodatek za załadunek i rozładunek.

Podkreślić w tym miejscu należy, że brak świadectwa pracy w szczególnych warunkach i odmowa jego wystawienia przez pracodawcę, zwłaszcza przy uwzględnieniu podanej argumentacji (pismo – k.8), nie stanowią przeszkody do takiej oceny charakteru przedmiotowego zatrudnienia.

Zauważyć należy bowiem, iż pracodawca przyznając fakt zatrudnienia na stanowisku kierowcy, stwierdza, że dodatek za szczególne właściwości pracy nie jest pracą w szczególnych warunkach, której wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego. Takie stwierdzenie, aczkolwiek prawidłowe merytorycznie, nie jest równoznaczne z brakiem możliwości uznania tego zatrudnienia jako pracy w szczególnych warunkach. Praca w szczególnych warunkach, to praca spełniająca wskazane wyżej wymogi, a mianowicie praca wymieniona w wykazie A, wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sam zaś dodatek za szczególne właściwości pracy, może mieć wyłącznie znaczenie dowodowe przy ustalaniu charakteru zatrudnienia. Mianowicie pobieranie takiego dodatku, przy uwzględnieniu całokształtu dowodów sprawy, może potwierdzać wykonywanie pracy w szczególnych warunkach i taka sytuacja, zdaniem Sądu Apelacyjnego, ma miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Zważywszy na fakt, iż omawiany okres stanowi 4 miesiące i 10 dni, to po uwzględnieniu podanego wyżej okresu pracy w szczególnych warunkach w rozmiarze 14 lat, 11 miesięcy i 6 dni, udowodniony przez M. L. na dzień 1 stycznia 1999 roku okres pracy w szczególnych warunkach wynosi ponad 15 lat. Oznacza to, ubezpieczony spełnia wszystkie warunki określone treścią cytowanego wyżej art. 184 ustawy konieczne do ustalenia mu prawa do emerytury.

Nie było w tej sytuacji potrzeby odnoszenia się do zarzutu apelacji dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że praca ubezpieczonego wykonywana w okresie od 10 grudnia 1981 roku do 30 września 1982 roku nie była pracą w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, nie zachodziły natomiast podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu prawa do emerytury. W myśl art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. Z treści cytowanego przepisu wynika bowiem, że odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie prawa do świadczenia (a w zasadzie nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu świadczenia) występuje w sytuacji, gdy organ rentowy w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy miał możliwość ustalenia prawa do wnioskowanego świadczenia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w stanie faktycznym sprawy tego rodzaju sytuacja jednak nie miała miejsca. Jest bowiem poza sporem, iż dokumenty znajdujące się w dyspozycji organu rentowego, nie pozwalały na ustalenie, iż ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 rok, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Odnośnie spornego okresu zatrudnienia w Jednostce Wojskowej od 1 października 1982 roku do 10 lutego 1982 roku, M. L. nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a tylko taki dokument mógł stanowić podstawę jego uwzględnienia przez organ rentowy stosownie do treści § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wyżej powołanego. Uznanie tego okresu za okres pracy w szczególnych warunkach miało miejsce dopiero w postepowaniu sądowym po przeprowadzeniu dowodów, w tym z zeznań ubezpieczonego, świadków oraz dokumentów nadesłanych na żądanie Sądu Okręgowego przez Archiwum Wojskowe w O..

Brak jest zatem podstaw do przypisania organowi rentowemu odpowiedzialności za nieustalenie prawa do emerytury wnioskodawcy jeszcze w toku postępowania przed tym organem.

Mając powyższe względy na uwadze i z mocy art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku, o kosztach orzekając na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz na podstawie § 13 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 września 2002 roku w sprawie w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 roku, poz. 461).

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Agata Kutniowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Lublinie
Osoba, która wytworzyła informację:  Elżbieta Gawda,  Małgorzata Rokicka-Radoniewicz
Data wytworzenia informacji: